"ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..."


Τα μαθητικά χρόνια! ...................
Xμ ναι ναι, τα αλλάζω με οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου!  Αλλά θα μου πεις τώρα, και τι να είχα ζήσει στη θέση τους;;; Αυτή ήταν μια περίοδος μαθητείας για την μετέπειτα ζωή...........και δεν εννοώ τις γνώσεις που ''φορτώθηκα''!!! Χμ....ναι φιλοσοφημένα ναι, έχεις δίκιο, οπότε......... δεν ξέρω αν τα αλλάζω αλλά, δεν θα ήθελα να ξανάρθουν!!
Α πα πα δεν την μπορώ την καταπίεση!!
Αναμνήσεις όμως έχω όπως όλοι............. και καλές και κακές στιγμές............
Μια iδέα, φαεινή για να είμαστε ειλικρινείς, της Joan Petra είναι ''να γράφει ο καθένας από μας στο blog του, μια ανάμνηση του, ευχάριστη ή δυσάρεστη, ας αποφασίζει αυτός και να την παρουσιάζει''-είπε η Πέτρα.  Η αρχή έγινε ήδη από την ίδια την πνευματική ιδιοκτήτρια, συνέχισαν  η Κική,  η Κατερίνα , και συνεχίζουν η Αριστέα,  η Μαρία,  η Νάσια, η  Κανελλάκη απ' όσο ξέρω.
Καλές ή κακές αναμνήσεις έχω από όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων μου
Η δική μου ανάμνηση είναι από την Γ' Δημοτικού μια και η παραπάνω εικόνα που αντέγραψα από την Πέτρα μου ξυπνά αναμνήσεις  του Δημοτικού!!





Γ' τάξη πια...............
-Μεγάλωσα!!! Θα πηγαίνω μόνη μου στο σχολείο τώρα, ε μαμά;
Καημός και αυτός να πάω μόνη μου στο σχολείο...............Σημάδι ανεξαρτησίας..............αλλά, ''άλλαι αι βουλαί'' της μαμάς!!!
Κάθε πρωί μας πήγαινε στο σχολείο........''μας''..........εμένα και την μικρότερη αδελφή μου..
Το σπίτι μας, μια μονοκατοικία σε μια συνοικία της Αθήνας, ήταν λίγο μακριά από το σχολείο. Για να πάμε από το ''δρόμο της αρετής'' σχολείο, έπρεπε να βγούμε στον κεντρικό δρόμο που ήταν απέναντί μας και να πάρουμε το λεωφορείο. Δυο στάσεις μετά, φτάναμε στο σχολείο μου. Αυτό ήταν το σωστό....
Αλλά η μαμά, μαζί με άλλες μαμάδες της γειτονιάς, είχαν βρει ................κοντινότερη διαδρομή με τα πόδια, και κάναμε το 1/3 της απόστασης.
Έπρεπε να βγούμε από την κατοικημένη περιοχή, να περάσουμε το ποτάμι........χαχα ποταμάκι ήταν αλλά με τα όλα του. Και κοίτη είχε και όχθες, χαμηλής πρόσβασης βέβαια, με στοιβαγμένα και σκληρά χώματα που τα κατεβαίναμε και διασχίζοντας την ξερή κοίτη ανεβαίναμε την άλλη όχθη. Μετά έπρεπε να περάσουμε ακαλλιέργητες εκτάσεις---καλά μη φανταστείς πεδιάδες απέραντες--- με χορτάρι και δέντρα και να βγούμε στον κεντρικό δρόμο που εκεί ήταν το σχολείο μου. Και το μεσημέρι, εκεί η μαμά να μας περιμένει για το γυρισμό.
Η Γ' τάξη ξεκίνησε όμορφα.......θυμάμαι.....δεν ήμουν το μικρούλι πια. Βρισκόμουν στη μέση του δημοτικού..........υπήρχαν άλλα μικρούλια για να με κάνουν να νιώθω μεγάλη.. Όμως η χαρά μου δεν κράτησε πολύ μια και γνωρίσαμε το δάσκαλο που θα είχαμε γι αυτήν τη χρονιά.
Ψηλός, ευθυτενής ακόμη τον θυμάμαι, με κουστούμι πάντα και γραβάτα παρακαλώ, και αξεσουάρ για κάθε ντύσιμο............ μια βέργα,
Η βέργα αυτή -που την είχα ονειρευτεί πολλές φορές να τη σπάω σε κομμάτια-, ήταν κυβοειδής με τις μικρές ίσες έδρες της και τις ακμές της...................ακμαιότατες!!!!!!!!!!!! Αυστηρός, ήταν ο χαρακτηρισμός που του έδιναν οι γονείς. Σήμερα, όπως τα θυμάμαι, όσο και αν ο χρόνος έχει αμβλύνει τις άκρες της μνήμης, τον θεωρώ άδικα σκληρό!!
Στην καρδιά του χειμώνα ήταν εκείνη η μέρα..............Έβρεχε από τα χαράματα.
Ξύπνημα πρωινό, να πιούμε το γάλα, να ντυθούμε με την ποδίτσα μας--εκείνη τη μπλε με το άσπρο γιακαδάκι;;;;;;ναι αυτήν-- και ............. τι;;; έξω έβρεχε;;; άρα γαλότσες! Τις αντιπαθούσα από τότε. Και τις αντιπαθώ ακόμη! Έδινα λοιπόν κάθε φορά, μα κάθε φορά, τη μάχη μου για να μην τις φορέσω!!!!
-Ας μην τις βάλω σήμερα μαμά...Τα μποτάκια μου είναι καλά !!!!!!!!!!!
-Όχι Βρέχει, Περνάμε Χωματόδρομους, Θα 'χει Λάσπες. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΕ ΧΩΡΙΣ ΓΑΛΟΤΣΕΣ!!!!!!!!! Την προσπάθειά μου την συνέχιζα...πού ξέρεις;;; μπορεί να κατόρθωνα να την πείσω............Αλλά ούτε πείστηκε ποτέ η μαμά, ούτε εγώ για τη χρησιμότητά τους τότε!!Νικούσε όμως πάντα ο ισχυρός, εκείνο το βλέμμα της μαμάς και η φωνή..........α πα πα δεν ήταν για διαφωνίες!!
Φόρεσα τις κίτρινες γαλότσες και το κίτρινο αδιάβροχο με την κουκούλα...........α ναι ξέρω, σαν λεμόνι ήμουν για στύψιμο......Και όχι ένα, δυο ήμασταν ασορτί με την αδελφή μου!!!!!!!!!!!!! Για να φωσφορίζουμε καλέ αν έπεφτε ομίχλη!!!!!!!!!!!!!!!!
Φύγαμε λοιπόν για το σχολείο. Η μαμά φορτωνόταν και τις τσάντες, που είχαν και το κολατσιό μέσα.......-άλλο θέμα και αυτό, θα σας το διηγηθώ άλλη φορά---και συναντώντας άλλες μαμάδες κάναμε τη γνωστή μας διαδρομή.
Όταν φτάναμε στο ποταμάκι, παρόλο που ήταν ξερό, η μαμά μας περνούσε, μία μία απέναντι, αγκαλιά. Για να μη γεμίσουμε με χώματα;;;;;;Δεν ρώτησα, δεν έμαθα- πρέπει να τη ρωτήσω στ' αλήθεια ...
Λοιπόν εκείνη την ημέρα είδαμε νερό βροχής σε λακκούβες να δροσίζουν τη ξερή κοίτη........Ξανά έδωσα μάχη να περάσω μόνη μου απέναντι. Ήθελα να πλατσουρίσω στα λασπόνερα ..........να δικαιολογήσουν οι γαλότσες την ύπαρξή τους και τη χρησιμότητά τους.......αλλά είπαμε, εκείνο το βλέμμα, ήταν αρκετό για να μην προκαλέσω και εκείνη τη φωνή!
Φτάσαμε στο σχολείο μας!!
Φυσικά μπήκαμε κατευθείαν στις τάξεις μια και έβρεχε...........Τι είπες;;;;;; Γλυτώσαμε την παράταξη σε σειρές και την προσευχή;;;;;;; Και προσευχή κάναμε μέσα στην τάξη και τον Εθνικό Ύμνο τραγουδήσαμε και ας μην κάναμε έπαρση σημαίας!!!!!!!
Η βροχή δυνάμωνε.........στα διαλείμματα μέναμε στους διαδρόμους, θηριάκια όπως όλα τα παιδιά.
Εγώ ήμουν ...........καλό παιδί .......σε γενικές γραμμές. Δεν έδινα δικαιώματα για παρατηρήσεις από τους δασκάλους μου................σε γενικές γραμμές.
Απέφευγα σαν το δαίμονα να δοκιμάσω τη βέργα στα χέρια μου που ο καλός μας δάσκαλος για ψύλλου πήδημα τη δοκίμαζε συνεχώς...Ήταν σαδιστής, δεν εξηγείται.............και ανοίγοντας παρένθεση ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές. Χιόνιζε μια μέρα......και τα παιδιά ήμασταν στην αυλή όπως σε κάθε διάλειμμα για να αεριστούν οι τάξεις!! Κάποιο παιδάκι ήθελε να μπει στην τάξη να πάρει τα γάντια του............-Απαγορεύεται να μπεις , του είπε ο δάσκαλος με τη βέργα,...-Μα κρυώνω κύριε, θέλω τα γάντια μου. -Ώστε φέρνεις αντιρρήσεις;; Άνοιξε το χέρι σου να δεις πώς θα ζεσταθεί. Και να! με τη βέργα από δυο φορές σε κάθε παλάμη. Μη νομίσεις ότι ήταν σιγανές οι ξυλιές.............τα σημάδια αποδείκνυαν το αντίθετο!!!!!!!Και κλείνω την παρένθεση.

Λοιπόν εκείνη την ημέρα θέλαμε ακόμη μια ώρα για να σχολάσουμε.
Ακούω από ένα αγοράκι μεγαλύτερης τάξης να λέει ότι το ποτάμι πλημμύρισε!!!!!!!!!!!!Ναι το ποταμάκι μου....(ωχ πώς θα πάμε στο σπίτι;;;) Πήγα με την κολλητή μου κοντά.......για να μάθουμε....Μας τα περιέγραψε με λεπτομέρειες, ώστε και αν δεν είχα αγριευτεί να αγριευόμουν τελικά!
-Ξέρετε και το άλλο;; Τα μάθατε;;; (γιατί είχαμε μάθει το προηγούμενο;; τι χαζά που είναι τα αγόρια!!)
-Μια γυναίκα παρασύρθηκε από το ποτάμι!  Δεν ξέρουμε αν πνίγηκε!
(Ωχ!!!!!!!!Μια γυναίκα;;; Λες να είναι η μαμά μου;;;;;;;;;Η μαμά μου θα είναι ! ) Από εκείνη την ώρα,κλωθογύριζα στο μυαλό μου την είδηση ότι μια γυναίκα  παρασύρθηκε από το πλημμυρισμένο ποτάμι. Και επειδή τα αγόρια είναι χαζά είπαμε, εγώ η έξυπνη δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ψεύτικη η είδηση.......δεν σκέφτηκα  ότι υπήρχαν και άλλες μαμάδες που περνούσαν το ποτάμι...........Τι είπες ότι δεν σκέφτηκα;;; Ότι το ποτάμι δεν ήταν βαθύ;;; Σιγά μην σκεφτόμουν κάτι τέτοιο...εδώ πίστευα ότι ο Θεούλης κατοικούσε στο φεγγάρι και μάλιστα μπορούσα να σου δείξω και τα μάτια του και το στόμα του....!!!
Λοιπόν με αυτές τις σκέψεις και με την κολλητή μου δίπλα μου, άρχισε το μάθημα. Και φυσικά ενημερώθηκε από την κολλητή μου και η παραδίπλα στο θρανίο μας, η λιγότερο κολλητή μου-τρεις τσούπρες καθόμασταν στην τρίτη σειρά -σε εκείνα τα θρανία τα μεγάλα που το κάθισμα και η επιφάνεια γραφής ήταν ενσωματωμένα.....σε εκείνα που το ποδοβολητό μας να κάτσουμε στις θέσεις μας όταν έμπαινε ο δάσκαλος μέσα και να σηκωθούμε όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού, ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου!
Άκουσα λοιπόν την κολλητή μου να λέει:
--- Τα 'μαθες;; Την μαμά της Άννας την πήρε το ποτάμι!!!! (Να τα πρώτα ΜΜΕ!!! Έτσι βγαίνουν οι ειδήσεις!!!) Αρχίσαμε να ψιθυρίζουμε με πολύ προσοχή ενώ το μάθημα είχε ξεκινήσει..........Και τι δεν είπαμε!!!!!!!!!
-Τι θα κάνω τώρα;; ρώτησα την κολλητή μου
-Η μαμά σου ξέρει κολύμπι;; με ρώτησε σε μια προσπάθεια να στερέψει σταγόνα σταγόνα την ελπίδα μου...Κολλητή μου ήταν, να μην συμπαρασταθεί;;
(Πω πω η μαμά μου .... ξέρει κολύμπι; Τα καλοκαίρια δεν θυμάμαι να την είδα να κολυμπάει ..............κρατάει πάντα το σωσίβιο της αδελφής μου) και μπουρ μπουρ συνέχιζα τη συζήτηση..........
Και...............να τος ο καλός μας ο κύριος!! Μπροστά μου, με τη βέργα στο ένα χέρι να τη χτυπάει στο άλλο ρυθμικά! Το βλέμμα μου εκεί, στη βέργα...
-Πιάσαμε ψιλοκουβέντα;;; μας ρώτησε ( πες του για τη μαμά σου. Μπορεί να καταλάβει)
-Όχι κύριε δεν μιλάμε!
Καλά... είπαμε.... ήμουν καλό παιδί ...............σε γενικές γραμμές! Και επειδή το ψέμα δεν το αγαπούν οι δάσκαλοι, να και η ερώτηση για το τι έλεγε πριν ο καλός μας ο κύριος.............Βουβή εγώ................και το βλέμμα στη βέργα που γκαπ γκουπ χτυπούσε στο άλλο χέρι......
-ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ ΕΛΑ ΕΔΩ, μου φώναξε ο δάσκαλος. Σηκώθηκα που λες και με έβαλε όρθια και ακίνητη μπροστά στον πίνακα. Για να παρακολουθώ ντε...
Αλλά σιγά μη μπορεί κανείς να δαμάσει τη σκέψη!!!!!!!!!!
Συνέχισα να σκέφτομαι την καημένη τη μαμά μου............τι να έγινε;;;;
Με νοήματα και με διάβασμα των χειλιών μιλούσα με την κολλητή μου........
-Ν α   έ λ θ ε τ ε   σ π ί τ ι   μ ο υ,μου  έλεγε ...............-Ό χ ι της έκανα νόημα με το κεφάλι......-Γ ι α   ν α   μ η ν  ε ί σ τ ε  μ ό ν ε ς... Άλλη μια προσπάθεια συμπαράστασης!!!!!!!!!
Με είδε ...που να πάρει...........με  είδε ο καλός μας ο κύριος..........και να τος μπροστά μου.
-Για να δούμε πώς θα σε κάνουμε να συνέλθεις κυρία μου. ΆΝΟΙΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ!!!!!!!!!
(Ωχ ωχ ωωωωωωωωωωωω πόνεσε! Πώς τσούζει!!!!!!!!!!!Σαν ένα κάψιμο!!!!!!!!!!!!) και η βέργα έπεσε δυο τρεις φορές στην παλάμη μου και στη μια και στην άλλη!!!!!!!!!!!!
Ευτυχώς το κουδούνι με γλύτωσε και βγήκα τρέχοντας έξω, μαζί με δυο κόκκινες παλάμες, για να δω αν.........................και να η μαμά στην πόρτα μας περίμενε!!!!!!
(Ουφ...............ευτυχώς ήξερε κολύμπι!!!!!!!!!!!!!)
Από τότε έμαθα να μην πιστεύω ό,τι ακούω................και να παραμένω καλό παιδί ..................σε γενικές γραμμές.........
Γιατί η βέργα στην παλάμη τσούζει πολύ............το 'ξερες;;;;;;;;


Αυτή ήταν μια ανάμνησή μου από το σχολείο για το πώς δοκίμασα τη βέργα στο χέρι μου για μια και μοναδική φορά............Και αυτή η ανάμνηση ακόμη διατηρείται ζωντανή....................
Όλες οι συμετοχές στην ιδέα των σχολικών αναμνήσεων :


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα(είπε η Πέτρα)
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα (λέει η Πέτρα)
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/


Όποιος άλλος θέλει να συμμετάσχει και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα, γρήγορα στης Petra's για συμμετοχή!!!!!



Ο Ρήγας, ένας πιστός αδέσποτος σκύλος!



Ως γνωστόν, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος!
Ως γνωστόν ο άνθρωπος δεν είναι ο καλύτερος φίλος του σκύλου!
Γι αυτό πολλά τα αδέσποτα  που γυροφέρνουν σε συνοικίες και επαρχιακές πόλεις, ψάχνοντας για μια αδέσποτη αγάπη που θα τα ταΐσει, για έναν φιλόζωο που θα τα ξεδιψάσει.
Να είναι αδέσποτα γιατί χάθηκαν οι αφέντες τους;;;
Να είναι γιατί τα έδιωξαν επειδή είναι πολυδάπανη η συντήρησή τους;;;
Ή μήπως γιατί γέρασαν και δεν εκπληρούν τους όρους συμβίωσης με τους ανθρώπους;
Όπως και να 'ναι είναι λυπηρό να τα βλέπεις χωρίς φίλο δίπλα τους...........Προϊόντα της κρίσης ως φαίνεται είναι και οι άστεγοι σκύλοι.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, στην εξοχή...........ένα τέτοιο αδέσποτο σκυλί έγινε ο καλύτερος φίλος μας........
Ήταν μια μέρα καύσωνα. Ο ήλιος μας είχε ζαλίσει........Μόλις είχαμε τελειώσει από το μεσημεριανό φαγητό και βλέπουμε έναν καφετί μεγαλόσωμο σκύλο να μας κοιτάζει έξω από την πόρτα της αυλής.........
Του μιλήσαμε.............τον πλησιάζαμε σιγά σιγά..............
Ήταν ήρεμος και φιλικός.
-Θα διψάς με τέτοια ζέστη ε;;;
Και του γεμίσαμε ένα μεγάλο μπολ με νερό. Ξεδίψασε το καημένο αλλά κοιτούσε μια το μπολ μια εμάς.
-Πεινάς;;; Κάτσε να σου βάλουμε φαγητό
Μακαρόνια με κιμά, θυμάμαι, είχαμε για μεσημεριανό και του γεμίσαμε ένα πλαστικό τάπερ
Πεινούσε ...........ποιος ξέρει από πότε είχε να φάει..........
Αφού παίξαμε λίγο μαζί του, του κάναμε χώρο να περάσει στην αυλή, αν ήθελε..........Όχι ........οπισθοχώρησε και έμεινε έξω από την πόρτα.
Πήγαμε για το μεσημεριανό μας ύπνο.
Το απογευματάκι ήταν εκεί.........απ' έξω, καθιστός και μόλις μας είδε κούνησε την ουρά του φιλικά.
Έκτοτε, ήταν εκεί..........έμπαινε στην αυλή.Παίζαμε μαζί του, τον ταίζαμε, του μιλούσαμε, τον πλέναμε και τον περιποιηθήκαμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κτηνίατρου που επικοινωνήσαμε μαζί του.
Βλέπεις..........όπου και αν πηγαίναμε ερχόταν μαζί μας, αν ήταν περπατώντας. Αν ήταν με το αυτοκίνητο μας περίμενε έξω από την πόρτα του γκαράζ!!
Κάθε πρωί, συγκεκριμένη ώρα, έφευγε.........Πού πήγαινε;;;;;; Ποτέ δεν έμαθα...........

Έπειτα γυρνούσε ξανά σε μας
Ακόμη και στην θάλασσα μας ακολουθούσε. Περπατούσαμε πλάι πλάι, σταματούσε λίγο σε ένα γειτονικό σπίτι να φλερτάρει με τη σκυλίτσα του.........και φτάναμε στη θάλασσα παρέα με το Ρήγα. Ναι Ρήγα τον ονομάσαμε.......Μη ρωτήσεις γιατί............έτσι........ήταν η παρόρμηση της στιγμής.
Στη θάλασσα , όση ώρα κάναμε το μπάνιο μας και την ηλιοθεραπεία μας, στεκόταν δίπλα μας ακίνητος!!! Προκαλούσε μάλιστα τα βλέμματα των άλλων παραθεριστών  η απόλυτη ακινησία του!!!
Μας είπαν ότι ήταν μεγάλος σε ηλικία.........Δεν ξέρω ............δεν μπορώ να διακρίνω ηλικία. Αλλά ζωηρός ήταν. Όμως και σοβαρός και πιστός επίσης ήταν. Σίγουρα ήταν εκπαιδευμένος. Καταλάβαινε τα πάντα και δεν έκανε κάτι αν δεν του έδινες την άδεια...........
Όταν ήμασταν μέσα στο σπίτι, προσπαθούσε να μπει με πονηριά γιατί του το απαγορεύαμε. Τον παρακολουθούσα να κοιτάζει δεξιά και αριστερά και μετά ένα βήμα εμπρός..........Ξανά γύρισμα του κεφαλιού δεξιά και αριστερά να δει αν τον βλέπεις κάποιος. Κανείς..........ακόμη ένα βήμα μπροστά και ξανά το κοίταγμα ............
-Σε βλέπω Ρήγα.........του φώναζα. Αμέσως αποτραβιόταν πίσω, στη βεράντα. Δεν δείχνει αυτό και μόνο ότι ήταν εκπαιδευμένος;;;
Όταν ήμασταν απασχολημένοι..............όταν μιλούσαμε..............όταν περπατούσαμε και δεν του δίναμε σημασία, ερχόταν και έβαζε το κεφάλι του κάτω από την παλάμη μας για να ....................εισπράξει το χάδι του, για να δηλώσει την παρουσία του..........
Δεν κοιμόταν όμως μέσα στην αυλή. Ήθελε την πόρτα του κήπου πάντα ανοικτή. Τα βράδια κλειδώναμε.......και εκείνος προτιμούσε να κοιμηθεί απέξω γρυλίζοντας, είναι η αλήθεια.
Μέχρι που κόψαμε δυο κάγκελα από την πόρτα του γκαράζ και μπαινόβγαινε άνετα όποτε ήθελε. Γιατί άραγε τον ενοχλούσαν οι κλειστές πόρτες;
Μήπως φοβόταν ότι δεν θα τον αφήναμε να πάει τα πρωινά  .εκεί που πήγαινε; Γιατί όταν του ανοίξαμε είσοδο κοιμόταν μέσα στην αυλή!
Το καλοκαίρι πέρασε .
Σκεφθήκαμε πολύ τι μπορούσαμε να κάνουμε. Να τον πάρουμε τόσο μεγάλο σκύλο στην Αθήνα στο διαμέρισμα ήταν αδύνατο.
Να του φτιάξουμε σπιτάκι στην ταράτσα;  Το προσπαθήσαμε αλλά είχαν αντίρρηση οι άλλοι ένοικοι
Προσπαθήσαμε ακόμη να του βρούμε άλλη οικογένεια που έμενε μόνιμα στην εξοχή. Κανένας δεν ήθελε σκύλο, .είχαν οι περισσότεροι τον δικό τους.
Δυο μήνες του φθινοπώρου πέρασαν στον ίδιο ρυθμό:
Εμείς να πηγαίνουμε κάθε Σ/Κο και ο Ρήγας να είναι εκεί να μας περιμένει. Φαγητό και νερό είχε για όλη την εβδομάδα. Και γείτονες είχαν το νου τους να τον προσέχουν.
Μας έλεγαν ότι πολλές φορές έλειπε για δυο -τρεις μέρες. Όμως, κάθε Σάββατο ήταν εκεί να μας υποδεχθεί.......
Μέχρι που... .δεν τον ξαναείδαμε ποτέ.
Χάθηκε.
Να βρήκε τα παλιά του αφεντικά;
Να πέθανε από ατύχημα με αυτοκίνητο που τότε...............ήταν της μόδας;
Δεν έμαθα ποτέ.
Ψάξαμε όμως στις γύρω περιοχές.............ρωτήσαμε...................δείξαμε και φωτογραφίες αν τον είχαν δει............ναι ναι, είχαμε βγάλει και φώτο, τι νόμιζες;;;Δεν θα είχαμε αναμνήσεις τυπωμένες σε χαρτί;;;;;;
Πάντως ένα θα σου πω.............η στενοχώρια μας ήταν τόσο μεγάλη που για καιρό πηγαίναμε με την ελπίδα ότι θα φανεί, και μετά, κάναμε καιρό να επισκεφθούμε το εξοχικό μας!
Ο χρόνος πέρασε και το ξεπεράσαμε αλλά δεν τον ξεχάσαμε !
Και ήταν φίλος μας μόνο 5 μήνες!
Απορώ πώς μπορούν οι άνθρωποι να αποχωρίζονται το σκύλο τους όταν μάλιστα ζουν πολλά χρόνια μαζί του!





Καλώς ήλθες Άνοιξη!!!!!!!!!!!!



Ήλθε και η άνοιξη επισήμως!!!!! Ο ήλιος ολόλαμπρος μας το φωνάζει εδώ και λίγες μέρες!!!!!!!
Ο χειμώνα ετοιμάζει τις βαλίτσες του.............Θα ξανάρθει, το υπόσχεται. Πολλά τα υπάρχοντά του, πώς να φύγει γρήγορα- γρήγορα;; Πρέπει να φωνάξει τα παιδιά του να τα πάρει μαζί..........Ο γιος του ο βοριάς κάπου τριγυρνά. Πρέπει να τον περιμένει...Το χιόνι υπάκουο είναι δίπλα του. Θα το πάρει μαζί του. Η βροχή υπόσχεται να έρχεται που και που. Τα άνθη και τα φυτά τη χρειάζονται.
Η άνοιξη όμως έφτασε .............................
Φέρνει και δώρα, μα πόσα δώρα φέρνει κάθε χρόνο!!!!!!!!!!! Και ποτέ δεν τα βαρέθηκε κανείς!!!!!!!!!!!!Φύλλα στα δέντρα, μπουμπούκια στα κλαδιά, χορτάρι καταπράσινο γεμίζει τα λιβάδια, χρώματα πολλά, λογιών λογιών με αρώματα γεμάτα. Να τα κόβουν τα παιδιά να φτιάχνουν μπουκέτα. Να τα κόβουν τα κορίτσια να φτιάχνουν στεφάνια στα μαλλιά!!!!!!!!!!!!
Ήλθε η άνοιξη! Επίσημα πια. Ακόμη και ο ήλιος χαμογελά γλυκά. Σπίτια ανοίγουν παράθυρα και πόρτες, να μπουν τα αρώματα της φύσης! Και οι άνθρωποι.....α........χαμογελούν πλατιά!!!!!!!!! Σφίγγουν χέρια, γεμίζουν οι αγκαλιές. Ανασκουμπώνονται..............η γη ξυπνά από το λήθαργό της και τους χρειάζεται.
Οι δρόμοι γεμίζουν από φωνούλες παιδιών, από γέλια και παιχνίδια, από την ζωντάνια όλων.
Ήλθε η άνοιξη.................και η διάθεσή μας τραγουδά!!


«Άνοιξη» Γιάννης Ρίτσος
Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]
Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν
τις αυλές και τις στέγες.
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν
σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει
τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει
η μάνα τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα
- ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει
καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,
θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που
δε χάχουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης


Όταν μιαν άνοιξη....Ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη μελοποιημένο από το Μίκη Θεοδωράκη
                       




Παιδί και κινούμενα σχέδια!



Κυριακή σήμερα..............ένας υπέροχος ήλιος μας καλημερίζει και ευκαιρία για βόλτα.
Τα σχολεία έχουν αργία και σήμερα και τα σπίτια γεμίζουν από φωνούλες παιδιών. Πόσες όμως από αυτές τις φωνούλες είναι μπροστά στην τηλεόραση;;;
Πιστεύω ότι είναι πολλά τα παιδιά που ανοίγοντας τα μάτια με το πρώτο φως του ήλιου, παρακολουθούν κινούμενα σχέδια, ως πρωινή ψυχαγωγία. Ως εξάρτηση λέω εγώ..........μια και υπάρχει και κανάλι που συνεχώς το πρόγραμμά του δείχνει μόνον κινούμενα και παιδικές  αλλά και εφηβικές σειρές.
Κακό αυτό;;;
Κάκιστο πιστεύω............όχι γιατί δεν πρέπει το παιδί να παρακολουθεί ταινίες με κινούμενα σχέδια...
Αλλά..............
Ποιος από εμάς δεν έχει μεγαλώσει διαβάζοντας ή παρακολουθώντας αυτές τις φανταστικές φιγούρες που προκαλούν γέλιο αλλά και ...............τρόμο;;;;;;;
Θυμάμαι όταν η κόρη μου ήταν στο δημοτικό, είχαμε παρακολουθήσει μια ομιλία ενός δασκάλου που ασχολείτο με τις ταινίες κινουμένων και τα κόμικς. Μας έδειχνε με σλάιντς αλλά και μας μιλούσε για όσα πίσω από τους διαλόγους περνάνε στα παιδιά. Μηνύματα που γίνονται τρόπος σκέψης και στάσης ζωής.
Ας μη ξεχνάμε ότι αυτές οι εικόνες σε σειρά, καθιερώθηκαν με τα κόμικς από τον 19ο αι με σκοπό την ψυχαγωγία αλλά και τη μετάδοση ιδεών μια και είναι ο ευκολότερος τρόπος να μείνουν στο νου αρχές, γεγονότα- πολιτικά και κοινωνικά- αλλά και ό,τι ο εμπνευστής ήθελε να περάσει στο κοινό και να το γαλουχήσει.
Εκεί λοιπόν στηρίχθηκε ο δάσκαλος που μας έκανε, τότε, την παρουσίαση με σλάιντς των κινουμένων σχεδίων, λέγοντάς μας ότι μέσω της ιστορίας που εκτυλίσσεται στην κάθε ταινία κινουμένων, περνούν μηνύματα στα παιδιά.............Δεν θα πω περισσότερα για αυτό το θέμα σήμερα...........
Ξέρω ότι  τα κόμικς, οι ταινίες κινουμένων ιδιαίτερα, προκαλούν θαυμασμό για τον τρόπο κατασκευής τους ακόμη και σήμερα που η τεχνολογία βοηθάει αυτήν την τέχνη.Εγώ είμαι η πρώτη που θαυμάζω αυτήν τη δημιουργία....
Σκέψου- και το αναφέρω ως παράδειγμα-ότι το 1937 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ γύρισε τη Χιονάτη και τους επτά νάνους. Ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Χρειάζονταν 24 διαφορετικά σκίτσα για να αποδοθεί στη σκηνή κίνηση διάρκειας ενός δευτερολέπτου. Φανταστείτε λοιπόν πόσα σκίτσα σχεδιάστηκαν για την ταινία αυτή, διάρκειας 83 λεπτών. Δεν σου προκαλεί θαυμασμό αυτή η τέχνη;;;;;;;;;
Να βλέπουν λοιπόν τα παιδιά κινούμενα σχέδια...........δεν το βρίσκω κακό. Αλλά κατόπιν επιλογής μας και με τη συμμετοχή μας. Έχω τη γνώμη ότι είναι υπέροχο να παρακολουθείς με το παιδί σου μια ταινία κατάλληλη γι αυτό, να συμμετέχεις, να σχολιάζεις με κατανοητό τρόπο και φυσικά να βοηθάς το παιδί να μην μένει αποχαυνωμένο μπροστά από την οθόνη.
Γιατί αυτό υποστήριξε επιστήμονας που κατέγραψε σε βίντεο παιδιά που παρακολουθούσαν τηλεόραση......Τα αποχαυνώνει τελείως!
Γι αυτό το λόγο πρέπει να μπουν και κανόνες . Πόση ώρα θα παρακολουθεί το παιδί τηλεόραση και όχι όση θέλει, είναι ο κύριος κανόνας.
Υπάρχουν σήμερα  ταινίες κινουμένων σχεδίων για το παιδί που έχουν, εκτός από ψυχαγωγικό και, εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Αυτός, πιστεύω, πρέπει να είναι ο δεύτερος κανόνας και η ταινία πρέπει να είναι επιλογή του γονιού και όχι του παιδιού.
Γιατί συγχρόνως με τις εκπαιδευτικές ταινίες κινουμένων, υπάρχουν και πολλές με βία υπερβολική αλλά και ασχήμια βρε παιδί μου. Αυτά τα φανταστικά πλάσματα που πρωταγωνιστούν έπαψαν να είναι αστεία και έγιναν άσχημα έως τρομαχτικά. Τι στο καλό; Χάσαμε την καλαισθησία μας ή γίνεται προσπάθεια να αγαπήσει ο ενήλικας από παιδί ό,τι άσχημο και άγριο;;;;;;;

Πολλές οικογένειες δεν κλείνουν καθόλου την τηλεόραση στο σπίτι. Ακόμη και αν το παιδί δεν παρακολουθεί, ακούει, ρίχνει ματιές και κυρίως μαθαίνει ότι αυτό το χαζοκούτι που σίγουρα έγινε απαραίτητο σε κάθε σπίτι, μπαίνει ανάμεσα στο γονιό -παιδί, ανάμεσα στη μαμά- μπαμπά, γίνεται τελικά ο κύριος ''συγκάτοικος'' του σπιτιού. 
Πολλές φορές, η  ώρα του φαγητού, αντί να γίνεται ευκαιρία να συγκεντρώνεται η οικογένεια τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, που οι συνθήκες της καθημερινότητας εμποδίζουν, γίνεται ώρα που θα δει η οικογένεια την εκπομπή που αγαπά.
Σκέψου...............σκέψου πόσο όμορφο είναι να ακούς τη φωνούλα του μικρού σου αγγέλου, να συμμετέχεις μαζί του στις δραστηριότητές του και να μοιράζεσαι συναισθήματα που αφήνουν γερές βάσεις στο μεγάλωμά του!!!!!!!!!!!!!! 
Και το κυριότερο; Το παιδί πρέπει να έχει δραστηριότητες που θα μοιράζεται με τη μαμά και το μπαμπά, και όχι να καθηλώνεται σε έναν καναπέ για να έχει ο γονιός την ησυχία του -γιατί είναι και ένας λόγος αυτός που οδηγείται το παιδί στην τηλεόραση.
Άνοιξη ................ήλθε. Οι δικαιολογίες για ώρες μπροστά στην τηλεόραση λόγω καιρού, φθίνουν.
Ο ήλιος μας καλεί! Και είναι υπέροχος ειδικά την άνοιξη!!!!!!!!!!
Καλές βόλτες λοιπόν...............ακόμη και για εμάς τους κατοίκους της πόλης, υπάρχουν πάρκα και θάλασσα και λόφοι και αλάνες, που μπορούμε να πάμε με τα παιδιά μας!
Εμπρός...................γιατί δεν σου κρύβω ότι λατρεύω τις βόλτες!!!!!!!



Τι γίνεται όταν το ''δεν πληρώνω'' είναι επειδή έτσι θέλω;;;;;;;;;;;



Ξέρω ότι πάρα πολλοί αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ξέρω επίσης, ότι η εύρεση εργασίας για τόσους άνεργους έχει γίνει κάτι σαν την εύρεση χρυσού από τους χρυσοθήρες τα χρόνια εκείνα που ο ισχυρός ''έτρωγε'' τον αδύναμο.............(εκείνα τα χρόνια είπα;;; Και σήμερα επίσης!)
Ξέρω ότι δεν μπορώ να γνωρίζω την αληθινή οικονομική κατάσταση της κάθε οικογένειας, ότι οι εκτός θα πρέπει να είναι φειδωλοί με τις κρίσεις τους και τις κριτικές τους, αλλά ένας εκνευρισμός, μια δυσπιστία από μέρους μου υπάρχει.
Για να σου εξηγήσω καλύτερα θα σου πω τις σκέψεις μου με τη σειρά.
Μειωμένα εισοδήματα, ναι;;; Το ξέρω για τους περισσότερους και κατανοώ ότι είναι θηλιά αυτή η μείωση αποδοχών συγχρόνως με την αύξηση φόρων..........φόρων.........φόρων.
Πολλές οφειλές σε εφορίες και τράπεζες, ναι;;; Και αυτό το κατανοώ και δεν είναι επιθυμία μου να ασχοληθώ γιατί είναι απλήρωτες τόσα χρόνια οι εφορίες ή γιατί υπάρχουν τόσα δάνεια κλπ κλπ
Οι άνεργοι αυξάνονται συνεχώς και σε λίγο καιρό θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Το πιστεύεις και εσύ, έτσι;;
Όμως, η ζωή συνεχίζεται, οι ανάγκες τρέχουν.
Πρόσφατα έγινε συνέλευση σε δυο πολυκατοικίες που γνωρίζω. Και μία συνέλευση σε αυτήν που μένω μας κάνουν τρεις
Αμελητέο θέμα;;; Περίμενε μη βιάζεσαι...........θα σου εξηγήσω και θα μου πεις τη γνώμη σου.
Κύριο θέμα και των 3 συνελεύσεων η θέρμανση. Στη δική μου πολυκατοικία αποφασίστηκε, κόντρα στον κανονισμό της, όσοι δεν θέλουν θέρμανση και σφραγίσουν το καλοριφέρ, να μην πληρώνουν ούτε το ποσοστό που τους αναλογεί...............
Στην ημερήσια διάταξη και στις τρεις πολυκατοικίες  επίσης κύριο θέμα ήταν, η μη πληρωμή κοινοχρήστων.
Στη δική μου  υπάρχουν ήδη τρεις ιδιοκτήτες που δεν πληρώνουν. Ο ένας λέει ότι είναι άνεργος-αλλά φεύγει χαράματα και γυρνά αργά το απόγευμα- ενώ οι άλλοι δυο λένε '' δεν πληρώνω, έτσι γουστάρω, κάνε μου μήνυση''!!!!!!!
Στις άλλες πολυκατοικίες πάνω κάτω τα ίδια. Η απειλή μήνυσης έφερε σε ρήξη ιδιοκτήτη κακοπληρωτή με διαχειριστή. Αποτέλεσμα;;;;;;;;;;; Να βρομίζει την πολυκατοικία με ό,τι παλιόχαρτο βρει αφού το κάνει κομματάκια.
Η δυσπιστία μου τώρα υπάρχει γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που δεν πληρώνουν έχουν δουλειά. Αν χρωστάνε, αν δεν τους φτάνουν τα έσοδά τους για κοινόχρηστα δεν το γνωρίζω. Αυτοκίνητο έχουν όλοι οι κακοπληρωτές και στις τρεις πολυκατοικίες. Έχουν όμως και εξοχικό και κάποιοι έχουν και δεύτερη κατοικία που νοικιάζουν.....Έτσι για την ιστορία...
Όμως...............ας περιορίσουμε τα έξοδα μιας πολυκατοικίας...........ας πούμε ότι αφήνουμε στην άκρη το πετρέλαιο. Ας πούμε ότι καθαρίζει κάθε όροφος το δικό του χώρο δηλ.τις κοινόχρηστες σκάλες και τέρμα τα συνεργεία καθαριότητας. Εκείνο το ρεύμα ποιος θα το πληρώνει;; Το ασανσέρ δεν θα κινείται;;;;;;;; Να σταματήσει η πυρ- ασφάλεια της πολυκατοικίας;;;Να μην εκδίδουμε κοινόχρηστα;;; Να μην επισκευάζεται ό,τι χαλάει;;;;;;;
Μπορεί να δυσκολευόμαστε οικονομικά οι περισσότεροι εξ ημών. Όμως υπάρχουν υποχρεώσεις που πρέπει να είμαστε εντάξει.
Και για να δείτε πώς έχουν τα πράγματα, δικηγόρος στις δυο εκ των τριών πολυκατοικιών που ρωτήθηκε είπε πάνω κάτω τα ίδια. Ότι δεν θα γίνει τίποτε ούτε με εξώδικο, ούτε με μήνυση γιατί αφενός θα περάσουν χρόνια για το δικαστήριο, αφετέρου οι δικαστές δεν υποχρεώνουν τους κακοπληρωτές να εξοφλήσουν οφειλές στην πολυκατοικία. Κατανόηση ζητούν από τους υπόλοιπους.
Τι σημαίνει όμως κατανόηση. Να πληρώνω εγώ για όσους δηλώνουν ότι είναι άνεργοι;; Να πληρώνω και για όσους εργάζονται αλλά δεν τους φτάνουν;;; Να ανέχομαι και όσους δηλώνουν ότι δεν πληρώνουν γιατί αυτή είναι η αντίστασή τους στην κατάσταση που ζούμε; Αυτό δεν νομίζω ότι σημαίνει κατανόηση!!!!!!!!!!!!!! Γι αυτό ξαναρωτώ ...........ποιος θα αναλάβει τα έξοδα μιας πολυκατοικίας; Γιατί θα πρέπει ξανά, και ξανά οι φιλότιμοι και ευπρεπείς πολίτες να επωμίζονται όλα τα βάρη;;;;;;;;;;;;
Τώρα, έχω άδικο να είμαι δύσπιστη;;;;;;; Νομίζω ότι βρήκαν πάρα πολλοί την ευκαιρία να μην πληρώνουν γιατί μέσα σε όλο αυτό το χαμό, ξέρουν ότι κανείς δεν μπορεί να τους τιμωρήσει. Και επιλέγουν το συμφέρον τους με ατιμωρησία φυσικά. Επιλέγουν να είναι κακοί γείτονες. Επιλέγουν να προσθέτουν το λιθαράκι τους στο μπάχαλο που ήδη επικρατεί παντού σ' αυτή τη χώρα.
Μπροστά σε τόσα που αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα το θεώρησες αμελητέο τελικά;;;
Είναι ένα πρόβλημα και αυτό σε όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Αλλά δεν είναι αμελητέο όταν συνάνθρωποί μας επιλέγουν να γίνονται βάρος στους γείτονές τους ενώ μπορούν αλλιώς! Επιλέγουν την εχθρότητα και την αδιαφορία με αυτούς που φιλικά συγκατοικούσαν τα προηγούμενα χρόνια. Δείχνει τελικά τη νοοτροπία μας από τα μικρά έως τα σοβαρά θέματα της ζωή μας. Δείχνει ποιότητα πολίτη, λέω εγώ.
Άντε τώρα να βρούμε λύση μέσα σε ομόνοια και αμοιβαία εμπιστοσύνη....
Και δεν βρίσκουμε καμιά λύση. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν βρίσκουμε διάθεση φιλική για να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να λύσουμε τα προβλήματα.
Τι πάθαμε πια;;;;
Το ξέρω ότι η οικονομική κρίση φέρνει εκνευρισμό, ψυχολογικά προβλήματα και χωρίζει οικογένειες. Οι γείτονες θα αποτελούσαν εξαίρεση;
Αλλά πάντα βρίσκεται λύση- ένα βήμα πίσω εγώ, άλλο ένα και εσύ- όταν οι άνθρωποι μιλούν, όταν συνδιαλέγονται...........όταν θέλουν να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους. Και με τέτοιους ανθρώπους κάνεις όχι ένα αλλά δυο και τρία βήματα πίσω.................και βρίσκεις λύση!!!!!! Αλλά με τους ''έτσι θέλω '' θα είχες εσύ διάθεση να προσπαθήσεις για λύση;;;
Και συμβαίνει αυτό σε δυο τρεις πολυκατοικίες που ξέρω!
Σκέψου τώρα να ζητηθεί  να βρεθεί λύση μέσα σε ομόνοια και αδελφοσύνη σε ένα ολόκληρο κράτος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



''Πεταλούδες και λουλούδια'' μια προσφορά από καρδιάς!


Aυτή η ανάρτηση είναι τελείως διαφορετική από όσες έχω κάνει έως σήμερα.
Πριν λίγο καιρό, γνώρισα τη Δράση Ελληνίδων Bloggers μέσω μιας νέας διαδικτυακής φίλης που δραστηριοποιείται αξιέπαινα.
Παρακολούθησα την δράση των μελών, τις δραστηριότητές της ομάδας αυτής και με εξέπληξε ευχάριστα η γνωριμία μαζί τους.
Συγκινήθηκα πολύ από την αφιλοκερδή προσφορά όλων των φίλων της Δράσης, από τη δημιουργικότητά τους και από τον ενθουσιασμό τους.
Αυτό ήταν....Έγινα μέλος της και το πρώτο bazaar που συμμετέχω είναι της Ναυπάκτου που θα γίνει τον Απρίλιο, δηλ τον επόμενο μήνα.
Διαβάστε όσοι δεν ξέρετε το σκοπό της Δράσης, επισκεφθείτε τον ιστότοπό τους, τη σελίδα τους στο φέις...........δείτε τι έχουν επιτύχει έως σήμερα και σίγουρα θα εντυπωσιαστείτε όπως εγώ.
Το bazaar της Ναυπάκτου,  θα γίνει για τη ΦΛΟΓΑ. Πρόκειται για σύλλογο γονέων παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια Πρόκειται…και εδώ αντιγράφω τα δικά τους λόγια….για τα παιδιά που παλεύουν με αξιοπρέπεια και ηρωισμό τον καρκίνο, που έτυχε να τα προσβάλλει σε τρυφερή ηλικία, όπως διαβάζουμε στη σελίδα της Δράσης Ελληνίδων Bloggers.
Η  πρό[σ]κληση είναι ιδέα της Άσπας από το Κατάθεση Ψυχής Το θέμα του bazaar είναι  ''πεταλούδες και λουλούδια''!
Τι ωραιότερο θέμα θα μπορούσε να υπάρξει και να αφορά  ψυχούλες αθώες και περήφανες, που ταλαιπωρούνται όπως δε θα 'πρεπε; Αυτά είναι τα παιδιά  της ΦΛΟΓΑΣ!!!!!!!!!!!!
Όσες και όσοι θέλουν να συμμετέχουν φτιάχνουν δικές τους κατασκευές......ό,τι η φαντασία και το μεράκι γεννήσουν.
Πρέπει και εγώ να αναρτήσω ό,τι έφτιαξα για τα παιδιά, και εύχομαι από καρδιάς, η συμμετοχή του κόσμου στην Ναύπακτο να είναι μεγάλη.

Ένα μπουκαλάκι με αγριολούλουδα ζωγραφισμένα στο χέρι και δυο πεταλούδες από δαντέλα συμπληρώνουν τη διακόσμηση. Για κάθε χρήση.

Αυτός είναι ο καθρέφτης που έφτιαξα από μια παλιά κορνίζα που έβαψα και επεξεργάστηκα για να δείχνει παλιά, έβαλα καθρέφτη, την πεταλούδα μου και λουλούδια αποξηραμένα και ορίστε το τελικό αποτέλεσμα.


Και αυτό είναι για τη Ναύπακτο με την κορνίζα του, που ζωγράφισα σε χαρτί ακουαρέλας με ξυλομπογιές ακουαρέλας .


Και τέλος είναι ένας πίνακας με λάδι σε καμβά  που τον έχω ζωγραφίσει πριν λίγο καιρό. Και είναι κατάλληλος για το Bazaar μας!
 Η διεύθυνση που θα συγκεντρώνονται όλες οι προσφορές είναι:


Σύλλογος Φλόγα
Τζαβέλλα 49
Τ.Κ. 30300
Ναύπακτος
Υπόψιν κας Βιολέτας Πλέσσα

Καλή επιτυχία!!!!!!!!!!!!!!!!!



Καλούς αγώνες Κυρίες μου!



Χρόνια πολλά Κυρίες μου, για όλους τους αγώνες που έδωσαν οι γυναίκες του κόσμου τούτου,πολλά πολλά χρόνια πριν.
Και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα επέτυχαν όλες εκείνες που δεν αρκέστηκαν σ' αυτά που βρήκαν από τις προηγούμενες γενιές.
Και αγωνίστηκαν για να μπορούν οι γενιές των γυναικών που ακολούθησαν, να έχουν δικαίωμα στις σπουδές, να έχουν δικαίωμα να εκλέγουν τους κυβερνώντες τους αλλά και να εκλέγονται, για να μπορούν να απαιτούν έως και σήμερα  ισότητα αληθινή, για να έχουν δικαίωμα να είναι μητέρες μόνες, να ζουν με ελεύθερη βούληση και επιλογή, για να έχουν δικαίωμα στην εργασία, να απαιτούν ίσες ευκαιρίες και αμοιβές, για να μπορούμε σήμερα να λέμε ότι είμαστε άνθρωποι και εμείς!!
Υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο τούτο που δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα εκτός της αναπνοής και της τεκνοποίησης, κατά προτίμηση, αρσενικών παιδιών........................
Γι αυτό οι αγώνες συνεχίζονται..
Και συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση σήμερα, γιατί η οικονομική κρίση χτύπησε άσχημα περισσότερο τις γυναίκες, γιατί το δικαίωμα στην εργασία είναι σήμερα πιο επιτακτικό για γυναίκες και άνδρες από ποτέ.
Χρόνια πολλά Κυρίες μου.
Όχι γιατί είμαστε το ωραίο φύλο-ωπου όντως είμαστε-ω, όχι γιατί είμαστε το αλατοπίπερο της ζωής ---και ας είναι αλήθεια αυτό---,όχι γιατί είμαστε μητέρες και σύζυγοι και εργαζόμενες και θυγατέρες --πώς τα προφταίνουμε όλα ακόμη δεν το έχω κατανοήσει---αλλά γιατί δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.
Η ισότητα δεν είναι πάντα και παντού ορατή.
Τα ίσα δικαιώματα καταπατούνται κατά το δοκούν των επιχειρηματιών.
Το δικαίωμα στην εργασία έχει γίνει έντονο σήμερα μια και η εργασία γενικά έγινε σαν τον πολύτιμο θησαυρό που ο ''ευρών αμειφθήσεται''!!
Οι προκαταλήψεις για τη γυναίκα ισχύουν ακόμη και σήμερα σε πολλά μέρη της χώρας μας και όχι μόνον.
Το δικαίωμα να ζει μια γυναίκα όπως επιθυμεί, πολλές φορές κριτικάρεται έντονα μέχρι ρατσισμού.
Η βία που ασκείται εναντίον των γυναικών, εξακολουθεί να γράφει με μαύρα γράμματα την ντροπή του ανθρώπινου γένους!
Και τόσα άλλα που η γυναίκα αντιμετώπιζε στο παρελθόν, ξανα-γεννήθηκαν ή αναζωπυρώθηκαν, μια και η φτώχεια που μαστίζει τον πλανήτη μας αυξήθηκε κατακόρυφα............
Γι αυτό και η γυναικεία εκμετάλλευση φέρνει κέρδη και έγινε μάστιγα στις μέρες μας.
Καλούς αγώνες λοιπόν...........και ούτε σπιθαμής δικαιώματος να μην αφήσουμε να παρθεί!



Είναι ή όχι περίπτωση εκφοβισμού;;;;;;;;;

blogs.sch.gr 

Ξημερώνει η 6η Μαρτίου που είναι η μέρα που πρέπει να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν στα σχολεία ανάμεσα στα παιδιά και αφορούν τον σχολικό εκφοβισμό.
Ξέρεις ότι με ενοχλούν πολύ οι παγκόσμιες ημέρες. Το έχω πει και γράψει πολλές φορές. Τις βλέπω σαν μια ειρωνεία απέναντι στα προβλήματα της κοινωνίας. Όμως, η ενδοσχολική βία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Και αφορά παιδιά!
Όταν μιλάμε για τη βία στα σχολεία δεν αναφερόμαστε μόνον στους τραυματισμούς, στο ξύλο ή στις απειλές που συμβαίνουν ανάμεσα σε μαθητές με άνισα καταμερισμένη δύναμη. Αναφερόμαστε και στους παρατηρητές. Εκείνα τα παιδιά που βλέπουν και δεν μιλούν, που δεν συμπαρίστανται, που δεν επεμβαίνουν. Γιατί αν είσαι απλός θεατής, τότε είσαι συνένοχος!
Τα παιδιά που υφίστανται συνεχή εκφοβισμό στο σχολείο, εμφανίζουν την πιο επιβαρυμένη υγεία τα επόμενα χρόνια, καθώς οι ψυχοσωματικές συνέπειες συσσωρεύονται διαχρονικά, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Και επειδή αφορά την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών μας καλούμαστε όλοι να ασχοληθούμε σοβαρά με τα βλαστάρια μας όλο το χρόνο και όχι μια μέρα του, επειδή έγινε παγκόσμια ημέρα!!! 

Δεν θα πω περισσότερα- έχω γράψει εκτενώς για το θέμα και άλλες φορές- μόνο θα σου διηγηθώ μια ασήμαντη σκηνή που συνέβη πριν λίγες μέρες.......Δεν τη χαρακτηρίζω ασήμαντη γιατί όντως είναι, αλλά γιατί περνάει απαρατήρητη από πάρα πολλούς γονείς και κηδεμόνες.
Και επειδή η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της σωστής ανατροφής των παιδιών, επειδή από την οικογένεια πηγάζουν όλα, μα όλα, γι αυτό και μόνο θα σου πω τι συνέβη μπροστά στα μάτια μου.
Πριν λίγες μέρες όπως είπα, πήγαμε με την μικρούλα μας για ψώνια. Η πριγκιπέσα μας είναι 2 μιση ετών. Δεν θα την περιγράψω.....πώς θα μπορούσα άλλωστε να θεωρηθώ αντικειμενική;;;
Ανάμεσα στα ψώνια μας επισκεφθήκαμε και ένα παιδότοπο. Να ευχαριστηθούμε όλοι......έτσι σκεφθήκαμε   και καθίσαμε να πιούμε τον καφέ μας, παρατηρώντας τη μικρή μας να κάνει τσουλήθρα και να μπαινοβγαίνει στα σπιτάκια και στου πύργους του παιχνιδότοπου.
Τα μάτια μας άγρυπνα την παρακολουθούσαν. Κάποια στιγμή βλέπουμε τη μικρή μας να μπαίνει σε ένα σπιτάκι που ήταν μέσα και ένα άλλο παιδάκι. Βγαίνει αμέσως έξω και στέκεται ακίνητη με το κεφάλι κατεβασμένο. Την ακολουθεί αυτό το παιδάκι γύρω στα 6....αγοράκι, που της μιλούσε έντονα. Είχε τείνει το δάχτυλο και τη μάλωνε γιατί μπήκε εκεί που ήταν και αυτό. Στην αρχή κοιτάξαμε απορημένοι το παιδάκι που θυμωμένο απαγόρευε στο κατά πολύ μικρότερό του κοριτσάκι να παίξει στον ίδιο χώρο. Αμέσως σηκωθήκαμε και πλησιάσαμε για να δούμε τι συμβαίνει. Ο μικρός έβριζε και έτεινε απειλητικά το δάχτυλο. Όταν πλησιάσαμε και τον ρωτήσαμε τι έγινε, αυτός έφυγε και πήγε στους γονείς του που καθισμένοι, έπιναν τον καφέ τους και παρακολουθούσαν χαμογελαστοί.
Ο άντρας μου τους πλησίασε και τους είπε, όπως έμαθα μετά, ότι θα πρέπει να μάθουν στο παιδί τους να παίζει με όλα τα παιδιά, να μη βρίζει κανένα και ειδικά τα μικρότερά του. Οι γονείς τον κοίταξαν ατάραχοι, είπαν ότι  έτσι είναι ο γιος τους, ξέρει να διεκδικεί και το θέμα έληξε εκεί. Αλήθεια τι διεκδικούσε;; Το χώρο του που δεν του ανήκε;; Αυτό τον έμαθαν οι γονείς του;
Η μικρή μας όμως είχε αποσπάσει την προσοχή μου, γιατί στεκόταν ακίνητη στην ίδια θέση για ώρα. Δεν μιλούσε και ό,τι και αν της έλεγα έμενε ασάλευτη.Τόσο πολύ μου έκανε  εντύπωση, που κοιτούσα να δω αν αναπνέει!
Κατεβασμένο κεφαλάκι, ασάλευτο και με ύφος σαστισμένο και σοκαρισμένο, μας έδωσε σημεία ζωής μόνον όταν τη ρωτήσαμε αν θέλει να φύγουμε. Φυσικά το αγοράκι γύρισε στον παιδότοπο και πλησιάζοντάς το για να του πω ότι όλα εδώ τα παιδάκια παίζουν μαζί, για να μπορέσω να τα φέρω κοντά τα δυο παιδιά και να ηρεμήσει η μικρή μας, έφυγε ολοταχώς. Φύγαμε λοιπόν και προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε -αν είναι δυνατόν να κάνεις μια συζήτηση με ένα δίχρονο παιδάκι-για να δούμε πώς ένιωσε, τι κατάλαβε από αυτά που άκουγε, αλλά καμιά απάντηση δεν παίρναμε. Μετά από μέρες μας είπε ότι της είπε το παιδάκι εκείνο ''φύγε''!
Και σε ρωτώ. Είναι ένα δείγμα εκφοβισμού αυτό; Μεθαύριο που θα πάει αυτό το αγοράκι στο σχολείο, αν δεν μαζέψει ''τα φτερά του'' εξαιτίας άλλων ισχυρότερων και πιο βίαιων, θα προκαλεί εκφοβισμό στα μικρότερα παιδιά; Πιθανόν ... .μπορεί να πεις αλλά εγώ λέω σίγουρα ναι, επειδή οι γονείς του φάνηκε ότι το μεγαλώνουν με αυτήν την νοοτροπία!
Γι αυτό λοιπόν είπα πριν σου διηγηθώ το περιστατικό, ότι η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος!!  Και είναι θεμέλιος επειδή πάνω του θα χτίσουμε το εγώ του παιδιού που ως ενήλικας θα πρέπει να είναι ισορροπημένος και χρήσιμος στην κοινωνία. Μα για να γίνει αυτό, θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος ως παιδί! Και δεν γίνεται κανένας ευτυχής όταν προκαλεί βία και φόβο ή ακόμη χειρότερα όταν νιώθει αυτό το φόβο στα παιδικά του χρόνια.
Μια ματιά στην οικογένεια και θα καταλάβεις αμέσως τι παιδιά μεγαλώνει!
Γι αυτό το βάρος της πολιτείας πρέπει να στραφεί στους γονείς... και αν είναι δυνατόν να τους εκπαιδεύσει! 
Υπάρχει τρόπος...