''Βαρυχειμωνιά''!!


           
            Βαρυχειμωνιά        

Φυλλομετράς ημερολόγιο,
οι σκέψεις σέρνονται σε σκοτεινά σοκάκια!  
Σεπτέμβρης μήνας …
πότε ήρθε, πότ’ έφυγε, απορείς.
Πότε ήταν καλοκαίρι;  
Δεν το ‘νοιωσες,  δεν  το μπορείς 
γιατί η διάθεση σου είναι παγερή!
Ο ήλιος του καλοκαιριού, 
δεν έφτασε μέσα στην καρδιά για να ζεστάνει τη ψυχή, 
να διώξει πτώματα ονείρων που έθαψες εκεί.
Η βαρυχειμωνιά  είναι γύρω σου.
Τη  βλέπεις στα πρόσωπα  που κείτονται 
με θόλο  τους τα αστέρια, 
με σκέπασμα  τα δάκρυα που ο Θεός τους στέλνει.
Τη  βλέπεις σε παραιτημένα   βλέμματα, 
στα σφραγισμένα στόματα 
που το χαμόγελο έχει εγκαταλείψει.
Τη βλέπεις  στην πείνα, στην ανημπόρια, την ανέχεια.
Κοιτάζεις μέσα σου… 
κι εκεί η παγωνιά κρυστάλλους   έχει χτίσει! 
Στη δίνη που η πατρίδα μας με δόλο έχει περιπέσει,
αδυνατείς ν’ αντισταθείς,
σε καταπίνει, σε ρουφά …το νοιώθεις, σε τρομάζει!
Σκοτάδι, πίσσα, παγωνιά, ανέλπιδοι προορισμοί,
πώς θα βρεις δρόμο να διαβείς;
Ποια λύση σου ταιριάζει;
Ένας αγώνας είναι η ζωή
σκληρός, αδυσώπητος  αγώνας
μα χωρίς όπλα πώς στη μάχη θα ριχτείς;
Πρέπει στο είναι σου να γίνει η αρχή.
Εκείνους τους κρυστάλλους να γκρεμίσεις
με  την αγάπη για όπλο σου
κι όλες τις αναμνήσεις που χαμόγελα γεννούν  μέσ'την ψυχή σου
πάρε για συμπολεμιστές.
Σμίλεψε νέα όνειρα για μια καινούργια μέρα...
ανέβα τις  ανηφοριές κι ας κόβεται η ανάσα,
μα μη ξεχνάς...Βάδιζε ορθός!!!
Πού ξέρεις; Εσύ μπορεί να είσαι ο νικητής!
Τους  μαχητές χρειάζεται η πατρίδα!
 Μην αμελείς τους γύρω σου
χαμόγελα και ήλιους αν τους χαρίσεις,
εσύ θα ΄σαι  ο πρώτος που θα τα γευτείς,
το δικό σου οπλοστάσιο θα γεμίσεις.
Στάσου ορθός! 
 Αγωνίσου.. Πολέμα..Μάτωσε...
 Μα ποτέ!  Ποτέ μη Γονατίσεις
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο 9ο Συμπόσιο της άοκνης Αριστέας. Ένα δρώμενο που έχει καθιερωθεί για τη δική μας απόλαυση, για το ταξίδι στην ποίηση, για την αγάπη να γράφουμε ότι η λαλίστατη ψυχή υπαγορεύει. 
Ευχαριστώ την οικοδέσποινα για τη φιλοξενία, για τη δραστηριοποίηση όλης της μπλογκογειτονιάς, για τα συναισθήματα που μας γεννά η συμμετοχή και μόνο, αλλά και για τις ιδέες που γεννά το μυαλουδάκι της που δεν φαίνεται να ξεκουράζεται καθόλου.
Ευχαριστώ όσους διάβασαν, ψήφισαν, έγραψαν θετικά σχόλια για τη δική μου προσπάθεια, μα πάνω από όλα ευχαριστώ τους συμμετέχοντες στο Συμπόσιο, που ανάμεσά τους βρέθηκε το ποίημά μου και που τόσα σπουδαία διαμάντια μας χάρισαν!
Η Ελένη μας πρώτευσε με ένα σπουδαίο ποίημα.Όχι βέβαια ότι χρειάζεται συστάσεις. Είναι η ψυχή της ποίησης στην μπλοκογειτονιά μας και η πένα της μας συγκλονίζει.
Και μην επαναπαύεστε....η Αριστέα είπαμε δεν ξεκουράζεται.......
............
* Η λέξη πατρίδα που είναι στο ποίημα με κόκκινο είναι η υποχρεωτική  λέξη που η διοργανώτρια μας έδωσε και μας ενέπνευσε.
  

''Το ταξίδι ενός φλιτζανιού'' !!

                     


Ήμουν μικρή όταν άρχισε το νταλαβέρι με ένα φλιτζάνι του καφέ.  Άσημο, απλό, φτιαγμένο από πηλό, πολύχρωμο,  ήταν το φλιτζάνι που κερνούσα καφέ-αυτόν τον αόρατο,άοσμο μα τόσο εύγευστο  καφέ της φαντασίας- τις συνομήλικές μου, όταν δανειζόμουν τα τακούνια της μαμάς και την ασορτί της τσάντα   και έπαιζα τις κουμπάρες.
Θυμάμαι ακόμη την  ημέρα που  το έφτιαξα  με τα χεράκια μου. Ναι αμέ, τι νόμιζες; Ακαμάτα ήμουν στα μικράτα μου;
πηγή

 Στη γειτονιά   των παιδικών μου χρόνων,  υπήρχε κάπου εκεί κοντά ειδικό χώμα που με νερό γινόταν  πηλός και μπορούσε να πλαστεί δίνοντας τα μοναδικά  τσουκαλάκια  που μου έφτιαχνε η μαμά, αλλά και ποτηράκια και  πιατάκια και μπρίκια, όλη την προίκα μιας μικρής νοικοκυράς.
Φαίνεται πως  ήμουν και λίγο παράξενη. Μου άρεσαν πιο πολύ αυτά τα πήλινα από τα παιχνίδια που είχα και  ας ήταν ωραιότερα και  μιμούνταν  επακριβώς τον κόσμο των μεγάλων. 
Αυτό το φλιτζάνι, το μοναδικό μιας και βαρέθηκα να φτιάξω το σετ που η μαμά επέμενε να έχω, ήταν το αγαπημένο μου.( Μέχρι σήμερα επιμένει να έχει σετ για όλα τα είδη των γυαλικών που βρίσκονται  σπίτι της!!!)

Θυμάμαι που λες, να πλάθω την άμορφη μάζα του πηλού και με λασπωμένα δάχτυλα -παρέα με τα λασπωμένα δάχτυλα της μαμάς να μπλέκονται με τα δικά μου,να τα κατευθύνουν-, προσπαθούσα να δώσω σχήμα, να λεπταίνω, να ισιώνω με νερό, να πλαταίνω,  να χαλάω  το σχήμα ξανά και ξανά, αλλά και να ξαναφτιάχνω το φλιτζάνι μου,  που για μένα ήταν διάσημο και περίτεχνο, μεγάλης συναισθηματικής αξίας. 

Μετά είχε σειρά το πιατάκι. Πάντα ένα φλιτζάνι συνοδεύεται από το πιατάκι. Το 'χω ακόμη αυτό, θέλω το πιατάκι κάτω από το φλιτζάνι μου όταν πίνω τον καφέ μου ή το τσάι μου.  Το πιατάκι ήταν εύκολο,  αλλά το χερούλι του με δυσκόλεψε πολύ, θυμάμαι. Δεν μπορούσα να φτιάξω αυτό το σίγμα τελικό που έφτιαξε η μαμά..........
πηγή

Αφού φτιάχτηκε, έπρεπε σύμφωνα με τις οδηγίες  της μαμάς, να μείνει στον ήλιο να στεγνώσει και να ξεραθεί για να γίνει ανθεκτικό. Μετά μου είπε να πάρω τα πινέλα μου και τις νερομπογιές και να το ζωγραφίσω. Τι; Άσπρο με λουλουδάκια; Μπα σε καλό της, τι λέει η  μαμά; Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου θα έχει το φλιτζάνι μου. Δεν ξέρω για Πικάσο αλλά αν ζούσε το φλιτζάνι σήμερα, θα σου έδειχνα πόσο  ταλέντο πήγε χαμένο! 
Και μου πήρε ώρα πολύ να το τελειώσω....και κάτι του έκανε η μαμά όταν στέγνωσε και γυάλιζε. Έμαθα μετά ότι είχε βάλει λούστρο αλλά δεν μου το 'πε τότε, γιατί θα ήθελα να ανακατευτώ με λούστρα οπωσδήποτε!
πηγή

 Κάθε φορά που έπαιζα τις κουμπάρες, τσακώνονταν οι φίλες ποια θα πιει τον καφέ της στο πήλινο χοντροκομμένο φλιτζάνι μου. Βλέπεις, είχαν καταλάβει πόσο περηφανευόμουν που το είχα φτιάξει μόνη μου, που μόνο μαλλιοτράβηγμα  για χάρη του  δεν απόλαυσε  το φλιτζανάκι μου!
Το πρόσεχα πολύ για να είμαι ειλικρινής.Το κρατούσα σε κουτί φυλαγμένο και όχι στοιβαγμένο  μαζί με τα άλλα παιχνίδια μου. Ήξερα ότι σπάει και δεν ήθελα να πάθει κακό. Το σκούπιζα μετά από το- τάχα μου- πλύσιμο και το πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Στην αρχή, κερνούσα τις φίλες και  το κρατούσα εγώ για να κάνουν πως πίνουν μπας και τους πέσει. Πέρασε ο καιρός και πέρασε και η λάμψη του πηλού.  Ίσως να με κούρασε ο φόβος μήπως σπάσει...  και έμεινε   να στολίζει το ράφι της κουζίνας της μαμάς, μέχρι τη μετακόμιση οπότε και έγινε θρύψαλα!

 
πηγή
Μη νομίζεις ότι τα κομμάτια του δεν τα συνόδευσαν τα δάκρυά μου!! Είχα μεγαλώσει λίγο και ντρεπόμουν  να  πω ότι κλαίω για το φλιτζάνι μου, αλλά η μετακόμιση που με απομάκρυνε   από τις φίλες μου ήταν καλή δικαιολογία αλλά και ένας ακόμη λόγος να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι!!
Έζησε όμως  καλή ζωή το φλιτζανάκι μου. Έζησε παιδικές χαρές και παιχνίδια. Είδε  φίλες να μένουν   μαζί,  αλλά και νέες φίλες να προστίθενται στην παρέα. Είδε τσακωμούς  και κούρνιαζε στην αγκαλιά μου για να γλυτώσει από τα αδελφομαλώματα.  Άκουσε τραγούδια από παιδικά  χειλάκια αλλά  έμεινε και  μόνο του αρκετό καιρό όταν το σχολείο ήταν η πρώτη προτεραιότητα, όταν οι φίλες αργούσαν να φανούν . Γεύτηκε παιδική ξεγνοιασιά και άκουσε γέλια και φωνές,  μα πάνω από όλα ένοιωσε πώς  είναι να είσαι στο πρώτο βάθρο του ενδιαφέροντος για πολύ καιρό. 

''Σίγουρα θα απογοητεύτηκε που το βαρέθηκες''  παρατήρησε η κόρη μου όταν της διηγόμουν τα δικά μου παιχνίδια και παιδικά χρόνια. Δεν το χα σκεφθεί. Όμως, το  δικό μου μικρό φλιτζάνι  έγινε μέρος των δικών μου παιδικών αναμνήσεων. Και εξακολουθεί να είναι!
Μεγαλώνοντας έχω νταλαβέρι κάθε φορά με ένα συγκεκριμένο φλιτζάνι. Βλέπεις, ο καφές μου αποκτά καλύτερη γεύση αν τον πίνω στο ίδιο φλιτζάνι που  έχω διαλέξει μετά από σκέψη και προσοχή. Να είναι ωραίο, να είναι λεπτό, πορσελάνη φυσικά.  Και αν σπάσει; Αχ μέχρι να συνηθίσω το νέο φλιτζάνι μου ,ο καφές μου- ο ίδιος και απαράλλαχτος- χάνει τη γεύση του.
Πρέπει πάντως να σου ομολογήσω ότι πολύ συχνά ο καφές μου χάνει τη γεύση του....
Με είπες ζημιάρα; Έτσι με λένε!! Χαίρω πολύ!!

*Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Πέτρας μας, που   μας ενέπνευσε για να ταξιδέψουμε παρέα  με ένα φλιτζάνι.!

Και η γιαγιά μου έθετε προαπαιτούμενα...

Προαπαιτούμενα λοιπόν.........και σε τρομάζουν;; Μα όλος ο κόσμος και η γιαγιά μου, τότε τον καλό εκείνο τον καιρό, ήξερε ότι όποιος έχει δύναμη θέτει προαπαιτούμενα.
Εκείνη ως προϋπόθεση για να δεχθεί νύφη στο σπίτι της έθετε  την προίκα. 
Έπρεπε η κάθε νύφη  να φέρνει και την προικούλα της. Μην βιάζεσαι να την κατηγορήσεις. Τι ζητούσε δηλ; Ένα σπιτάκι, έπιπλα, το ρουχισμό της, που κάθε σωστή κοπέλα από σπίτι πρέπει να έχει και ίσως και μερικές λίρες για τις δύσκολες μέρες. Και επειδή ήξερε ότι η ισχύς της δεν ήταν σαν της  τρόικας -συγνώμη της τετρόικας- γι αυτό έλεγε του γιου της πόσο πολύ αξίζει την καλύτερη, για το καλό του το λέει, για να βρει κοπέλα από σπίτι, για να μη μετανοιώσει και όλα αυτά που οι μαμάδες έλεγαν στους γιους για να γίνει το δικό τους!
Γι αυτό το ακίνητο δεν πληρώνεις ΕΝΦΙΑ....τι;; Πληρώνεις;;;

Αλλά και στις κόρες της έθετε προαπαιτούμενα. Ο γαμπρός που θα δεχόταν η γιαγιά -κέρβερος, έπρεπε να είναι λεβέντης, εργατικός, τίμιος αλλά όχι προικοθήρας!!! Αλλιώς έδειχνε με το δάχτυλο την πόρτα εξόδου!!!!!!!!!!!
Προαπαιτούμενα παντού. Και πάντα!
Μήπως δεν χρειάζονται προϋποθέσεις στη ζωή για κάθε στόχο που βάζεις;
Δουλειά; Προαπαιτούμενα: γνώσεις, προϋπηρεσία, μπάρμπα από την Κορώνη....ξέρεις.
Δάνεια; Προαπαιτούμενα: Να έχεις και άλλα περιουσιακά για υποθήκες!
Γάμος; Προαπαιτούμενα: Ξέρεις να μαγειρεύεις ε; Ξέρεις να κανακεύεις το αρσενικό ε; 
Σχέση; Προαπαιτούμενα: κουκλάρα -κορμάρα, ή έστω να έχεις τύπο και τσαχπινιά.
Πολιτική; Προαπαιτούμενα: τζάκι-μπαρμπάδες-λεφτά-ικανότητα να λες ψέμματα, ξέρεις...
Και σε τρομάζουν μερικά προαπαιτούμενα που θέτουν οι τετροϊκανοί;;
Να σου εξηγήσω.....τα προαπαιτούμενα της κυβέρνησης πρέπει να ψηφιστούν για να έχει θετική αξιολόγηση. Γιατί και η αξιολόγηση είναι προαπαιτούμενο για την χρηματοδότηση. Επειδή η ομπρέλα που καλύπτει  τους αδύναμους  συμπολίτες μας είναι πολυδάπανη. Χρειάζονται λοιπόν χρήματα. Και θα τα πάρει η κυβέρνηση από τη χρηματοδότηση που θα δοθεί αφού πάρει χρήματα από τους έχοντες. 'Ελα, μη γκρινιάζεις. Με 1000 ευρώ και πάνω είσαι ''έχων''! Και όχι 1000 ευρώ καθαρές αποδοχές. Μικτές καλέ. Και όχι τις μικτές  που παίρνεις τώρα μετά από τις τόσες κρατήσεις και περικοπές του παρελθόντος, αλλά τις μικτές που θα έπαιρνες προ κρίσης!!!Έτσι έκαναν οι παλιοί έτσι κάνουν και οι νέοι!!!!!!!

Είδες; Και διαμαρτύρεσαι; Μα πώς θα μειωθούν οι διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους; Με το να μπουν περισσότεροι κάτω από την ομπρέλα της προστασίας!! Αυτό θα πει νοιάξιμο κυβερνητικό. Προαπαιτούμενο  να μπεις στην ομάδα των αδυνάτων είναι να έχεις αμοιβές έως 12000 -αν δεν το αλλάξουν στο δρόμο προς την αξιολόγηση!!! Άρα καλά κάνουν και ως προαπαιτούμενο αυξάνουν φόρους και μειώνουν μισθούς, ναι; Κατάλαβες;
Βέβαια θα μου πεις ότι 500 ευρώ μειώθηκε η παχυλή έτσι και αλλιώς αμοιβή των Εθνοπατέρων μας. Μόνο; θα σε ρωτήσω.   Δεν θα πρεπε να είναι δικαιότερη η κατανομή των θυσιών που απαιτεί η σωτηρία της χώρας; 
Και να δεις που εγώ για να ψηφίσω έθετα ως προαπαιτούμενο το κόμμα που θα με εκπροσωπεί να είναι δίκαιο και να νοιάζεται για τους πολίτες. Αλλά τι τα ήθελα τα προαπαιτούμενα; Έχω εγώ ισχύ;; Τι είμαι η γιαγιά μου ή η τετρόικα;;;;;

Μονάδα είμαι....Μην ακούς ότι ο λαός έχει ισχύ!! Φσσσσ σιγά μην μας πείσατε. Για να έχουμε δύναμη πρέπει να πιαστούμε χέρι χέρι και να διεκδικήσουμε όλοι μαζί τα αυτονόητα. Αλλά ξέρουν τι κάνουν. Σαν Λερναία Ύδρα ξεφυτρώνουν τα κόμματα που μας διχάζουν και ενώ εκείνοι τρώνε καλάααααααααα, εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας για τις τάχα μου ιδεολογίες που οι ίδιοι οι πολιτικοί μας εμφύσησαν, αλλά που δεν τις πιστεύουν!!
Να το μάθουμε το μάθημά μας : προαπαιτούμενο για να είναι ενωμένος ο λαός, είναι να ξεγυμνώσουμε το βασιλιά και να τον δείχνουμε και να γελάμε, ναι;




Η ανθρωπιά είναι της μόδας!!!

πηγή

''Ζητείται ανθρωπιά'' λέγαμε κάποτε και να που τώρα γέμισε ο τόπος από ανθρωπιστές! 
Όπου σταθώ και όπου βρεθώ γι αυτήν την ανθρωπιά μιλάνε όλοι, ή γράφουν.
Ανθρωπιά, μια δια βίου μάθηση, διάβασα κάπου! Είναι τόσο σπάνια, λέγαμε, όσο σπάνιος είναι και ο αληθινός άνθρωπος. Γιατί ο αλτρουιστής έχει ανθρωπιά, δεν περιμένει το κράτος για να στηρίξει, να βοηθήσει, αλλά συντρέχει όπου και όσο μπορεί, παραμερίζοντας τυχόν ταμπού, φόβους, απαξίες που η κοινωνία έχει θέσει.
Είπαμε ότι με την κρίση την οικονομική οι άνθρωποι ''ξύπνησαν'' και άρχισαν να νοιάζονται για τον διπλανό τους άγνωστο που τους έχει ανάγκη.
Μα με την κρίση της μετανάστευσης, με τους πρόσφυγες που περνούν μύρια κύματα στην κυριολεξία για να γλυτώσουν από τις μύριες σφαίρες στις χώρες τους, είδαμε μια τεράστια έξαρση της ανθρωπιάς.
Και μου έκανε τόση εντύπωση που άρχισα να παρακολουθώ εκείνους που στα λόγια τουλάχιστον έχουν την ανθρωπιά ως πρώτη αξία στη ζωή τους.
Διαβάζω....παρακολουθώ τους ίδιους ανθρώπους τι σχολιάζουν, πού και πώς, συζητώ, ρωτώ και παρακολουθώ  αντιδράσεις, βλέπω την ανάγκη τους να ''διδάξουν'' τι πάει να πει προσφορά στους αναξιοπαθούντες.
Και τι κατάλαβα;
Ότι η ανθρωπιά μάτια μου είναι της μόδας!! 
Ναι,ναι μη διαμαρτύρεσαι. Εκεί κατέληξα και θα σου πω γιατί.
Δεν μπορεί κυρία μου να ''διδάσκεις'' ανθρωπισμό και συμπαράσταση στους πρόσφυγες  και όταν   με ακούς να λέω ότι μένω κοντά σε καταυλισμό μεταναστών, ρωτάς εκείνο το αμίμητο δείγμα ''ανθρωπιάς της μόδας''  σμίγοντας τα φρύδια '' μα πώς μπορείς;''
Ούτε κυρία μου να διατυμπανίζεις στη μέση του δρόμου πόσα δρομολόγια έκανες δίνοντας ρούχα στους μετανάστες και βλέποντας τη στοίβα ρούχων πεταμένα, να λες εκείνο που χαρακτηρίζει εσένα πρώτα από όλα ''είπαμε να δείξουμε ανθρωπιά αλλά αυτοί είναι ζώα''!!
 Και όταν επιχειρηματολογείς ότι θα πρέπει να νοιαζόμαστε και για το τι φοράνε αν θέλουμε να τους δώσουμε αλλαξιές ρούχα, θα πρέπει να νοιαζόμαστε για την κουλτούρα τους, τι η θρησκεία τους τους επιβάλλει, για τις συνήθειές τους στο φαγητό, για όλα αυτά τα μικρά που γίνονται μεγάλα όταν προέρχονται από αληθινό νοιάξιμο, τότε κατανοείς ότι η λέξη ανθρωπιά για την εν λόγω κυρία και πολλούς άλλους που συμφωνούν μαζί της, είναι απλά  μια νέα λέξη της μόδας!!!
Και εκείνος ο κύριος στο τρένο, που συμμετείχε σε συζήτηση για το προσφυγικό, είπε- εκείνο που ακούγεται κατά κόρον όλον αυτόν τον καιρό- '' κύριοι είμαστε άνθρωποι πρώτα από όλα''....Τον παρακολούθησα τον κύριο που λες,   ακόμη και όταν σταμάτησε η συζήτηση. Όταν κατέβηκε ο διπλανός του, δίπλα του κάθισε ένας αλλοδαπός.Και να σου ο κύριος  αμέσως να περιμένει όρθιος για να κατέβει σε δυο επόμενες στάσεις! Μα τόσος ανθρωπισμός πια;
Μόδα φίλοι μου η επίδειξη ανθρωπιάς!!!
Και με κούρασε....απηύδησα που λες με τόσους που τάχα μου νοιάζονται. Και διαπίστωσα ότι πολλοί λίγοι νοιάζονται στ'αλήθεια.
Βλέπεις, νοιάστηκε κανένας πού κάνουν μπάνιο, πού αλλάζουν αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στις σκηνές-αν είναι τυχεροί και έχουν-; Νοιάστηκαν οι ανθρωπιστές αν τα παιδάκια τους έχουν γάλα να πιουν; 
Ένας κύριος έλεγε σε όσους ήταν πρόθυμοι να το ακούσουν, ότι δεν κατανοεί γιατί πετάνε φαγητά. Όταν πεινάς τρως ό,τι βρεις! 
Ούτε είσαι αληθινός Ανθρωπος με το να το μιλάς για ανθρωπιά από τον καναπέ σου.....έτσι;
Κοίτα τώρα... βοήθεια μπορείς να δώσεις όποτε θες. Την έχουν ανάγκη. Αλλά ανθρωπιά μην πεις πώς έχεις αν δεν νοιάζεσαι αν ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες! Αν δεν γίνεσαι μέρος της ζωής των συνανθρώπων σου. 
Μόδα είναι και θα περάσει, λέω. Αλλά όσο φοριέται ''η ανθρωπιά'', σίγουρα θα βλέπω πολλούς ''κακοντυμένους''!! Αυτό το κουστούμι ''ανθρωπιά'' δεν πάει σε όλους, το ξέρεις;