Πρώτες πήλινες δημιουργίες...


Είπα και εγώ να πάρω πηλό να φτιάξω ένα τριαντάφυλλο . Με ταλαιπώρησε αρκετά μπορώ να πω αλλά δεν το έβαλα κάτω... Είπα να το χρωματίσω αλλά δεν πρόλαβα. Φίλη το είδε και ....πάει. Λίγο γλίτερ απλά και μόνο για να πω ότι πρόσθεσα κάτι πριν το λούστρο.
Όμως όταν φίλη σου ζητάει να της φτιάξεις κάτι ακόμη και πρωτάρα να είσαι στον πηλό δεν φέρνεις αντίρρηση
Και μάλιστα μου ζήτησε ανοιξιάτικο στεφάνι όλο από πηλό .Υποσχέθηκα τουλάχιστον να προσπαθήσω.
Της άρεσε!!!
Γι αυτό και εγώ σας το δείχνω.
Η Άνοιξη μπήκε έστω και αν είναι λίγο δύστροπη. Και τα λουλούδια έστω και πήλινα είναι το σήμα κατατεθέν της!

Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η δεύτερη προσπάθειά μου. Η πρώτη είναι ένα μικρό στεφανάκι που και αυτό δεν έμεινε πολύ κοντά μου. Πρόλαβα να το φωτογραφίσω όμως..


Ενδιαφέρον  παρουσιάζει η δημιουργία με πηλό. Και υπάρχουν τόσα που --λέω--ότι μπορώ να φτιάξω. Προσπαθούμε λοιπόν και συνεχίζουμε...


Τι να πεις σε ένα μικρό για το 1821;


Τα ''γιατί'' για κάθε τι που του κινούσε το ενδιαφέρον είχαν πια πολλαπλασιαστεί τόσο πολύ που έχασα το λογαριασμό.
Ο μικρός επισκέπτης μας μαζί με τη μαμά του, ρωτούσε κάθε φορά και κάτι που τον ενδιέφερε.
''Γιατί βάλατε Σημαία κυρία Άννα στο μπαλκόνι σας;'' ήταν η ευκαιρία που μου δόθηκε να του πω τι γιορτάζουμε αύριο.
''Ξέρεις; Πρέπει να ξέρεις, ''του είπα και ξεκίνησα με απλά λόγια να του εξηγώ για την επανάσταση του 1821
Γρήγορα έχασε το ενδιαφέρον του και βαρέθηκε.  
Όμως λαλίστατος καθώς ήταν έμαθα για τα χελωνονιντζακια,   για τους ήρωες των κόμικς, για τα ρομπότ, για τα παιχνίδια που του αρέσουν, για τα παζλ που φτιάχνει.
 Παζλ, να το.
Τον κάλεσα να δει στον υπολογιστή κάποια νέα παζλ και του έδειξα τους ήρωες του '21.
πηγη
Βρήκαμε και άλλους ήρωες σε παζλ αλλά...χάσαμε το ενδιαφέρον όσο και αν μιλήσαμε για εκείνους που πολέμησαν με αυταπάρνηση.
Και μια και είπαμε για πολέμους τον ρώτησα αν ξέρει τι όπλα είχαν τότε οι Έλληνες που πολεμούσαν τους Τούρκους.
''Δεν είχαν λέιζερ;'' μου είπε! ''Πώς νικούσαν τότε;''
Μιλήσαμε για θάρρος, ηρωισμό, αγάπη για ελευθεριά...χμ άρχισε να βαριέται. Γύρνα να δούμε άλλα παιχνίδια μου είπε.
Με τρόπο έφερα το θέμα εκεί που ήθελα και φτάσαμε στη σκλαβιά τόσων αιώνων. '' Μέτρησέ μου με τα δάχτυλα πόσο είναι οι αιώνες.'' ''Και τι σημαίνει να είσαι σκλαβωμένος;''
Να κάτι που τον ενδιέφερε
Του είπα απλά και όμορφα τι σημαίνει να μην περνάς καλά όταν υπάρχουν ξένοι να αποφασίζουν για τη ζωή σου, να μην σε αφήνουν ελεύθερο να μιλάς τη γλώσσα σου, να μεγαλώνεις τα παιδιά σου...του είπα πολλά και όταν κατάλαβα ότι θα βαρεθεί του έδειξα έναν πίνακα που ήξερα ότι θα του προκαλούσε σίγουρα το ενδιαφέρον.

Επέλεξα να μιλήσω για το κρυφό σχολειό...


ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ-ή ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ 1885-1886.Νικόλαος Γύζης.

 Τι είναι αυτό; με ρώτησε. Αφού μιλήσαμε λίγο για τον πίνακα, αφού σχολιάσαμε το ρουχισμό, είπαμε και για το κρυφό σχολειό. Με παραστατικότητα και με λόγια απλά που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον σε ένα μικρό παιδί, είπαμε για την απαγόρευση να φοιτούν σε σχολείο τα παιδιά και να μαθαίνουν τη γλώσσα μας. Σκέψου του είπα του μικρού μας, πώς θα ήταν αν σου απαγόρευαν να πας στο σχολείο σου για να ξεχάσεις να μιλάς ελληνικά! Και τότε δεν υπήρχαν δάσκαλοι, παρά μόνο ιερείς που με κίνδυνο μάθαιναν στα παιδιά γράμματα. Σκέψου, πώς υπήρχαν παιδιά που κρυφά,στα σκοτάδια πήγαιναν να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν, θα το έκανες εσύ αυτό σήμερα;
Οφείλω να πω ότι τον είδα προβληματισμένο...ή έτσι θέλω να πιστεύω!



του Αλέξανδρου Ησαΐα εμπνευσμένο από τη μάχη της Αλαμάνας.

Να άλλη μια, δήθεν τυχαία, εικόνα, ένας πίνακας...''Κοίτα όπλα, κοίτα τη σημαία του αγώνα, κοίτα πώς πολεμούν χωρίς φόβο για τη ζωή τους...''

Τα αρραβωνιάσματα Ν Γύζης


 Και εδώ το ενδιαφέρον έφτασε στο ζενίθ. Αρραβωνιάσματα; Μικρά  παιδάκια;  ''Εμένα η μαμά μου είπε ότι θα παντρευτώ τη Σάρα όταν μεγαλώσω'' Να η ευκαιρία που ζητούσα να πω για το παιδομάζωμα. Και το φόβο των γονιών μην τους πάρουν τα παιδιά τους γι αυτό τα αρραβώνιαζαν από μικρά επειδή τότε απαγορευόταν να υπηρετήσουν στο παλάτι του σουλτάνου ή να γίνουν γενίτσαροι, παντρεμένοι ή κοντοί ή ψηλοί ή σπανοί ή πρωτότοκα παιδιά. 
Νομίζω ότι όταν έφτασε η ώρα να φύγει, κάτι θα αποκόμισε από την κουβέντα μας...
Ας είναι καλά η ζωγραφική που υποκλίθηκε σίγουρα στην Επανάσταση εναντίον της απολυταρχίας, του σκοταδισμού και της ανελευθερίας.

Συνηθίσαμε;

πηγή

Γιατί δεν αντιδράμε βρε παιδιά; 
Ξέρεις πόσοι έχουν βαλθεί να αναλύσουν το αδιάφορο σφύριγμά μας σε κάθε τι που γίνεται ή που απειλεί να συμβεί;
Χάσαμε την ελπίδα μας, λέει εδώ, και ο αρθρογράφος μας χαρακτηρίζει πρόωρα ηλικιωμένους γιατί, λέει, ο Ζαν Πολ Ρίχτερ είπε ότι τα γηρατειά είναι δυσάρεστα όχι γιατί δεν έχουν απολαύσεις αλλά γιατί απουσιάζει η ελπίδα. 
Γι αυτό και εμείς πρόωρα γεράσαμε μια και  καταγράφεται παντού η έλλειψη ελπίδας για το μέλλον της χώρας.
Να μη διαφωνήσω τώρα;
Πρώτα από όλα οι απολαύσεις...
Ποιες απολαύσεις έχουν τα γηρατειά; Ούτε να φάνε μπορούν καλά καλά-βλέπε μασέλα- ούτε να πιουν μπορούν, ούτε να φλερτάρουν...εντάξει φλερτάρουν που και που αλλά όχι σαν νέοι,  έτσι δεν είναι;Και το σεξ μην το υπολογίζεις, σε μεγάλη ηλικία είναι επικίνδυνα τα 'βοηθήματα'...
Που λες, μπορούν οι ηλικιωμένοι, που πότε το ένα τους πονεί και πότε το άλλο δεν μπορεί, να πάνε ταξίδια, εκδρομές, να χορέψουν, να...;;;
'Αρα για ποιες απολαύσεις μιλάμε;
Όσο για την ελπίδα δεν νομίζω ότι δεν ελπίζουν. Έχω ακούσει από ηλικιωμένους σχέδια και όνειρα για το μέλλον που δεν τα κάνει ούτε 20αχρονος!!! Και καλά κάνουν φυσικά. Τα όνειρα για τους ανθρώπους είναι γιατρικό.
Άρα γιατί γεράσαμε επειδή δεν ελπίζουμε;
Δεν γεράσαμε βέβαια γιατί μας λείπει η ελπίδα...
Ίσα ίσα που νομίζω ότι ελπίζουμε πολύ και έχουμε αφήσει δράσεις και αντιδράσεις σε κάποιο τάμα αναπαυμένες.
Απλά γεράσαμε γιατί πάψαμε να ονειρευόμαστε.

Πάψαμε να έχουμε όραμα!

Αλλά υπάρχει και το άλλο...
SURVINOR!!!
Ξέρεις τι τηλεθέαση πιάνει; Έχει ξεπεράσει λέει τη Eurovision και έχει φτάσει και σε κάτι 70άρια που βγάζουν μάτι.
Και πριν την εκπομπή και μετά, ακολουθεί συζήτηση.Μην το κοροϊδεύεις. Έτσι γυμνάζεις την κριτική σκέψη, κρίνοντας το ποιος και το ποια θα φύγει ή θα μείνει ή αξίζει να κερδίσει....
Όλα τα άλλα...έπονται.

Αλλά είναι ακόμη κάτι...για να σοβαρευτώ λίγο!
''Έρευνα των Neil Garrett, Tali Sharot, Dan Ariely και Stephanie C Lazzaro που διεξήχθη στο University College London, εξέτασε κατά πόσο επηρεάζεται η κρίση μας ώστε να επιλέγουμε την ανειλικρίνεια αντί της ειλικρίνειας, όταν μας παρουσιάζονται ευκαιρίες να πράξουμε με αντίστοιχο τρόπο σε καθημερινή βάση. Την πρώτη φορά, αν το άτομο προτιμήσει να φερθεί με ανειλικρίνεια, θα αισθανθεί άσχημα, τείνοντας να χαρακτηρίζει τον εαυτό του ανειλικρινή σε κάποιο βαθμό. Όμως, ανμελλοντικά επαναλάβει παρόμοιες πράξεις, αυτές θα συνοδεύονται από χαμηλότερα επίπεδα ενοχής, με αποτέλεσμα σταδιακά να εξασθενούν και τελικά να μην υπάρχει κανένα ίχνος αντίδρασης σε τέτοιου είδους σκέψεις.''

Συνηθίζεται λοιπόν βάσει της  έρευνας το ψέμα...
Συνηθίζει ο άνθρωπος αν σε τακτά διαστήματα εκτίθεται σε αποτρεπτικές εικόνες ή σε κάτι δυσάρεστο;  Ναι συνηθίζει και σ'αυτο.
 Συνηθίζεται κάθε τι αρνητικό, αν βομβαρδίζεται ο καθένας μας συνεχώς από άσχημες ειδήσεις, από εικόνες απελπισίας...να το το συμπέρασμα!
Και γίνεται ο άνθρωπος αναίσθητος λένε...οι αρνητικά σκεπτόμενοι.
Λες να συνηθίσαμε την κρίση και την ύφεση με ό,τι αυτά συνεπάγονται;
Λες να γίναμε αναίσθητοι και αδιάφοροι;
Γιατί μη ξεχνάμε ότι η αδιαφορία φέρνει την αποσύνθεση...

Αν όχι γιατί δεν αντιδράμε;

Μια βόλτα... τι το 'θελα;

Ο ήλιος όλο και περισσότερο μας επισκέπτεται πια. Μπορεί να βρέχει κάποιες μέρες,μπορεί το κρύο να μας ''τσούζει'' λίγο,  αλλά όταν η ημέρα είναι καλή, ακόμη και αν ο ήλιος παίζει κρυφτό, ακόμη και τότε μια βόλτα αξίζει τον κόπο.



Έτσι σκέφτηκα  ότι είναι καιρός να βγει μια βόλτα και ο μπαμπάς, που ο βαρύς και ασήκωτος χειμώνας, όχι μόνο λόγω κρύου, τον κράτησε ανάμεσα σε 4 τοίχους που ευτυχώς διατηρούσαμε ζεστούς.

Μια βόλτα στην πόλη μας του πρότεινα, να πιούμε το καφεδάκι μας, για να ξεκουραστεί από το περπάτημα,  ε...τα χρόνια του μετράνε  στη μέση και στα πόδια και όχι μόνο και το βρήκε θαυμάσια ιδέα.
Πάμε λοιπόν.
Για όλα είπαμε.
Όλα τα είδαμε και τα κρίναμε.
Μετά τον καφέ μας, περάσαμε και από την πλατεία μας.
Εκεί, σαν πυροσβέστης  να σβήνω ''πυργαγιές'' που οι άσχημες εικόνες του χαλούσαν τη διάθεση. Ξέρεις, ένας άστεγος, ένα παιδί που ζητά ελεημοσύνη, κάποιος μεθυσμένος, ένας ναρκομανής που ζητά χρήματα για τη δόση του, είναι λόγοι για να γκρινιάξει αρκετά για το κράτος που είναι απόν.

Διασχίζαμε,  που λες, την πλατεία, ο ήλιος μας συντρόφευε και απέναντι στο παγκάκι ένας κύριος στην ηλικία του δικού μου πατέρα καθόταν μόνος και μιλούσε. Μόνος...

Θα περνούσαμε από εκεί. Ας προσπαθήσω να αλλάξω κατεύθυνση σκέφτηκα, αλλά ο μπαμπάς λες και είδε κάποιον γνωστό του πήγε κατευθείαν κοντά στον κύριο.
Πιάσανε κουβέντα. 
Τι να σου πω; Θα ξέρεις πώς οι ηλικιωμένοι πιάνουν συζήτηση εύκολα,δεν μπορεί.
Μίλησαν αρκετά και εγώ παρούσα να διακόπτω, να προσπαθώ να παρηγορήσω, όπου έκρινα σκόπιμο.
Γιατί ναι, ο κύριος μια χαρά ήταν κι ας μιλούσε μόνος. Τα 'λεγε να εκτονωθεί.Σε έναν φανταστικό μάλλον υπουργό ή ακόμη καλύτερα στον πρωθυπουργό έλεγε τα παράπονά του. Και είπε πολλά
Για την κυρά του που ''έφυγε''.
Ομοιοπαθής ο μπαμπάς έκατσε δίπλα του. Πω πω σκέφτηκα, άντε τώρα να τον τραβήξω να φύγουμε.
Ο κύριος μας μίλησε για όλα...



 Για το γιο του που έχασε τη δουλειά του μια και το αφεντικό κήρυξε στα ξαφνικά πτώχευση, χωρίς να το αντιληφθεί κανένας υπάλληλος και δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ αποζημίωση. 
Για τα εγγόνια του, με καμάρι τα παίνευε και σίγουρα  θα γελούσαν και τα μουστάκια του αν είχε.
Για την κατάντια του ηλικιωμένου που μειώνεται η σύνταξη.
Για τα προϊόντα που  εξακολουθούν να είναι τόσο ακριβά
Για την ανάκαμψη που δεν θα προλάβει να δει-αν έλθει ποτέ-  γιατί ο φίλος του ο χάρος κάπου στη γωνία θα 'ναι.
Για το φόβο να ζεις μόνος...
Για το φόβο που τα εγκλήματα σκορπίζουν και  ακούει τόσα στην τηλεόραση
Για το φόβο του αβέβαιου ''αύριο'' της  οικογένεια του γιου του, αν δεν βρει γρήγορα δουλειά. Και είναι 50 χρονών ...
Για το φόβο του μέλλοντος των εγγονών του!

Πολύς φόβος στην καρδιά μεγάλων ανθρώπων μόνο κακό φέρνει. Εδώ που τα λέμε ο φόβος σε κανέναν δεν κάνει καλό.
Τόσα είπαν, που λες και ο δικός μου πατέρας, κούναγε το κεφάλι καταφατικά τόση ώρα Γιατί στο ίδιο μήκος κινείται και εκείνος.
Τι παρηγοριά να δώσεις;
Όσα είπα πέσανε σε κλειστά ώτα...
Γυρίσαμε στο σπίτι κατηφείς. Αμίλητοι. Με τη ρυτίδα της έγνοιας στο μέτωπο να καμαρώνει.
Και η ιδέα μου για μια όμορφη βόλτα, μάλλον στέφθηκε από αποτυχία.
Γιατί όλη η μέρα πέρασε με άσχημες σκέψεις στο μυαλό ενός 90άχρονου που καθόλου δεν βοηθά ούτε τον εαυτό του, ούτε τους άλλους.
Μα να μην υπάρχει από πουθενά ένα φως ελπιδοφόρο, μου έλεγε κάθε τόσο....
Αν ξαναπροτείνω βόλτα στην πόλη, είπα στην αδελφή μου, σταμάτησέ με αμέσως!

Ανθρώπινο μεγαλείο!



Δεν την ήξερε την Γιώτα. Μα τι σκέφτεται τώρα. Φυσικά την ήξερε μια και ήταν συνάδελφός της στο ίδιο τμήμα, στις καταχωρήσεις και ένα 8άωρο και βάλε συνεργάζονταν άψογα.
Αλλά δεν την ήξερε πραγματικά. Μιλούσε λίγο για τη ζωή της. Για το σπίτι της για τον εαυτό της. Και θα ήταν αδιακρισία της να ρωτήσει.
Εκείνη πάλι, η Τόνια, όλοι ήξεραν ότι ήταν παντρεμένη με δυο μικρά παιδιά, μια και τα τηλέφωνα χτυπούσαν συνεχώς για να λύσει διαφωνίες και διαφορές των μικρών της ''δαιμόνων''. Ευτυχώς μέχρι το μεσημέρι ήταν ήσυχη αφού ήταν και τα δυο στο σχολείο.
Πριν 12 χρόνια είχε αγοράσει σπίτι με δάνειο φυσικά και ευτυχώς η δουλειά της πληρωνόταν καλά για να βγάζει το δάνειο και να συμπληρώνει τον μικρό μισθό του άντρα της. Πόσες φορές δεν είχε πάει στη δουλειά μέσα στα νεύρα για τις μικρές αποδοχές του συζύγου της και την ατολμία του να ζητήσει περισσότερα!
Πόσες φορές δεν είχε εξομολογηθεί στους συναδέλφους της και κυρίως στη Γιώτα, πόσο ασήκωτο βάρος  της γινόταν πολλές φορές το δάνειο!
Όλα τα ήξεραν στη δουλειά της. Ανάμεσα στις καταχωρήσεις ΦΠΑ  και τιμολογίων, το στόμα της πήγαινε ροδάνι για κάθε τι που της συνέβαινε στο σπίτι.
Απ' την άλλη η Γιώτα μετείχε στις συζητήσεις, όλοι ήξεραν ότι ήταν ανύπαντρη μα και μικρότερης ηλικίας από την Τόνια, αλλά τίποτε περισσότερο.
'Ίσως ήταν αυτός ο λόγος που ποτέ δεν συνδέθηκε φιλικά μαζί της αν και δούλευαν πλάι πλάι .
Και φτάσαμε στην εποχή της κρίσης. Στην εποχή της μείωσης των μισθών, στην εποχή που ο φόβος της απόλυσης ήταν παρών κάθε στιγμή. Στην εποχή που ο καθένας δούλευε σκυφτός και αμίλητος περιμένοντας την πρώτη του μηνός για να δει αν θα πληρωθεί. Και τότε τα χαμόγελα άνθιζαν γιατί ''η εταιρεία μας βαστάει γερά'' και ο φόβος πήγαινε στο αρχείο. Αλλά πάλι έκανε αισθητή την παρουσία του, σημάδι των καιρών.
Η Τόνια, με τα ίδια προσόντα με τη Γιώτα, πολλές φορές κρυφομιλούσε μαζί της  για τις φήμες  των απολύσεων που αιωρούνταν σιωπηλές πάνω τους για καιρό. Και έκαναν το φόβο να φουσκώνει ικανοποιημένος από την τροφή που του έδιναν.
Οικονομική κρίση! Τόσες εταιρείες έκλειναν. Η  Τόνια πήγε στη δουλειά μια μέρα σαν τις άλλες, αλλά η ίδια πολύ διαφορετική από ότι συνήθως. Μουδιασμένη, με ρυτίδες πρόωρες στο μέτωπο, με τα χείλη γυρτά και καμπουριαστή πλάτη προκαλώντας τα βλέμματα των συναδέλφων της. Στη βουβή τους ερώτηση είπε ψιθυριστά ''απολύθηκε ο άντρας μου''!!!
Κεφάλια  έσκυψαν με συμπόνια, ανάσες   ακούγονταν γρήγορες, αλλά μιλιά δεν ακούστηκε.
Οι μέρες περνούσαν και ήδη οι φήμες ζωντάνεψαν και στην εταιρεία της Τόνιας. Μουντή η ατμόσφαιρα. Πώς να δουλέψεις έτσι απερίφραστος;
Και μια ωραία ημέρα που ο ήλιος έλαμπε και σε προκαλούσε να χαμογελάσεις ήλθε η είδηση των πρώτων απολύσεων. Και έπεται συνέχεια τους είπαν για το καλό της εταιρείας και των υπολοίπων υπαλλήλων.
Και η μέρα της Τόνιας ήλθε. Την ειδοποίησαν εκείνη και τη Γιώτα να παρουσιαστούν στο γραφείο του διευθυντή προσωπικού. Σέρνοντας τα βήματά τους έφτασαν. Ούτε κοίταξε η μία την άλλη στο διάδρομο προς το γραφείο. Ούτε αντάλλαξαν μια κουβέντα, ένα παρήγορο λόγο.
Και όταν άκουσαν το διευθυντή τι είχε να τους πει έχασαν και οι δυο το χρώμα τους.
''Μια από τις δυο σας πρέπει να φύγει'' τους είπε ωμά και απερίφραστα. ''Η μείωση προσωπικού είναι απαραίτητη για την επιβίωση της εταιρείας. Τόνια πιστεύω ότι εσύ πρέπει να είσαι εκείνη που θα φύγεις. Η Γιώτα είναι νεότερη και η αμοιβή της είναι μικρότερη από τη δική σου''. 
Οι κοπέλες δεν μίλησαν. Γύρισαν να φύγουν, προσπαθώντας να κρατήσουν τα δάκρυα που απειλούσαν να τρέξουν αυθάδικα. Την ώρα που έπιανε το πόμολο της πόρτας η Τόνια για να βγει, άκουσε τη Γιώτα να λέει ξεψυχισμένα '' Κύριε διευθυντά, νομίζω ότι πρέπει να φύγω εγώ. Είμαι νεότερη και χωρίς υποχρεώσεις, άρα μπορώ να κινηθώ καλύτερα από την Τόνια. Μπορώ να αντέξω περισσότερο. Και γι αυτό σας παρακαλώ να απολύσετε εμένα και να κρατήσετε την Τόνια που έχει δυο παιδιά και απολυμένο σύζυγο''
Δεν πίστευε στα αυτιά της η Τόνια!! Την Γιώτα δεν την ήξερε, όχι δεν την ήξερε καθόλου. Πόσο λυπήθηκε που δεν έκανε προσπάθεια να μάθει για το μεγαλείο της ψυχής της!
Για την ιστορία, η Τόνια έμεινε στη δουλειά, με μικρότερο μισθό βέβαια για να ''συμφέρει την εταιρεία'' αποχαιρετώντας τη Γιώτα με δάκρυα στα μάτια και ευχαριστώντας την θερμά γιατί δεν της στέρησε την ελπίδα. Ψέλλισε όμως στο τέλος και ένα συγνώμη γιατί δεν είχε εκείνη τα κότσια να αρνηθεί αυτή τη θυσία. Αλλά είχε αυτήν την επιλογή;
.............
Αφιερωμένη αυτή η ιστορία στην αληθινή συναδελφική αλληλεγγύη. Τα πρόσωπα είναι φανταστικά καθώς και η πλοκή του διηγήματος.  
Το γεγονός της απόλυσης και της θυσίας της μια υπαλλήλου για να μείνει η άλλη, καθώς και τα λόγια του διευθυντή, στο περίπου, είναι αληθινά   και η μαρτυρία τους σκοπό έχει να τονίσει   το μεγαλείο του Ανθρώπου  σε  δύσκολες στιγμές όπως αυτή της  επιβίωσης. Σπάνιο μεν, αληθινά υπέροχο δε! Και είναι υπαρκτό!