Το τριήμερο............είχε απ' όλα!




To τριήμερο το έσκασα κυριολεκτικά από την Αθήνα. Με έναν ανοιξιάτικο καιρό, με ένα πεντακάθαρο ουρανό και έναν ήλιο ολόλαμπρο, δεν μπορούσα να μείνω μακριά από την εξοχή...
Κρίμα που δεν δοκίμασα το θαλασσινό μπάνιο..........γιατί η θάλασσα ήταν υπέροχη.
Ξέγνοιαστοι περίπατοι, θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπο, καφές δίπλα στο κύμα που απουσίαζε αυτές τις μέρες, πράσινο και ησυχία συμπλήρωσαν το τριήμερό μου.

Δεν θα παρέλειπα βεβαίως να δω και μια σχολική παρέλαση μια και στην επαρχία τις απολαμβάνω καλύτερα.
Τα παιδιά μας με τα μπλε - άσπρα τους τα καμαρώνω πάντα. Και ο κόσμος χειροκροτούσε με καμάρι τα βλαστάρια του καμαρώνοντας δίκαια.

Με το ήχο του τυμπάνου που έδινε το βήμα στους μαθητές, παρακολουθήσαμε ήρεμα και κόσμια τα παιδιά να περνούν, με τη σημαία επικεφαλής, μπροστά από τους επισήμους της περιοχής. Πιστεύω όλοι να κατανοούν ότι η σημαία είναι που τιμάται σήμερα και εκείνοι που  έπεσαν στο πεδίο της μάχης για ό,τι συμβολίζει.


Γι αυτό, αν και όλοι γύριζαν την κεφαλή προς το χώρο των επισήμων, ο/η σημαιοφόρος έμενε ευθυτενής, περήφανος, ενώ οι επίσημοι σε στάση  προσοχής τιμούσαν όπως αρμόζει τη σημαία μας.

Μ'αρέσουν οι παρελάσεις....δεν ήμουν ούτε θα μαι εναντίον των μαθητών που παρελαύνουν ή του στρατού της χώρας μας. Εκεί τα παιδιά μας υπηρετούν και σε δύσκολους καιρούς, όταν η χώρα τους καλεί, όλοι οι στρατιώτες δίνουν τη ζωή τους για μια ελεύθερη πατρίδα. Το ίδιο έκαναν και το '40 και σε όλες τις εποχές που κλήθηκαν να πολεμήσουν.  Έτσι σήμερα εμείς είμαστε λεύτεροι για να μπορούμε να διαφωνούμε, έστω, για το χρήσιμο των παρελάσεων.
Χρόνια πολλά Πατρίδα............Ας μην υπάρξει γενιά που θα ζήσει ξανά τέτοια βαρβαρότητα όπως είναι ο  πόλεμος..........



Χαμογελώντας ας θυμηθούμε το Έπος του '40!

Μέσα από σκίτσα και γελοιογραφίες για το Έπος του '40, ας θυμηθούμε γιατί γιορτάζουμε μεθαύριο....
Ίσως αισθανθούμε καλύτερα, μια και σήμερα ισχύει αυτό που δείχνει το σκίτσο:

Τα σχέδια του φασισμού ήταν ................


Αλλά δεν του κάναμε τη χάρη.......













Όμως...................







Χρόνια πολλά και γερή μνήμη....για να μη ξεχνάμε!!






''Σ'αγαπάει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό''!!!!

Το σημείωμα έγραφε:'' Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της.''

   

Μικρές ιστορίες που μας αφορούν όλους....Αληθινά γεγονότα στην κλειστοφοβική κοινωνία μας που αν δεν είναι προσωπικά βιώματα, τότε φερόμαστε σαν να  γίνονται σε μια άλλη χώρα, μακρινή.Δεν μας αφορούν !!Κι όμως...όλα συμβαίνουν στη χώρα μας, στη χώρα της ύφεσης, της ανεργίας, της ατομικότητας και του ''δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;;'' 
Σήμερα, πολύς  κόσμος πεινά, δεν έχει δουλειά, και όσοι έχουν, ''κλειδαμπαρώνονται στον εαυτό τους'', λες και θα μπουν οι μη έχοντες να τους την πάρουν. 
Αποστρέφουμε το βλέμμα από τον πόνο του διπλανού. ''Έχω τόσα δικά μου προβλήματα... πώς να αντέξω και των άλλων; '' είναι φράσεις- δικαιολογίες που ακούω συχνά. 
Πώς να μην αγανακτήσεις με τον πόνο που αποπνέουν αυτές οι μαρτυρίες; Η αποστασιοποίησή  μας , η ανάγκη μας να προστατευθούμε- δήθεν-, δεν μας ασφαλίζει από παρόμοιες καταστάσεις. Γεγονός είναι ότι το ένα χέρι μπορεί να βοηθήσει το άλλο... μια και οι υπεύθυνοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν..
Πώς να σκεφθείς την επόμενη ημέρα για σένα και τα παιδιά σου όταν υπάρχει τόσος πόνος επειδή απλά δεν υπάρχει δουλειά; Πώς; 


Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί, λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς.

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του, λέει. Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, σ' αγαπάω λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα. Το ακούω στη φωνή της.

Στέκονται και κοιτάζουν

Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. Κανένα τους δεν φωνάζει, λέει. Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο.

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις; Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.

Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά,
λέει η κυρία Μαρίνα. Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ.. Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει. Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Όσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. Το κρατούσε απ' το χέρι, λέει. Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Έφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά.



Πόση απόγνωση μπορεί να νιώθει μια μητέρα την ώρα που αποχωρίζεται το παιδί της; Πόση απελπισία φέρνει η έλλειψη τροφής και στοιχειώδους κάλυψης των αναγκών των παιδιών; 
Πώς μπορείς να ελπίζεις ; 
Πώς μπορείς να ξεχνάς τους υπεύθυνους και να συμπεριφέρεσαι όπως και ''χθες'';;
Πώς; 
Και τα παιδιά; 
Αυτό που νιώθουν, άραγε, εκείνην τη στιγμή θα το ξεχάσουν ποτέ;
Σ' αυτά τα αθώα πλάσματα, ποιος θα δώσει λόγο; 
Πώς θα τα κοιτάξουμε στα μάτια και θα τους δώσουμε ελπίδες για το μέλλον τους;;
Πώς;