Ήμουν πάντα πρώτη στο σχολείο.
Φυσικά είμαι ελεύθερη και ωραία χωρίς υποχρεώσεις οικογενειακές.
Νόμιζες ότι καριέρα και οικογένεια πάνε μαζί; Φυσικά και όχι.
Το να μην κάνω τη δική μου οικογένεια ήταν επιλογή μου. Ήταν ο ''όρος'' για να κατακτήσω την κορυφή. Πάντα πίστευα ότι η οικογένεια είναι το φρένο στη ζωή σου.
Όχι, όχι μην νομίσεις ότι είχα απωθημένα από τη γονική μου οικογένεια. Δεν με πιστεύεις; Γιατρός είμαι, ξέρω. Και για να σε πείσω θα σου εξηγήσω.
Ο μπαμπάς δάσκαλος.
Η μαμά φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών, άφησε τις σπουδές της για τον έρωτα της ζωής της και τον ακολούθησε όπου πήγαινε. Επιλογή της θα πεις. Ή αναγκάστηκε, λέω εγώ, επειδή ένα παιδί απρόσκλητο ήλθε. Ο αδελφός μου. Που και αυτός έγινε δάσκαλος. Και ζει στην πόλη κοντά στο χωριό των γονιών μου.
Μετά ήλθε ο άλλος μου αδελφός που έγινε και αυτός γιατρός αλλά -άκουσον άκουσον- ζήτησε να πάει στο χωριό στο Κέντρο Υγείας και δέχεται ασθενείς του ΕΟΠΥΥ!! Κοίτα φιλοδοξίες!
Το τρίτο παιδί ήταν η αδελφή μου. Παντρεμένη, με δυο παιδιά και ....οικιακά.
Μετά εγώ!
Ναι, είναι μια μικροαστική οικογένεια η δική μου, αλλά μεγαλώσαμε με αγάπη και φροντίδα. Όχι πολλά πολλά. Πού να φτάσει ο μισθός του δασκάλου; Αλλά πάντα οι γονείς μου μας δίδασκαν ότι τα πολλά υλικά αγαθά είναι περιττά. Αν είναι δυνατόν!
Μη νομίσεις ότι δεν έχω καλές σχέσεις με την οικογένειά μου...
Τηλεφωνώ συχνά και τους επισκέπτομαι...όποτε έχω χρόνο βέβαια. Ναι, παραπονιέται η μαμά αλλά... είπαμε, δεν άφησα ποτέ την οικογένεια να γίνει το φρένο μου.
Τον μόνον άνθρωπο που είχα στη ζωή μου εκτός από φίλους, συγγενείς και συναδέλφους ήταν ο Φώτης. Σύντροφός μου, αλλά δεν μέναμε μαζί. Όλα κι όλα. Ήθελα στο σπίτι όταν γυρνώ, να είμαι μόνη, να κάνω ό,τι θέλω. Να μελετήσω όποια ώρα θέλω, να κοιμηθώ όσο θέλω...καταλαβαίνεις τώρα. Φυσικά έχει ο Φώτης προσωπικά του αντικείμενα στο σπίτι μου αλλά και εγώ στο δικό του. Φυσικά μέναμε και μαζί, αλλά ο προσωπικός μου χώρος ήταν δικό μου άβατο.
Όλα πορεύονταν μια χαρά. Όπως τα είχα σχεδιάσει. Και ιατρείο και κλινική και εργαστήριο για την έρευνά μου και σεμινάρια και ταξίδια στο εξωτερικό και την ακριβή μου πελατεία.
Έως...την ημέρα που γυρνούσαμε από ένα διήμερο στα χιόνια.
Το ατύχημα ήταν αστραπιαίο. Πότε τραγουδούσαμε και πότε βρέθηκα μέσα στα συντρίμμια του αυτοκινήτου, ούτε που το κατάλαβα.
Συνήλθα στο νοσοκομείο μετά από μέρες σε κώμα. Οι δικοί μου δίπλα μου, εκτός από το Φώτη. Η ζωή μου επιτέθηκε!
Σοκ...Ο Φώτης δε ζει πια
Σοκ... Τα πόδια μου δεν μπορούσα να τα κινήσω
Σοκ... Η ζωή έκανε συντρίμμια όλους τους κόπους μου!
Σοκ...Τα όνειρά μου καθηλώθηκαν στο αναπηρικό....
Μετά από αρκετό καιρό στο νοσοκομείο, ακολούθησε το κέντρο αποκατάστασης και μετά, εκπαίδευση πώς να κυκλοφορώ, να ζω πες καλύτερα, με το αναπηρικό καροτσάκι.
Επιστροφή στο σπίτι με κοπέλα να με εξυπηρετεί, αλλά έδιωξα τους δικούς μου. Ήθελα το άβατό μου, τον χώρο μου να συνέλθω, αν και η παρουσία της κοπελιάς, που ναι με απαραίτητη μου ήταν, ενοχλητική όμως επίσης, ήθελα να μην υπήρχε.
Περνούσαν οι μέρες. Ο χρόνος είναι γιατρός λένε. Τρίχες!
Το ιατρείο το ανέλαβε συνάδελφος. Ποιος πελάτης δέχεται γιατρό στο αναπηρικό;
Η θέση στην κλινική κατελήφθη.
Τι μου έμενε; Ο ερευνητικός κλάδος αλλά... αισθανόμουν μισή.
Και μου έλειπε ο Φώτης.
Δεν ήξερα εκείνη την περίοδο αν με πονούσε περισσότερο ο χαμός του συντρόφου μου ή ο χαμός των ονείρων μου. Έθαψα πολλά τότε.
Και σιγά σιγά τα γκρίζα σύννεφα που με είχαν τυλίξει, έγιναν κατάμαυρα. Και η αντάρα μαινόταν συνεχώς. Ο ήλιος δεν έλεγε να φανεί ή εγώ είχα κλείσει τα πορτοπαράθυρα να μην βλέπω ούτε μια αχτίδα.
..........
Σήμερα σου γράφω για πρώτη φορά αγαπημένο μου ημερολόγιο, καθισμένη στο αναπηρικό μου, έχοντας για θέα το πράσινο του βουνού και ακούγοντας στο βάθος το μουρμουρητό της θάλασσας. Είμαι στη βεράντα του πατρικού μου.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη μέρα που ήλθαν οι δικοί μου, η οικογένειά μου, με ορμή στο σπίτι μου.Το κατέλαβαν είναι η σωστή λέξη. Και δεν σήκωναν συζήτηση.
'' Φύγαμε'' είπε η μάνα μου και δεν δεχόταν καμιά αντίρρηση από εμένα. Τι για προσωπικό χώρο μίλησα, τι για επιλογή είπα...εκείνη ανένδοτη.
''Μπορείς να κλαις τη μοίρα σου στο σπίτι μας'', μου είπε. ''Φύγαμε''!
Και φύγαμε. Γύρισα, θα ήταν σωστότερο να πω, στην πατρική μου εστία. Με εξανάγκασαν είπα, εκμεταλλεύτηκαν την ανημπόρια μου τους κατηγόρησα, αλλά κανένας τους δεν έδωσε σημασία.
Σήμερα είμαι καλά. Είμαι ήρεμη και προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και να σου πω ένα μυστικό; Άρχισα σιγά σιγά να επαναπρογραμματίζω τη ζωή μου. Να κάνω νέα όνειρα βρε αδελφέ. Προσαρμοσμένα βέβαια στο αναπηρικό, αλλά όνειρα.
''Αλλίμονο αν δεν παλέψουμε εμείς οι άνθρωποι'', μου είπε η μάνα μου με τη σοφία της. ''Δεν θα λεγόμασταν νοήμονα όντα αν αφηνόμασταν στις κακοτυχίες της ζωής''.
''Δεν ήθελα να σας κουράσω μαμά'' είπα κάποια στιγμή. Εκείνη σταμάτησε να ζυμώνει το φύλλο για την πίτα που μου άρεσε πάντα και με κοίταξε για λίγο αμίλητη.
'' Η οικογένεια παιδί μου είναι για αυτές τις στιγμές κυρίως. Για να κουραστεί ξεκουράζοντας τους αγαπημένους, για να δώσει μια αγκαλιά να γίνουν τα δάκρυα ελαφρύτερα, για να δώσει το χέρι για να σταθεί ορθός ξανά, εκείνος που έπεσε. Αυτό σημαίνει οικογένεια''!
Αυτή είναι η δική μου μικροαστική οικογένεια.
Είναι η δική μου σωτηρία!
Είναι μια φανταστική ιστορία, για το δρώμενο της Αριστέας
Family stories που μπορεί να είναι και αληθινή.