Να σαι γονιός του γονιού σου ...


''Να γίνουμε γονείς των γηραιών και ανήμπορων γονιών μας'' διαβάζω συχνά,  κάτι σαν παρότρυνση για το δύσκολο έργο που αναλαμβάνουν, όσα από τα παιδιά αναλαμβάνουν,   την ευθύνη των γονιών τους.
Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι. Άνθρωποι είμαστε και λυγίζουμε πολλές φορές. Η ευθύνη και οι υποχρεώσεις όταν είναι συνεχείς εξουθενώνουν. Εδώ χρειάζεται ψυχή και  αξίες που υπερισχύουν όλων των άλλων.
Το να έχεις το γονιό σου ευθύνη σου, καθημερινά δίπλα σου,  πρώτη υποχρέωσή σου  είναι μεγάλο θέμα.
Και η προσπάθεια ''νουθεσίας'' για το αντίθετο από φίλους-γνωστούς, μου προκαλεί τόσο  μεγάλη απορία για το τι άνθρωποι είμαστε, που μπορεί να μείνω αμίλητη για αρκετή ώρα προσπαθώντας να κατανοήσω, γιατί τα παιδιά απαιτούν τα πάντα από τους γονείς τους και συχνά τους κατηγορούν για ''λίγους'' ως γονείς, αλλά όταν έλθει η σειρά τους το θεωρούν αυτονόητο ότι η ζωή τους θα συνεχιστεί ως είχε και οι γονείς θα γίνουν άλλων ευθύνη: μιας ξένης γυναίκας, ενός ιδρύματος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που έχασα τη μητέρα μου. Και εν μέσω δακρύων από τον πόνο του χαμού, ακούγαμε τον μπαμπά μου να επαναλαμβάνει κλαίγοντας:'' μη μ' αφήσετε μόνο σας παρακαλώ, μη μ' αφήσετε...''
Είναι μαχαιριά στην καρδιά αυτή η φράση. Να φοβάται ένας υπερήλικας γονιός ότι θα εγκαταλειφθεί από τα παιδιά του; Είναι τρομερό και μόνο ως σκέψη. Σκέψου ως πράξη πώς χαρακτηρίζεται.
Βέβαια ο δύσκολος γονιός σαν τον δικό μου πατέρα εξουθενώνει.  
Αλλά ποτέ δεν σκέφτομαι ένα ίδρυμα αφού ξέρω ότι ο πατέρας μου το θεωρεί κάτι σαν ''με πετάξατε στο δρόμο''!! 

Να γίνεις γονιός του γονιού σου λένε οι ψυχολόγοι. Όχι δεν μπορείς ποτέ να γίνεις γονιός λέω εγώ. Γιατί σύμφωνοι, είναι σαν παιδιά οι ηλικιωμένοι, αλλά ποτέ παιδιά που θα υπακούσουν και θα ακολουθήσουν κανόνες. '' Αυτό θέλω και αυτό θα γίνει'' αν στο πει το παιδί σου θα βάλεις όρια και θα του εξηγήσεις ότι είναι κακή η συμπεριφορά αυτή. Στον γονιό δεν τον κάνεις εκτός και αν χρησιμοποιήσεις πλάγιο τρόπο. Κι αν το πεις στο γονιό να σαι σίγουρη ότι όχι μόνο δεν θα σ' ακούσει αλλά θα ακούς για μέρες, παράπονα και γκρίνια.

Ξέρεις, είναι ένδειξη απονιάς, έλλειψη αγάπης και ανθρωπιάς να μην περιθάλψεις το γονιό σου. Να φτάσει στο τέρμα της ζωής και να φύγει με πίκρα ότι ήταν βάρος στο παιδί του. Δεν είναι τρομερό;
Σε κάποιες χώρες -Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία,- είναι νόμος του κράτους η  φροντίδα των ηλικιωμένων από τα παιδιά τους. Και λες ''μα είναι δυνατόν; Χρειάζεται νόμος για να αγαπάμε αληθινά και να είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι;'' 
Αλλά όπως υπάρχει νόμος για την ευθύνη του γονιού απέναντι στα παιδιά του, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει και το αντίθετο.

''Η ζωή σας θα αλλάξει'' μας είπε ο γιατρός του πατέρα μου όταν τον πήραμε μαζί. Και αυτό ίσως ενοχλεί.
Μα να μην μπορείς να βγεις, να ασχοληθείς με ό,τι αγαπάς, να νοιώσεις ζωντανός; Ναι οι σκέψεις αυτές περνάνε συχνά από το νου μου. Αλλά απ' την άλλη, θέλω όταν θα έλθει η ώρα να φύγει ψηλά, να φύγει ήρεμος και καλοφροντισμένος.
Ναι η ζωή μας άλλαξε
Αλλά μήπως δεν αλλάζει η ζωή όταν κάνεις παιδιά;
Μήπως όταν απολύεσαι από τη δουλειά δεν αλλάζει η καθημερινότητά σου;
Ή το χειρότερο, αν αρρωστήσεις δεν αλλάζει η ζωή σου;
Γιατί μας ενοχλεί όταν αλλάζει εξαιτίας του υπερήλικα γονιού μας;

Κάποτε διάβαζα ότι ο πρώτος άνθρωπος που ήταν νομάς, δεν είχε μόνιμη κατοικία και τα οστά που ανακάλυπταν έδειχναν ότι   οι ηλικιωμένοι της εποχής  πέθαιναν  μακριά από τους καταυλισμούς. Σαν να εξοριζόταν ο ετοιμοθάνατος να πεθάνει μακριά και μόνος.
Όταν ο προϊστορικός άνθρωπος απέκτησε μόνιμη κατοικία και δημιούργησε τις πρώτες κοινωνίες, διάβαζα ότι χαρακτήριζαν ως πρώτο πολιτισμό, το γεγονός ότι τους νεκρούς τους έθαβαν με τιμές και κοντά στο χώρο κατοικίας τους.  
Πολιτισμένοι λοιπόν σήμερα είμαστε ή όχι;  Και δεν είμαστε πολιτισμένοι μόνο αν κάνουμε μεγαλοπρεπείς κηδείες.

Οι γονείς μας δεν πρέπει  να φύγουν από αυτόν τον κόσμο με καημό στην καρδιά τους ότι τα παιδιά τους τους εγκατέλειψαν. Να φύγουν αφρόντιστοι, χωρίς κατανόηση από τους νεότερους, χωρίς ένα ευχαριστώ  έμπρακτο για όσα μας πρόσφεραν. 
Η μοναξιά είναι φοβερή για όλους τους ανθρώπους, αλλά για τους ηλικιωμένους είναι θάνατος.
Αν υπάρχει σοβαρός λόγος για την μη ανάληψη ευθύνης του γηραιού γονιού είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση.
Αλλά σήμερα μιλάμε για την αδιαφορία ίσως που δείχνουν παιδιά προς τους γερόντους τους.
Και όλα αυτά που ακούγονται για παραμελημένους ηλικιωμένους είναι μαχαιριά στην ψυχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας όπως και η κακομεταχείριση των παιδιών επίσης.
Ας είμαστε άνθρωποι πρώτα από όλα.
Αν αγαπήσουμε θα αγαπηθούμε, είναι σίγουρο.

32 σχόλια:

  1. Άννα μου είπες όσα θα ήθελα να πω.
    Δεν είναι δυνατόν να τους πετάμε σε ένα γηροκομείο όσο πολυτελείας κι αν είναι.
    Δύσκολο πατέρα εσύ δύσκολη μαμά εγώ, σε καταλαβαίνω απόλυτα.
    Όσο κι αν θυμώνω μαζί της Όσο κι αν άλλαξε η ζωή μας, δεν γίνεται να μη την φροντίσω.
    Εχθές μου φιλούσε τα χέρια όταν την έβαλα στο κρεβάτι της.
    Από πίσω ερχόμαστε κι εμείς και τα παιδιά μας θα κάνουν ό,τι βλέπουν.
    Να είσαι καλά και καλή δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω Ρένα μου τι περνάς. Και να το γηροκομείο είναι σαν να τους πετάμε τουλάχιστον έτσι με έμαθαν οι γονείς μου που το πιστεύουν ακράδαντα.
      Κάνεις πολύ καλά και έχεις τη φροντίδα της. Ξέρω, ξέρω εξουθενωτικό και ξεπερνάς το όριο πολλές φορές της αντοχής αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
      Να σαι καλά και καλό κουράγιο θα πω ...
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  2. ΠΟλύ καλά κάνεις και είσαι μαζί με το πατέρα σου
    Πιστεύω θα νοιώθετε και οι δύο πιο καλά έτσι που είστε μαζί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι νοιώθουμε καλά και οι δυο Δελφινάκι μου
      Όταν γερνάνε οι γονείς γίνονται παιδιά. Μάλλον σαν παιδιά.
      Καλή Κυριακή να περάσεις

      Διαγραφή
  3. Καλημερα Αννουλα μου!
    Πολυ καλα κανεις και φροντίζεις τον πατέρα σου!
    Και μόνο που σου δίνει την ευχή του φτάνει!
    Αλλα και τα παιδια μας παίρνουν παράδειγμα απο εμάς και θα κάνουν οτι βλέπουν!
    Ειχα την μητέρα μου μαζί μας τα τελευταία χρονια πριν πεθάνει απο καρκίνο.
    Την φρόντιζα σαν μικρό παιδί,και της έκλεισα τα μάτια όταν έφυγε απο κοντά μας.
    Έζησα την φρίκη του Γηροκομείου,επισκέπτοντας πολυ συχνά κάθε εβδομάδα,την αδελφή του πατέρα μου.
    Δεν είχε παιδια και λόγω ηλικίας ,91 χρόνων,είχε άνοια αλλα εμένα με γνώριζε και με περίμενε λέγοντας και το όνομα μου!Εβλεπα τους άλλους γέροντες εγκαταλελειμμένους με απλανή βλέμματα,να περιμένουν τους δικούς τους που ποτέ δεν έρχονταν.Συνέχισε την φροντίδα του πατέρα σου,και σου εύχομαι Καλη δύναμη!Φιλακια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρά μου η ευχή του γονιού-λέω- είναι σαν να έχεις ένα θησαυρό στο χέρι σου.
      Δεν ξέρω αν παίρνουν τα παιδιά μας παράδειγμα, η ζωή αλλάζει τους ανθρώπους και το ότι τα παδιά μας δουλεύουν κυρίως και δεν έχουν χρόνο για τη δική τους οικογένεια πώς θα αντιμετωπίσουν τους γονείς τους; Είναι δίκοπο μαχαίρι
      Το Γηροκομείο Δήμητρα είναι πληγή για μένα αλλά και λύση ανάγκης. Αυτό το απλανές βλέμμα ανθρώπων μεγάλων σε ηλικία που δεν έχουν άνοια, σκοτώνει. Φοβερό
      Σ'ευχαριστώ μάτια μου
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  4. Μας μεγάλωσαν κι οφείλουμε να τους συμπαρασταθούμε!!!
    Μπράβο Αννούλα που ανέλαβες τον μπαμπά σου

    Σε φιλώ πολύ ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άννα μου
    ανοίγεις ένα τεράστιο θέμα, που αποτελεί συνάμα και πληγή για τους ...ΝεοΈλληνες.
    Η Φροντίδα των γονιών μας, των ηλικιωμένων γενικότερα.
    Εμείς, η γενιά του 1960, είχαμε την ευλογία να ζήσουμε, οι περισσότεροι, σε σπίτια που η οικογένεια είχε κοντά της τον Παππού και τη Γιαγιά. Μαζί με όλα αυτά τα πολύ δύσκολα προβλήματα που σωστά αναφέρεις.
    Όμως οι άνθρωποι αυτοί. Ο Γονείς των γονιών μας, εμείς τους προλάβαμε να κλείσουν τα μάτια τους μέσα στη δική μας αγκαλιά. Στα σπιτικά μας.
    Το σήμερα δυστυχώς είναι πολύ άσχημο. Οι γονείς οι δικοί μας, πάντα πλειοψηφικά, έχουν "παρκαριστεί" σε ιδρύματα είτε έρημοι στα χέρια ξένων γυναικών που τους "φροντίζουν".
    Και έτσι ο ΝεοΈλληνας έχει ήσυχη την συνείδησή τους ότι "έκανε το καλύτερο" για τη Μάνα και τον Πατέρα αφού φρόντισε να έχουν "όλα τα καλά".
    Όλα (το συζητάμε κι αυτό), εκτός από το σπουδαιότερο...! Τη δική μας ΑΓΑΠΗ και ΠΑΡΟΥΣΙΑ...!
    Και έτσι θα φύγουν απ τη ζωή μόνοι και πολλοί εγκαταλλειμμένοι.
    Ερχόμενος σε σένα και στον δικό σας αγώνα, οφείλω να υποκλιθώ στη δική σας στάση απέναντι στους γονείς σας. Μια στάση που έχει πολύ μεγάλο κόστος (ψυχικό εννοώ και σωματικό) αλλά αναδεικνύει την ποιότητά σας σαν άνθρωποι απέναντι στους δικούς σας γονιούς.
    Θέλω να πιστεύω ότι η αγάπη και ο αγώνας που κάνετε για τους ανθρώπους αυτούς θα το βρείτε μπροστά σας με αγάπη και αισθήματα. Έτσι λέω,
    Στέλνω λοιπόν κάθε μου ευχή για να έχεις πάντα αυτή την αγκαλιά με τα συναισθήματα που αγωνίζεσαι και περιβάλλεις τον πατέρα σου. Και επίσης να ευχηθώ καλό σου κουράγιο και δύναμη σε όλους σας για ότι κάνετε.
    Όμορφη ημέρα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου στην εποχή μας ήταν αυτονόητο οι παππούδες και οι γιαγιάδες να ζουν μαζί μας στο σπίτι. Μη ξεχνάς ότι οι γυναίκες κυρίως αναλάμβαναν την περιποίηση των γερόντων.Σήμερα οι περισσότερες δουλεύουν. Ξέρεις πόσο άσχημο είναι να μην έχει ο γέροντας ένα δικό του πρόσωπο; Δυο κοπελιές εργαζόμενες έχουν τον πατέρα τους κι εκείνες και το πρωί ως ότου επιστρέψουν του έχουν γυναίκα ξένη για δουλειές και περιποίηση.Τώρα σκέφτονται το ίδρυμα γιατί αφενός είπαν '' μας έχουν ρημάξει οι γυναίκες, ή τον δέρνουν, ή τον παρατάνε μόνο και φεύγουν κλπ'' Είναι φοβερό και εκείνες να μην ξέρουν τι να κάνουν. Ναι το ίδρυμα είναι λύση για τέτοιες καταστάσεις.
      Αλλά η δική μας αγάπη και παρουσία Γιάννη μου πρέπει να είναι συχνή και στο ίδρυμα. Όχι που εγκαταλείπονται στην ουσία και δεν πατάνε τα παιδιά τους ούτε εκεί...
      Ναι η στάση μας αυτή έχει κόστος Γιάννη αλλά το ψυχικό ξεπερνιέται ως φθορά από την πιεση και την στέρηση των απλών πραγμάτων από τη ζωή μας. Αλλά αντικαθίσταται και υπάρχει μέσα μας ισορροπία όταν νοιώθεις ότι κάνεις το χρέος σου, δείχνεις την αγάπη σου στο γονιό σου και θα φύγει ήρεμος. Σημείωσε ότι ο πατέρας μου είναι και πολύ απαιτητικός. Το ξέρεις.
      Αλλά θα πάμε ΄--ίσως---και εμείς στη θέση του.
      Καλή Κυριακή να περάσεις

      Διαγραφή
  6. Μπράβο σου ρε Άννα! Και δεν είναι σχήμα λόγου, το εννοώ. Θέλει πολλά κουράγια να αποδεχτείς αυτόν το ρόλο, κυρίως όμως δείχνει την ενσυναίσθηση και την αγάπη που κρύβεις μέσα σου. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι (έχω διαβάσει διάφορες και διαφορετικές θεωρίες), αλλά και σε πολιτισμένες κοινωνίες προωθείται η μέθοδος της ευθανασίας. Ό,τι είναι μη παραγωγικό δηλαδή, πρέπει να το απομονώνουμε και να το αποβάλλουμε. Ρατσισμός στο μεγαλείο του!
    Καλή δύναμη να έχεις στο "γονεϊκό" ρόλο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαρία μου θέλει κουράγια, αλλά απ' την άλλη τα βρίσκεις τα κουράγια όταν αναρωτηθείς τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι, οι γονείς μας, αν μας λείψει το κουράγιο...Ξέρεις, με ενοχλούν πολλά σε μια απονη κοινωνία αλλά το να υποφέρει ένας αδύναμος κρίκος της εξαιτίας μας με σκοτώνει. Είτε είναι παιδί, είτε γέροντας, είτε ασθενής. Αδύνατον να το δω ρεαλιστικά.
      Όσο για την ευθανασία τώρα, θα ξαναστήσουμε τον Καιάδα. Ξέρεις τι μου θυμίζει; Τις προσπάθειες που κάνουν πολλοί να ελέγχουν το DNA μας και βάσει αυτού να γίνονται οι προσλήψεις για να μην πληρώνουν πολλά σε ασθένειες οι εργοδότες...Ε ναι κάπου εκεί θα φτάσουμε.Όταν και η ρομποτική ελεύθερα θα προωθείται τότε στον Καιάδα όσοι δεν είναι δυνατοί όχι απλά μη παραγωγικοί. Και είναι τρομαχτική αυτή η στιγμή...
      Σ'ευχαριστώ Μαράκι μου αλλά από τη θέση μου όλοι θα περάσουμε αν δεν περνάμε. Δεν είμαι δα και η μοναδική

      Διαγραφή
  7. Θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα γράφεις!
    Σκέφτομαι όμως ότι συνήθως οι γονείς παίρνουν πίσω αυτό που εκείνοι έδωσαν!
    Αν έδωσαν αγάπη θα πάρουν αγάπη από τα παιδιά τους πιστεύω. Αν έδωσαν κάτι άλλο αυτό το άλλο θα τους επιστραφεί. Και νομίζω αυτό είναι κανόνας που έχει όμως όπως κάθε κανόνας τις εξαιρέσεις του.
    Φιλιά πολλά Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω Μαρία μου αν παίρνουν οι γονείς ό,τι δίνουν. Συνήθως αυτό λέμε και για όλους μας αλλά η ζωή μου έχει δείξει ότι δεν παίρνεις πάντα ό,τι δίνεις κι αυτό επειδή είμαστε ατομιστές, αχάριστοι ή έχουμε αγκιστρωθεί στα δικά μας προβλήματα και δεν χωράει ''άλλος'' ας είναι και ο γονιός μας.
      Να σαι καλά Μαράκι μου
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
    2. Ίσως αυτή να είναι η μοναδική περίπτωση που ισχύει με εξαιρέσεις βέβαια πάντα!
      Όπως κατάλαβες δε φιλοσοφώ παραπάνω, αλλά κυριολεκτώ!

      Διαγραφή
    3. Κυριολεκτείς ναι ολοφάνερο. Ίσως να είναι η μοναδική περίπτωση, ίσως...

      Διαγραφή
  8. Με πατερα που ειχε αλτσχαιμερ και μαμα που εκανε αιμοκαθαρση και συναμα ειχε γινει πολυ δυσκολος ανθρωπος ειχα περασει πολυ δυσκολα.δεν πηγε κανενας τους σε γηροκομειο.ομως εγω δεν θελω ναπερασουν τα παιδια μου αυτα που περασα εγω.Σας ευχομαι ειλικρινα καλη δυναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Λίτσα. Μιλάς για ασθένειες. Και σοβαρές. Είχα και εγώ την πεθερά μου με άνοια και ξέρω και από αιμοκάθαρση γιατί έκανε ο κουνιάδος μου. Ξέρω τι πέρασες. Και φυσικά κανείς δεν εύχεται ούτε στα παιδιά του ούτε στον ίδιο του τον εαυτό να περάσει όλα αυτά. Αλλά τι μπορούσες να κάνεις; Ακόμη και τα ιδρύματα δεν παίρνουν τόσο βαριά ασθενείς αλλά και να πάρουν χρειάζονται πολλά χρήματα.
      Σε κανέναν δεν εύχομαι και φυσικά ούτε στον εαυτό μου να έχει τέτοια κατάληξη και αυτές οι ασθένειες είναι ανεξαρτήτες από ηλικία. Μπορεί πχ να συμβούν στον σύντροφό μας, στα παιδιά μας, τι θα κάνουμε θα τους γυρίσουμε την πλάτη; Κανείς μα κανείς, εύχομαι, να μην υφίσταται τέτοια βάσανα αλλά η ζωή δεν χαρίζεται σε κανένα
      Σ'ευχαριστώ για την ευχή και χάρηκα για το πέρασμά σου από εδώ

      Διαγραφή
  9. Είναι σπουδαίο το θέμα που έθιξες! Συνήθως το να παίρνουν τα παιδιά τα πάντα από τους γονείς το θεωρούν αυτονόητο όπως επίσης θεωρούν φυσιολογικό να θυσιάζουν οι γονείς τα ''θέλω'' τους για τα παιδιά τους! Όταν ο γονιός όμως μεγαλώσει και οι ρόλοι αντιστρέφονται πολλές φορές είναι φορτίο βαρύ και ασήκωτο! Λογικά αν φερθεί ο γονιός με φροντίδα και αγάπη στα παιδιά του θα πρέπει να εισπράξει φροντίδα και αγάπη! Είναι όμως άπειρες οι περιπτώσεις που δεν συμβαίνει αυτό! Από προσωπική πείρα το λέω, είναι πιο εύκολο να φροντίζεις δέκα παιδιά παρά έναν ηλικιωμένο! Θέλει πολύ υπομονή, θέλει πολύ στωικότητα, και δεν είναι εύκολο να κρατάς πάντα τις ισορροπίες! Πολλές φορές βρίσκεσαι διχασμένος, νοιώθεις παράπονο, νοιώθεις απογοήτευση και κούραση, αλλά η αλήθεια είναι μία! Τους γονείς δεν τους εγκαταλείπεις ποτέ! Είναι απάνθρωπο και ασυνείδητο! Πρέπει να δώσεις κι εσύ αυτό που μπορείς και συχνά παραπάνω από αυτό που μπορείς γιατί είναι αυτοί που σε γέννησαν, σε φρόντισαν, σε μεγάλωσαν και είναι πλέον αδύναμοι! Και όταν φύγουν πρέπει να φύγουν ήρεμοι! Τελείωσε! Δύναμη θέλει, αγάπη και ψυχή για να μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι! Καλή συνέχεια Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαίρη μου σπουδαίο είναι για κάθε πολιτισμενη κοινωνία. Δες λένε πώς ζουν οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά σε μια κοινωνία για να καταλάβεις το επίπεδό της.
      Φυσικά οι ηλικιωμένοι δεν είναι παιδιά. Και είναι δύσκολοι. Δηλ ο πατέρας μου βάζει τα γυαλιά σε όλους πιστεύω. Αλλά ναι είναι απάνθρωπο να τους εγκαταλείπεις με ό,τι επιπτώσεις και αν υποστείς.
      Δύναμη, αγάπη και ψυχή ! Τα κρατώ αυτά σου τα λόγια
      Να σαι καλά
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  10. Φίλη μου ..μόνον όταν έχεις ζήσει μία τέτοια κατάσταση μπορείς να μιλήσεις.Ο πατέρας μου πέθανε στα χέρια μου και μετά από αυτόν κράτησα τη μητέρα μου στο σπίτι τυφλή από όγκο και σχεδόν κατάκοιτη 11 χρόνια.έτσι "έμπλεξα" και με το διαδίκτυο..Ο άνδρας μου με βοήθησε και την φέρθηκε σαν γιος.Σε μία γυναίκα κόρη είναι βασικό η βοήθεια σε στάση από το σύντροφο της.Οι τελευταίες της λέξεις ήταν για εκείνον " σ΄αγαπώ Δημήτρη".όμως φίλη μου είναι πού δύσκολο, έβγαινα σε δουλειές με το..ρολόι..όχι πάνω από 2 ώρες γιατί έπρεπε να την πάω στη τουαλέτα. Η ζωγραφική και τα μπλοκ έγιναν η παρέα μου. Έβρισκα δικαιολογίες στους πάντες για να μη βγω από το σπίτι θυμάμαι ότι για να πάω 5 μέρες στη Κρήτη πλήρωσα 1000 ευρώ σε γυναίκα να μείνει σπίτι και έπαιρνα τηλέφωνο κάθε 3 ώρες. Η άνοια είχε γίνει πλέον η νέα προέκταση της ζωής της.Δεν θα αρνηθώ ότι πολλές φορές κουράστηκα και μετά ένοιωθα ενοχές και την αγκάλιαζα. Γυρίζοντας από Κρήτη έμαθα ότι έχω Πάρκινσον. Σ ε ένα χρόνο τα χέρια μου πλέον δεν μπορούσαν να κρατήσουν βάρος. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί , η γυναίκα που πήρα φαινόταν τέλια μα η μητέρα μου έκανε παράπονα ότι της φερόταν άσχημα και την έδιωξα. Ένα μήνα πριν πεθάνει έπαθε δοαβητικό κώμα και την μεταφέραμε σε νοσοκομείο.Γύρισε σπίτι και η κατάσταση ήταν ..φαντάσου ότι με βοηθούσε ο άνδρας μου λόγω των χεριών μου να την καθαρίσω. Την μεταφέραμε σε κέντρο αποκατάστασης το καλύτερο της Θεσσαλονίκης. Έζησε 1 μήνα και πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Ακόμα έχω κάποιες τύψεις όταν σκέπτομαι ότι το θάνατο της τον πέρασε μόνη της σε νοσοκομείο που την ξαναμεταφέραμε μετά από κρίση.όμως ήταν αυτό το τελευταίο μήνα αδύνατον να την περιποιηθώ. Η Πάρκινσον δεν είχε ρεγουλαριστεί και ήμουν δύσκολα.Την επισκεπτόμασταν 2 φορές την ημέρα στο κέντρο και η αλήθεια είναι ότι ήταν ευχαριστημένη όμως εγώ..ήμουν στεναχωρημένη και ένοχη για αυτό το τελευταίο μήνα.Εύχομαι να πεθάνω χωρίς κανένα να δυσκολέψω παρακαλώ το Θεό για αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία μου πέρασες πολλά με τους γονείς σου. Και η μητέρα σου ήταν μια δύσκολη περίπτωση λόγω ασθενειών.Γι αυτό νομίζω ότι η πάρκισον βρήκε έδαφος και εξελίχθηκε. Αλλά τι μπορούσες να κάνεις; Είσαι αξιοθαύμαστη και λυπάμαι όσους ταλαιπωρούνται με τόσα βάσανα και γονείς και παιδιά. Τελικά η ζωή δεν είναι δίκαιη και είναι πολύ σκληρή αρκετές φορές
      Να σαι καλά και ενώνω τη φωνή μου με τη δική σου να ακουστεί ως το Θεό η ευχή σου. Γιατί το ίδιο θέλω και εγώ και νομίζω όλοι μας
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  11. Άννα μου ήταν εξαιρετική η ανάρτηση σου και ήταν ένα θέμα που άξιζε να θιχτεί!
    Για εμένα είναι αυτονόητο η οικογένεια να στέκεται στο πλευρό της οικογένειας, ανεξαρτήτως ηλικίας. Η ανάγκη στην οικογένεια πρέπει να καλύπτεται είτε αφορά γονιό είτε παιδί. Πιο πολύ όμως στους ηλικιωμένους γιατί νιώθουν τη μοναξιά πιο εύκολα και την αγάπη μέσα από την φροντίδα αλλά και την αποδοχή την έχουν ανάγκη πιο πολύ!
    Μακάρι να μην ξανακούσουμε για κακοποίηση παιδιών, μακάρι να μην ξανακούσουμε για εγκατάλειψη ηλικιωμένων, μακάρι όπως λες και εσύ Άννα μου, να είμαστε ή να γίνουμε άνθρωποι!
    Καλό απόγευμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που ένα νέο κορίτσι σύγχρονο έχει τόσο μεγάλες αξίες και σεβασμό στο θεσμό της οικογένειας. Ναι πρέπει πάντα να θίγονται τα θέματα που πονάνε και αγγίζουν τα όρια του ανθρωπισμού. Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις...δεν έχω να προσθέσω κάτι
      Καλό σου απόγευμα να σαι καλά

      Διαγραφή
  12. Αννα μου αυτό το κείμενο είναι η μεγάλη αλήθεια αλλά και η πραγματική μας αγάπη απέναντι στους γονείς !! Επειδή πέρασα ακριβώς και μπορώ να πω περισσότερο δύσκολα από όσα περιγράφεις , δεν θέλησα στιγμή να αποχωριστώ τον πατέρα μου!!Και σε βρίσκω τόσο αληθινή γιατί γνωρίζω ότι οι γονείς μας γίνονται σαν μικρά πεισματάρικα παιδιά και πολλές φορές μας εξουθενώνουν !! Οταν ο πατέρας μου έφυγε και μάλιστα στο σπίτι μου , ένιωσα και νιώθω τεράστια αγαλλίαση για ότι αποφάσισα να τον κρατήσω κοντά μου !!
    Ανθρώπινη η ανάρτηση σου με αλήθειες μόνο !! Σε φιλώ συγκινημένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Νικόλ μου. Και συ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκες με τον πατερα σου. Κι εγώ μπορώ να σου πω πολλά από όλα τα δύσκολα και δεν είναι άρρωστος ο δικός μου. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς δεν μπορώ να τον αφήσω. Όπως λες νοιώθεις αγαλλίαση να φροντίζεις το γονιό σου.
      Να σαι καλά και ευλογημένη
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  13. Αννιώ μου ποσες αλήθειες λες με αυτή σου αναρτηση..!!! πρεπει να είναι πολύ τυχεροί οι γονεις οταν φτασει η ώρα να χρειαστούν βοηθεια να υπαρχουν παιδιά που θα τους δώσουν ένα ποτηρι νερό...που λέει ο λόγος...οι γονείς δεν πρεπει να μγαλώνουν τα παιδια τους με την προοπτική να έχουν κάποιον για να τους βλέπει όταν γεράσουν... απλά κάνουμε το αυτονόητο για τα παιδιά μας για τους γονεις μας και γι αυτό χρειάζεται μονο αγαπη και υπομονή...!!
    Όποιος δεν έχει περασει απο αυτο το μονοπατι δεν μπορεί να καταλάβει το μεγεθος της ευθύνης..
    Δυστυχώς ετσι είναι η ζωή φιλη μου... οσο όμως και να περνας...Αννιώ μου να σκεφτείς όταν εκεινος θα έχει φυγει...θα είσαι ευχαριστημενη με τον εαυτό σου πως έκανες αυτό που σου έλεγε η καρδιά σου...και εκεινη ποτε δεν κάνει λάθος...
    Βέβαια και απο την άλλη μερια.. θα μιλησω σαν γονιος που εχει μεγαλώσει αρκετα.. αυτη η στιγμή.. που θα εξαρτόμαι απο το παιδί μου..δεν θα ήθελα ποτέ να φτασει...οπως όλοι οι γονεις.. νομίζω η ανημπόρια είναι η χειρότερη στιγμή στην ζωή
    Να έχεις την ευχή μου...ευλογημενη να είσαι για ότι κάνεις στον γονιό σου..!!! φιλω σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Ρούλα μου Και ναι χρειάζεται μεγάλη υπομονή και αγάπη!
      Αλλά όπως λες η ζωή είναι έτσι και δεν αλλάζει ούτε κάνει διακρίσεις.
      Κανείς δεν θέλει να επιβαρύνει τα παιδιά του ούτε να γίνει ανήμπορος αλλά η ζωή δεν μας ρωταει.
      Ευχαριστώ για την ευχή σου να σαι καλά
      Φιλιά ΄πολλά

      Διαγραφή
  14. Εξαιρετική ανάρτηση που λίγο πολύ αγγίζει όλους μας, ή θα αγγίξει όλους, γιατί όλοι έχουμε ή είχαμε γονείς!
    Η φράση, "να είσαι γονιός του γονιού σου" τα λέει όλα!
    Ο πατέρας μου, έφυγε στα 98 του, στο σπίτι του ήρεμος αλλά σιωπηλός, από τα 95 του αρνιόταν να μιλήσει και καμιά φορά μιλούσε μόνο σε μένα, όταν αισθανόταν πως είμασταν μόνοι, αυτό για μένα ήταν δώρο ζωής!
    Η μητέρα μου που σύντομα θα κλείσει τα 93, ζει μια κανονική ζωή, στο σπίτι της με μια κοπέλα που τη φροντίζει, με την αδελφή μου που φροντίζει τα οικονομικά και με μένα να της κάνω παρέα, ουσιαστική παρέα μια και δεν πάσχει από γεροντική άνοια. Έχω δυο γιούς και δεν ξέρω πως και αν θα με φροντίζουν, πάντως έχω κάνει "σχέδια" με φίλες να ζήσουμε μαζί με κάποια νοσοκόμα... έχει ο Θεός μέχρι τότε αν και τα χρόνια περνούν γρήγορα!!!
    Καλή δύναμη σε όλους και ένα μεγάλο μπράβο σε όσους φροντίζουν πραγματικά τους ηλικιωμένους!
    ΑΦιλάκια πολλά πολλά Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου το έχεις σχεδιάσει το μέλλον έτσι; Να ναι καλά η μαμά σου και να μην σας χρειαστεί ποτέ. Εμάς ο δικός μας ο πατέρας δεν ήθελε να μείνει σπίτι του μετά το θάνατο της μαμάς μου.΄Ηθελε μαζί μας να είναι και το εννοώ μαζί οταν λέμε. Όλη μέρα μας θέλει δίπλα του.
      Εύχομαι να μη χρειαστεί κανείς να σε φροντίζει και να φροντίζεις τον εαυτό σου όπως οι γονείς σου μόνη σου. Αλλά αυτό με τις φίλες είναι μια καλή λύση να την έχω υπόψη
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  15. Άννα μου, οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από παρέα και αγάπη, όχι από μοναξιά. Έχασα τη γιαγιά μου στα 100 τη χρόνια πριν από λίγους μήνες. Έμενε μαζί μας, περπατούσε με το πι και ήταν ευτυχισμένη γιατί είχε γύρω της τους δικούς της ανθρώπους. Η λέξη "ίδρυμα" για μένα δεν υπάρχει, πιθανόν δεν θα έπρεπε να υπάρχει για κανέναν. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο για τη γιαγιά σου Μία μου. Να φτάσεις τα χρόνια της. Ωραίες οικογένειες αυτές που δεν δυσανασχετούν για τους ηλικιωμένους γιατί εδώ που τα λέμε είναι μια δύσκολη πολύ δύσκολη ανάληψη ευθύνης. Και για μένα το '' ίδρυμα'' είναι για περιπτώσεις που οι ανήμποροι ηλικιωμένοι δεν έχουν κάποιον δικό τους.
      Να είστε όλοι σας καλά
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή