25 λέξεις #7...και κάτι ακόμη!


                                             Μάνα μου γιατί μου δωκες
                                        τ'άσπλαχνα τούτα όπλα;
                                   Δεν απωθούνε μόνο τους οχτρούς
                                   μα και τους φίλους αποδιώχνουν!
                                  Δε σου 'φτανε μεγάλος να γεννώ
                                        να φτάσω τα ουράνια;


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου στις 25 λέξεις #7...
Νικήτρια η Έλλη μας από το Funky Monkey.
Συγχαρητήρια στην Έλλη μας αλλά και σε όλες τις συμμετοχές γιατί ήταν εξαίρετες. Η φωτογραφία είναι της Μαρίας που έδωσε τόσες όμορφες εμπνεύσεις.
Ευχαριστώ όλους σας .
................
Θα τα ξαναπούμε μετά τις γιορτές
Ευχές από καρδιάς να περάσετε όμορφα, ζεστά, αγαπημένα, με τους δικούς σας ανθρώπους τις Άγιες τούτες μέρες.
Καλή Ανάσταση ψυχής, ζωής αλλά και της χώρας μας!

Στο παιδί μου




Διάπλατα ανοίγω την καρδιά
να ψηλαφίσεις αν μπορείς,
τον κάθε χτύπο  που για σε ηχεί,
παιδί μου.
Όταν  την  πρώτη μου φορά σε πήρα αγκαλιά,
σαν  το  Θεό,  που το σύμπαν  στα χέρια του κρατεί,
αισθάνθηκα,
παιδί μου.
Σου μίλησα χωρίς να ξέρω πώς να σου μιλώ,
σε δίδαξα με χάρτη την αγάπη
Τα βήματά σου έμαθες, το χέρι μου κρατώντας,
 με  ροδοπέταλα  έστρωνα χαλί να περπατήσεις,
τι κι αν ο άνεμος τα σάρωνε ευθύς,
παιδί μου.
Εμπόδια ψηλά να υπερπηδήσεις προσπαθούσα,
σαν αετός περήφανα ν'ανοίξεις τα φτερά,  
το στίγμα σου ν'αφήσεις στη ζωή,
παιδί μου.
Οι χτύποι της καρδιάς σου, ένα με της δικής μου έγιναν,
η θλίψη σου στο βλέμμα,  χειμώνας στη ψυχή μου
τα όνειρά σου, δικές μου προσευχές,
παιδί μου.
Μαζί με σε, σμιλεύτηκα  κι εγώ
πώς τη ζωή ν' αφουγκραστείς,
πώς να σταθείς ισάξιό της
με γνώσεις, με ιδανικά να οπλιστείς,
παιδί μου.
Μ' αντάμειψες. Το βλέμμα σου μου δώριζε  
της ροδαυγής το πρώτο χρώμα,
το γέλιο σου  στα ουράνια με ταξίδευε,
εκεί ψηλά, το Θεό ευγνωμονώντας!
 Ήξερα πάντα πως η αγάπη μου  
Τιτάνα  μ'εκανε για να σε προστατεύω,
μα  ποτέ δεν ήταν αρκετό,
παιδί μου,
που είσαι η ανάσα του Θεού,
η ελπίδα του στη Γη
το χθες, το σήμερα, το μέλλον.
Συγνώμη που δε σκέφτηκα
στον κόσμο αυτό που σ'εφερα,
πως λιθαράκι έβαλα,
να γίνει άπληστος, σκληρός και άδικος,
παιδί μου
Μαζί με όλα τα παιδιά αντάμα,
πορεύεστε στη σκοτεινιά, 
στο γκρίζο του χειμώνα, 
σ' αυτόν τον κόσμο που εχτίσαμε για σας,  
χωρίς να προσμετρήσουμε πως  μόνο αγάπη σας αρμόζει.
Σε σας κληροδοτήσαμε  βαρύ κι ασήκωτο φορτίο
τον κόσμο αυτό ν' αλλάξετε.
Γι αυτό, γκρεμίστε τον συθέμελα 
και απαρχής χτίστε τον πάλι!
Το χέρι σου  κρατώ, υπόσχεση σου δίνω
τη σκοτεινιά του κόσμου να παλέψουμε,
παιδί μου, 
για χάρη σου,  για την άνοιξη της Γης! 

Το  11ο Συμπόσιο  ποίησης έληξε. Η Αριστέα μας για άλλη μια φορά έγινε η αιτία να αφουγκραστούμε χτύπους καρδιάς για το παιδί, που τόσο πολύ πρέπει να αγαπιέται από όλους.
Νικήτρια του διαγωνισμού η Μαρία Κανελλάκη με το 1997-2015. Στο Απάγκιο της θα το απολαύσετε και όσοι δεν το διαβάσατε στης Αριστέας. Συγχαρητήρια Μαρία μας.
Ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντας γιατί συμπορευτήκαμε τόσο όμορφα.
Ευχαριστώ και όσους διάβασαν, ψήφισαν και αναφέρθηκαν στο ποίημά μου.

Μη ξεχνάμε τα Μπαζάρ....ιερός ο σκοπός!!

Πλησιάζει το Πάσχα!! Και έχασα το λογαριασμό... Πότε πέρασαν οι μέρες, ούτε που το κατάλαβα.
Έφτιαξα όσα πρόλαβα για τα μπαζάρ, θα στα δείξω σήμερα. Τρέχοντας, μη νομίζεις ότι πήγα χαλαρά. Και να πεις ότι δεν είχα ξεκινήσει νωρίς; Αλλά κάτι γίνεται και ο χρόνος όλο μου ξεγλιστράει.
Που λες, πασχαλινά δεν έφτιαξα. Σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα να στείλω διακοσμητικά πραγματάκια που είναι χρήσιμα παντός καιρού.
Μπελαλίδικα είναι βέβαια, στην πορεία το είδα ότι μου παίρνουν πολύ χρόνο, αλλά ευτυχώς πρόλαβα.

Παπιέ μασέ τα καθρεφτάκια μου, ντεκουπάζ   με διακοσμητικά στοιχεία ή βάψιμο εξαρτάται από την έμπνευση της στιγμής.
Τα κουτιά μου ντεκουπάζ και το καδράκι μου είναι μικτής τεχνικής
Α...έφτιαξα με γύψο σε  καλούπι και τα κηροπηγιάκια μου για ρεσώ, τα διακόσμησα και νατα στην πάνω και στην πιο κάτω εικόνα.


Το επόμενο καθρεφτάκι μου είναι πάνω σε ξύλο- ντεκουπαζ.


Καθρεφτάκι χειρός ντεκουπαζ και τα γύψινα γλαστράκια μου με τα διάφορα διακοσμητικά και τα βότσαλα ζωγραφισμένα κάκτους. Πρώτη φορά τα έφτιαξα και θα τα ξανακάνω αν και μπελάς είναι, γιατί μ'αρέσουν.


Άλλο ένα καθρεφτάκι που κρεμιέται μακρόστενα, ντεκουπάζ με χαρτοπετσέτα αυτό κλπ κλπ, με τη μέθοδο παπιέ μασέ.
Φύγανε για το ξεμπλοκάρισμα και το Front να γεμίσουν τα ράφια του. Ελπίζω να αρέσουν και να πουληθούν για να ολοκληρωθεί ο προορισμός τους,  να προσθέσουν στα έσοδα των μπαζάρ για το σκοπό τους.


Πρωτοβουλία για το παιδί
Πολυδραστικό Κέντρο Βεργίνας
Βεργίνα (έναντι Δημαρχείου)
υπόψη κυρίας Πελαγίας Σιδηροπούλου,
τηλ. 23310-92199.


















Και βεβαίως για το Ξεblogάρισμα που αύριο ανοίγει τις πύλες του, 16 και 17 Απριλίου που θα πραγματοποιηθεί στο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134)


Καλή επιτυχία εύχομαι γιατί ο σκοπός ιερός!
Τώρα ξεκούραση γιατί έπαθα το χέρι μου και με τρελαίνει ο πόνος! Είναι και το δεξί!
Και δεν είναι η πρώτη φορά Δεξιά!!!

Μέρες Άνοιξης!!


O Μύθος της Άνοιξης


Να σε υμνήσω θέλω Γη μου,
για όλα αυτά που μου χαρίζεις
Ήλιο και φως, φεγγάρι και αστέρια λαμπερά,
λουλούδια και καρπούς,
και γόνιμη βροχή για να ξεπλύνει τη ψυχή μου,
παρέα με τα πλάσματά σου, εγώ, να μοιραστώ.

Μα διαθέσεις αλλάζεις στη στιγμή!
Σαν άνθρωπος και συ, ή μήπως σαν και σένα, Γη και εγώ;
Την ιστορία σου γράφω εξαρχής...τα μυστικά σου όμως,δεν κατανοώ
Μύθους έπλασα γι αυτό

Για τότε λέω, πριν το τρελό σου στριφογυριστό αρχινίσεις
Για τότε που αδιάφορη θαρρώ, ξαπλωμένη ολημερίς
το ένα σου μισό δώρισες στο χειμώνα,
και ο ήλιος του καλοκαιριού έκαιγε το άλλο σου μισό

Τρελό χορό έστηνε ο χειμώνας στο κορμί σου, εκεί και 'γω!
Και οι χιονονιφάδες, στην κάθε ανάσα του βοριά
ακολουθούσαν το ρυθμό με πιρουέτες και Plié
Πώς να το νιώσω εγώ αυτό;

Όμως ο μύθος μου εξηγεί,
πως η απραξία δεν κράτησε πολύ!
Συμμάχησαν οι άλλες εποχές.
Δεν θ' άφηναν τη Γη στα βίτσια του χειμώνα
μα ούτε και στου καλοκαιριού την κάψα.

Όλες τους 'θελαν μερτικό,
όμως καμία εποχή δεν αρχινούσε
Μα ξάφνου ακούστηκε κελαρυστή λαλιά.
''Εγώ θα βγω μπροστά''
είπε η Άνοιξη και στάθηκε στητή
Το χρόνο όρισαν της κάθε εποχής,
το πότε και το πώς απ' την Άνοιξη ακούσαν.
Εκείνη θα 'στηνε χορό,
διαγωνισμό με το χειμώνα θα 'βγαζε το νικητή.

Έστειλε τραγούδια των πουλιών,
τα κουρασμένα δέντρα αρχίνισαν χορό,
τινάζοντας γυμνά κλαδιά, διώξαν νιφάδες και βοριά.
Λουλούδια με αρώματα, δειλά και σταθερά
ζωγράφισαν στη γη!
Με σύμμαχο τον ήλιο, ζέστανε ψυχές
και όλα μαζί βοήθησαν
στην αναγέννηση της γης!

Δώρα όλων των ειδών σκορπίζεις από τότε
και με το δικό σου το ρυθμό, περήφανη Μητέρα-  Γη μου,
τις καλοδέχεσαι τις εποχές!
Και κάθε μήνα Μάρτη, της Άνοιξης είναι η σειρά,
που φέρνει ζέστη στην καρδιά, δημιουργία και χαρά.

Είναι ένα ποίημα που έχω γράψει και δημοσιεύσει  πριν δυο χρόνια. Σας το  θυμίζω και το αφιερώνω στις ''Μέρες  άνοιξης'' της Αριστέας ''Η ζωή είναι ωραία''!
Εμπνεύστηκα από το μύθο της Γης, που ξαπλωμένη όπως ήταν... είχε δυο εποχές! Χειμώνα και καλοκαίρι! Τότε που ακίνητη, άφηνε την παγωνιά και την κάψα του ήλιου να κουμαντάρουν τη φύση! Από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε τη γνώση, που έμαθε για άξονα της Γης, για τις δυο της κινήσεις,άρχισε να ''τρέχει'' στη ζωή, ναι' ναι  πιο γρήγορος από τη γη! 
Μέρες άνοιξης σήμερα,  που μυρίζουν έντονα καλοκαίρι!!
Καλά να περνάτε!

9 μήνες με τον Ορφέα!


Μπήκαμε και στον Απρίλη...κοντεύει το καλοκαίρι πια!
Σήμερα  με ανοιξιάτικη διάθεση θέλω να σου μιλήσω για τη κοινή μας ζωή με το κοκεράκι μας.
Σου έχω πει για το νέο μέλος της οικογένειάς μας, τον Ορφέα μας. Το θυμάσαι; 
Για το σκυλάκι μας λέω, που κοντεύει 11 μηνών.
9 μήνες τον έχουμε κοντά μας και μπορώ να σου πω ότι μετά από 9 ολόκληρους μήνες  άλλαξαν ΟΛΑ!! 
Τι, δε με πιστεύεις;
Σκέψου, τόσα χρόνια πίστευα, αν και αγαπώ τα ζώα και μάλιστα τους σκύλους που τους έχω αδυναμία, ότι μέσα σε διαμέρισμα σκύλος ή άλλο κατοικίδιο δεν μπορεί να ζήσει φυσιολογικά.
Σκέψου, εμένα που θέλω το σπίτι στην εντέλεια φτιαγμένο και καθαρό.
Κι όμως όλα άλλαξαν.
 Διάθεση,  πρόγραμμα και απόψεις αλλάξαμε, για χάρη του σκύλου μας.
Ο Ορφέας μας άλλαξε. Μας έβγαλε το μέσα έξω ή το έξω μέσα, μικρή σημασία έχει.
Εκείνο που δεν υπολόγισα είναι το μέγεθος της αγάπης. Θα μου πεις, υπολογίζεται η αγάπη;
Όλους αυτούς τους μήνες, ζούμε με ένα σκυλάκι που μας δείχνει τόση αγάπη που είναι αδύνατον να σου περιγράψω αν δεν το έχεις ζήσει.
Και φυσικά πήρε άπλετη αγάπη από μας, τόση που δεν φανταζόμουν ότι θα έδινα σε ζωάκι.
Τι να πρωτοπώ;  Τι να πρωτοπεριγράψω;
Τα χαρούμενα πηδηματάκια και το κούνημα της ουράς το πρωί για καλημέρα;
Το ότι γίνεται ένα με τη σκιά μου μέσα στο σπίτι;
Το ότι πρέπει να τον απομονώσω για να σκουπίσω, γιατί βρίσκει διασκεδαστική τη σκούπα και παίζει μαζί της;
Το γέλιο που κάνουμε όταν βλέπουμε να φοβάται την ηλεκτρική σκούπα;
Τα χάδια που αποζητά και χώνει το κεφαλάκι του κάτω από το χέρι σου αν αργήσεις να τον χαϊδέψεις;
Το ότι κάθεται δίπλα μου, όταν ήμουν  άρρωστη, ήσυχος και ήρεμος;
Μου κάνει τόση εντύπωση το πόσα καταλαβαίνει. Λένε πώς πρέπει να μιλάς με τις ίδιες λέξεις στο σκύλο σου και μάλιστα δισύλλαβες λέξεις ,  για να μπορέσει να συνδυάσει λέξη-πράξη και να ξέρει τι του ζητάς. Μα υπάρχουν φορές που νομίζω ότι μόνο η λαλιά του λείπει.
Με σκουντά με το ποδαράκι του και όταν  τον ρωτάω τι θέλει, πηγαίνει εκεί που θέλει να παω για παιχνίδι ή για να του ανοίξω την μπαλκονόπορτα.
Φέρνει το παιχνίδι του για να παίξουμε όταν του το ζητήσω
Καταλαβαίνει τα πρόσωπα ποια είναι όταν τον ρωτήσεις για τον καθένα...
Όταν  τον παίρνουμε μαζί, γνωρίζει ποιο είναι το αυτοκίνητό μας και πηγαίνει στην πίσω πόρτα για να μπει.
Τόσα που καταλαβαίνει που νομίζω ότι θα ξεχάσω κάποια στιγμή ότι είναι σκυλάκι.
Και τι χαρές που κάνει το μεσημέρι όταν  γυρνάμε στο σπίτι! 
Και παρόλο που είναι και μαζί μας, λες και γνωρίζει ότι η αφεντικίνα του είναι η κόρη μου!
Όταν είναι σπίτι γίνεται δική της σκιά. 
Να τον δεις να σηκώνεται επάνω της στα δυο του πόδια, να της τραβάει το χέρι και να σκύβει εκείνη ρωτώντας τον τι θέλει και να της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο!!! Γλύφει με τη γλώσσα δηλαδή αλλά φιλί το θεωρούμε. Και μετά κάθεται ήσυχος να τελειώσει τη δουλειά της! 
Πριν λίγες μέρες, έκανε και το εμβόλιο- την δεύτερη δόση από τις τρεις-κατά του Καλαζάρ. Και είχαμε άγχος σαν να επρόκειτο για το παιδί μας. Επειδή η πρώτη δόση του έφερε αδιαθεσία τόση, που δεν μπορούσε να  πάρει τα πόδια του και στις 1 τη νύχτα έτρεμε το καημένο, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε αν δεν συνερχόταν, τον παρακολουθούσαμε και στη δεύτερη δόση, -πήγε καλύτερα αλλά αδιαθεσία είχε-. Τόση έγνοια ένιωθα και έδειχνα για τα παιδιά μου, είναι δυνατόν να νιώθεις το ίδιο για το σκύλο σου;
Όσο για  τη διάθεσή μας; Άλλαξε και αυτή προς το θετικότερο. Λες και γίναμε πιο χαρούμενοι αυτούς τους 9 μήνες και ας μην συντρέχουν λόγοι, μάλιστα με την καθημερινότητα στα χάλια που έχει νομίζω ότι μας γλύτωσε ο Ορφέας από την κατάθλιψη.
Με την παρουσία του και την αγάπη που μας δείχνει μας κάνει ευτυχισμένους. Γελάμε συνεχώς, αστειευόμαστε και παίζουμε σαν παιδιά.
Αν νευριάζουμε μαζί του αναρωτιέσαι; 
Ναι μερικές φορές που γίνεται άτακτος σαν μικρό παιδί φυσικά νευριάζουμε και τον μαλώνουμε και το καταλαβαίνει- μα είναι δυνατόν;-το καταλαβαίνει και κάθεται σαν βρεγμένη γάτα.
Αλλά μέσα στο πρόγραμμα όλα αυτά και τα έχουμε αποδεχθεί όπως αποδέχεται κάποιος το ζωηρό παιδί του.
Υπερβολική είμαι λες; Δεν ξέρω, εντυπωσιάζομαι και εγώ από όλα αυτά που με κάνει ο Ορφέας να νιώθω!
Ευλογία θεωρώ την παρουσία του στο σπίτι μας.
Το πιστεύεις;

Με αφορμή το  Diary of Bliss της Κατερίνας του μπλογκ Just K





Μια και σας είπα για τον Ορφέα να σας δειξω και το δώρο που κέρδισα μετά από κλήρωση του μπλογκ ''Στα μονοπάτια της φαντασιας μου''  που με μεράκι έφτιαξε και μου χάρισε η Ελένη μας, μαντεύοντας την αγάπη μου για τις πεταλούδες, και για καρδιές γεμάτες ανθρωπιά.

Οι ευχές της, γραμμένες σε καρτούλα που έφτιαξε η ίδια και το καδράκι της με μια καρδιά και το κλειδί έτοιμη για άνοιγμα!

Όλα υπέροχα!!














ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΛΕΝΗ ΜΟΥ!!

Άυλες φιγούρες



                                             
Έξω, βροχή καταρρακτώδης. Μέσα, σκοτεινιά και μοναξιά. Ο νέος άντρας περπατούσε αγριεμένος. 
Η αυλαία του έγγαμου βίου του έπεσε!
Μόλις τον εγκατέλειψε η γυναίκα   και τα παιδιά του. Οι φίλοι τους, μαζί της. Τα τελευταία λόγια της αντηχούσαν σαν ηχώ  ''Σου έχω πει το Γιατί  τόσες φορές. Δεν άκουγες.  Μίλα με τον εαυτό σου, αν τον αντέχεις λίγο...'' 
''Τι σας έλειψε;''
'' Γιατί όλοι μου γυρίσατε την πλάτη; Τι έχω κάνει;''  
''Μίλα μου εαυτέεεε'', ούρλιαζε!
Μια αστραπή φώτισε το σαλόνι   διαλύοντας  τη σκοτεινιά της συννεφιάς. Και τότε τις είδε. Φιγούρες σχεδόν άυλες, ευθυτενείς, λεπτές ή ευτραφείς. Φιγούρες που δεν διέκρινες χαρακτηριστικά, αλλά έβλεπες   την περηφάνια στη στάση τους!
Τρόμαξε, οπισθοχώρησε. 
''Τρελάθηκα;;''
-Όχι βέβαια . Δεχτήκαμε  την πρόσκληση της  Δυστυχίας  και ήλθαμε για να διαλύσουμε αυταπάτες.
-Ποια είσαι; ρώτησε  
-Είμαι η Εγωπάθειά σου. Ήλθα για να σου υπενθυμίσω ότι είσαι ο καλύτερος όλων και   μην αφήνεις τυχαίους  να σε κλονίζουν
Ο άνθρωπός μας τα έχασε!
-Είμαι εγωπαθής;  Εγώ;  
-Φυσικά ! Και για να συστηθώ με λένε Ειλικρίνεια. Είμαι μια από τις λίγες αρετές σου, αλλά με χρησιμοποιείς κατά το δοκούν. Λες  όλα τα στραβά των άλλων, αλλά  τα δικά σου τα ξεχνάς!
Ο νέος άντρας έμεινε άλαλος . 
-Είναι υπερβολική η Ειλικρίνεια, να το ξέρεις, του είπε η Επίκριση . Αν ήταν οι άλλοι σωστοί,  δεν θα   γινόσουν επικριτικός!
-Μα εσείς   αριστερά είστε τα ελαττώματα μου; Τόσα πολλά έχω; 
-Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου. Ξέρεις πόσο τον αγαπάς,  και έτσι πρέπει, είπε η  Φιλαυτία.
-Και  να επιδιώκει να είναι ο πρώτος όλων,  είπε η Ματαιοδοξία.
Πολλές φιγούρες συγκατάνευσαν. 
Ο άντρας γύρισε δεξιά του  ...
-Εσείς; Μήπως είστε τα προτερήματά μου;
-Ναι εμείς οι τρεις σου έχουμε μείνει μόνο.
-Εγώ είμαι η Εντιμότητά σου, αλλά πρέπει να πεις σε σένα την Αλήθεια πρώτα, αυτό είναι το τίμιο.
-Και εσύ η μικρή και αδύναμη ποια είσαι;
-Εγώ είμαι η Αγάπη, λίγη από όση δείχνεις στα παιδιά σου και στην πρώην γυναίκα σου. 
-Μα τους αγαπώ τόσο πολύ...
-Η Αγάπη που δείχνεις στον εαυτό σου δεν αφήνει περιθώρια!   Και εγώ έχω τόσο μικρύνει, όσο έχει μεγαλώσει η φιλαυτία σου!
Ο άντρας άρχισε να βηματίζει. 
-Τόσα πολλά ελαττώματα και τόσο λίγα προτερήματα! Αυτό μου έλεγε τόσο καιρό η γυναίκα μου;  Πρέπει να σας διώξω, φώναξε στις φιγούρες αριστερά!
-Είσαι σοβαρός; Θα πάψεις να αγαπάς το Εγώ σου; Θα πάψεις να θεωρείς τον εαυτό σου τον καλύτερο; φώναζε η  Εγωπάθεια  
Τα ελαττώματα ξεκίνησαν να φεύγουν, όταν είδαν την Αποφασιστικότητα να ορθώνεται. Ήξεραν ότι θα ήταν ηττημένα αν η ''πόρτα'' του εαυτού του έκλεινε.  
Η αστραπή φώτισε ξανά το σαλόνι. Δεν υπήρχε καμιά φιγούρα εκεί. Κάτι σκιές μόνο, θα ήταν από το λιγοστό φως που έμπαινε απ' έξω, σκέφτηκε. 
Αναθάρρησε!
''Η ζωή μου τώρα ξεκινάει  μια νέα σελίδα'', μονολόγησε. 
Θα γινόταν μέγας και τρανός. Θα τους έδειχνε τι έχασαν! Η Αποφασιστικότητα  ξαναβρέθηκε σε οικεία εδάφη.
Η ''πόρτα'' δεν έκλεισε ποτέ!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' που διοργανώνει η Μαρία μας τόσο όμορφα και μας ενώνει με τη  ζεστή της φιλοξενία, συμμετέχοντες και αναγνώστες.
Νικήτρια αναδείχθηκε η άλλη Μαρία μας, η Μαρία Κανελλάκη με τα μανουσάκια της για ....έχασα το μέτρημα....πολλοστή φορά! Άξια!!
Το κείμενό της ''Τα μανουσάκια της κας Πολυξένης'' μπορείτε να το απολαύσετε στο Απάγκιο της 
Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και ευχαριστίες σε όσους διάβασαν και ψήφισαν τα κείμενά μας. Ευχαριστώ και για τη δική μου συμμετοχή που ταλαιπωρήθηκε πολύ   με τον περιορισμό των λέξεων. Το αρχικό κείμενο ήταν πάνω από 800 λέξεις και κόψε ράψε κόντεψα να μην μετέχω καθόλου! Χαίρομαι που άρεσε σε όσους άρεσε.