Ψιλόβρεχε και .... γλιστρούσε.



Πρωί με συνάντησε το ψιλόβροχο. Μέσα από το αυτοκίνητο κοιτούσα τον ουρανό. Μας κακόμαθε τις προηγούμενες ημέρες. Άφηνε τον ήλιο να λάμπει και να μας ζεσταίνει. Όμως  σήμερα, ο ουρανός ήταν ένας μεγάλος καμβάς που ένα αόρατο χέρι ζωγράφιζε σύννεφα. Σύννεφα λογιών λογιών. Άσπρα αφράτα, γκρι γεμάτα βροχή, μικρά ή μεγάλα, ενώ λίγο μπλε του ουρανού διαγραφόταν ανάμεσα...
Αγαπώ τα σύννεφα, μ' αρέσει να τα παρατηρώ, να τα φωτογραφίζω, να τα ζωγραφίζω, να τους δίνω σχήματα και ονόματα. Μ' αρέσουν εκείνα που έχουν και το άσπρο μέσα τους αλλά και που γκριζάρουν στο βάθος, σαν να κουβαλούν έγνοιες πολλές.




Κάτι όμως τράβηξε το βλέμμα μου, μια κίνηση στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Κοίταξα και είδα έναν εύσωμο ψηλό κύριο νέο, με μπαστούνι, από αυτά που κρατάμε όταν έχουμε χτυπήσει στο πόδι, να έχει πέσει κάτω. Το έχω το κακό ...όπου και αν είμαι να πετάγομαι όρθια αν δω κάποιον να πέφτει. Άσχημο συναίσθημα να πέφτεις ,το έχω πάθει. Γλιστερός ο δρόμος, γλιστερό το πεζοδρόμιο αφού ήταν και βρεγμένο. Θα γλίστρησε, σκέφτηκα. Ο κόσμος σταμάτησε και κοιτούσε... μα κανείς δεν τον βοηθάει να σηκωθεί... τους βλέπω να κοιτούν αλλά από ... απόσταση.
Εκείνος προσπάθησε να στηριχθεί στο μπαστούνι του, ακούμπησε το χέρι κάτω για να σηκωθεί γονατιστός και έκανε κάποιες προσπάθειες να ανασηκωθεί. Δύναμη στο μπαστούνι, προσπάθεια, ξανά και ξανά μέχρι που τα κατάφερε. Μα κανείς δεν τον βοήθησε.
Μου έκανε εντύπωση  και ενώ το αυτοκίνητο προχωρούσε σιγά σιγά και με απομάκρυνε από τον κύριο σκεφτόμουν, πότε γίναμε τόσο αδιάφοροι; Θυμήθηκα πριν δυο χρόνια ένα ατύχημα που συνέβη στην κουνιάδα μου. Κάνοντας τη βόλτα της παραπάτησε πατώντας έναν καρπό από ένα κωνοφόρο δέντρο του πεζοδρομίου. Το πόδι έσπασε, κρεμόταν από τον αστράγαλο σαν χάρτινο...Έπεσε κάτω και δεν μπορούσε να σηκωθεί.Φώναζε βοήθεια...περαστικοί δεν σταματούσαν... αυτοκίνητα δεν σταματούσαν...και ευτυχώς που είχε το κινητό της μαζί και πήρε μόνη της τηλέφωνο το 166!  Μα γιατί; Τι φοβόμαστε και δεν βοηθάμε;  Είμαστε τόσο απασχολημένοι που δεν έχουμε χρόνο ούτε για να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας; 

http://www.arxaiaithomi.gr

Βέβαια, υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας, σκέφτεται ο καθένας ατομικά ότι δεν μπορεί να ανασηκώσει κάποιον πεσμένο. Μου έχει συμβεί. Μικρή όταν ήμουν, θυμάμαι τη μητέρα μου να γλιστράει στο δρόμο επειδή ήταν το έδαφος επικλινές και δίνοντάς της το χέρι ένας κύριος για να σηκωθεί, θυμάμαι που αναφώνησε ''για όνομα του Θεού, εσύ θα με ρίξεις και εμένα κάτω''!!!
Μπορεί ... ίσως, είδαν τον κύριο εύσωμο και ψηλό και  ίσως δεν σκέφτηκαν ότι πολλοί μαζί μπορούσαν να βοηθήσουν...Λέω ίσως.Είναι άσχημο όμως να είσαι σε ανάγκη και βοήθεια να μη σου δίνεται.
Τι είπα;  Άσχημο;  Απαίσιο είναι!   Και καθόλου άξιο ανθρώπινης συμπεριφοράς! 

                           

                              

12 σχόλια:

  1. Kαλημέρα Αννούλα μου,
    Θυμός , θλίψη, κι ένα "ΓΙΑΤΙ?" τεράστιο το κείμενό σου...
    Μα, να βλέπεις έναν άνθρωπο κάτω και να μη τον βοηθάς??
    Μου έχει τύχει δυστυχώς, όταν ήμουν φοιτήτρια γύρω στα 19 και σπούδαζα σε άλλη πόλη. Τότε υπέφερα από δυσμηνόρροια...
    ΄Ενα πρωινό, γύρω στις 7 πήγα στο ψιλικατζίδικο γιατί μου είχε τελειώσει ο καφές.
    Στον γυρισμό, λιποθύμησα κοντά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας...
    Δεν ξέρω κι εγώ,πόση ώρα ήμουν εκεί...΄Οταν συνήλθα και σήκωσα το κεφάλι μου, τους έβλεπα να περνούν από δίπλα μου και να αποστρέφουν το βλέμμα..
    ΄Ηταν η πρώτη φορά ίσως, που ένιωσα τόσο μόνη κι αβοήθητη σε μια πόλη 140.000 κατοίκων. Θλιβερό...
    Ας κοιτάξουμε να γίνουμε όλοι λίγο παραπάνω άνθρωποι, αν θέλουμε να δηλώνουμε ότι ανήκουμε στο είδος!
    (Ωχ! Πολύ χώρο έπιασα, να με συγχωρείς.)
    Σου στέλνω τις ευχές μου για μια υπέροχη Πέμπτη!
    "Αννιώ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννιώ μου καλησπέρα Πρώτα από όλα μη ζητάς συγνώμη για το μέγεθος της απάντησής σου.Με τιμά που ασχολήθηκες τόσο με το ποστ μου.
      Είναι φοβερό αυτό που σου συνέβη γιατί εσύ είχες χάσει τις αισθήσεις σου.Ούτε καταλάβαινες τι γινόταν τριγύρω σου!!!!!!!!!!!!!! Δυστυχώς είμαστε πολύ σκληρό είδος εμείς οι άνθρωποι!!!!!!!!!!!!!! Μερικές φορές ντρέπομαι τόσο.......
      Να είσαι καλά πάντα

      Διαγραφή
  2. Καλημερα καλη μου φιλη!
    Ευαισθητοποιημενο θα πω ποστ!
    Μου εχουν τυχει και μενα αναλογα περιστατικα.
    Εχω βοηθησει οσο μπορουσα φυσικα αλλα για καλη μου τυχη παντα τριγυρω υπηρχαν και αλλοι ανθρωποι που βοηθουσαν.
    Υπαρχει ακια αυτη η πλευρα. Ευτυχως.

    Φιλακια φιλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Κική. Ναι νομίζω ότι είναι γενικό το κακό............να βοηθούν λίγοι άνθρωποι ακόμα και στα πιο απλά που συμβαίνουν γύρω μας
      Να μου είσαι καλά

      Διαγραφή
  3. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είχα διαβάσει κάπου! Κι έλεγα ...παραλογισμοί. Δεν υπάρχει. Τελικά υπάρχει και ολοένα χειροτερεύει... Κρίμα!
    Καλή σου μέρα χαρά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Αριστέα μου το πιστεύω.............Σκέψου ότι πριν χρόνια μια φίλη είχε πάει διακοπές με τον άντρας της. Ο άντρας της σε ένα τους περίπατο λιποθύμησε και δυστυχώς δεν συνήλθε ποτέ. Καρδιά. Ένας- δυο έτρεξαν για βοήθεια Αριστέα και το αποτέλεσμα; Έλειπε το πορτοφόλι του με 200000 τότε.........να οι λύκοι λοιπόν!
      Καλησπέρα κορίτσι μου

      Διαγραφή
  4. Πάντα αξιοπρόσεχτες οι αναρτήσεις σου Άννα, γεμάτες ευαισθησία, ανθρωπιά αλλά και τόσες άλλες αξίες που λείπουν σήμερα απ' το οπλοστάσιο του μέσου Έλληνα. Σε θαυμάζω αγαπητή μου φίλη... Καλό σου μεσημέρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάττοντά μου τι κάνεις; Σ'ευχαριστώ που βλέπεις εδώ, αυτές τις αξίες που χάσαμε σήμερα ως άνθρωποι. Με τιμά ο θαυμασμό σου!
      Καλησπέρα να μου είσαι καλά

      Διαγραφή
  5. Πάντα μ' ευαισθησία παρουσιάζεις αξιόλογα θέματα που μας προβληματίζουν και κεντρίζουν συναισθήματα! Θα συμφωνήσω με το σχόλιο της Αριστέας, με καλύπτει πλήρως, να τονίσω μόνο ότι το πράγμα ολοένα και χειροτερεύει! Να έχεις ένα καλό και ηλιόλουστο απόγευμα! Φιλιά Αννούλα μου!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου το είπες και το έκανες ε;; 15 είπες ότι θα επιστρέψεις στην μπλογκογειτονιά μας και έτσι έγινε. Καλά θυμάμαι; Ξεκουράστηκες; Πέρασες καλά;
      Σ'ευχαριστώ κοπέλα μου για τα καλά σου λόγια.............Και εγώ πιστεύω ότι χειροτερεύουν όλα αν και κάποιες φορές αισιοδοξώ...........ίσως γιατί ακόμη υπάρχουν άνθρωποι με Α κεφαλαίο
      Να μου είσαι καλά

      Διαγραφή
  6. Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά γλυκιά μου Αννα γιατί έχουμε και άπειρα παραδείγματα από ανθρώπους που φέρθηκαν με πολύ ευαισθησία σε παρόμοιες καταστάσεις.
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλώς την Xristin. Και εγώ αυτό θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι τόσο τραγικά....Αλλά μην ξεχνάς ότι από τη σκοπιά εκείνου που χρειάζεται βοήθεια και δεν του δίνεται όταν την χρειάζεται, είναι χειρότερα από τραγικά.
      Καλή σου εβδομάδα!!!!!!

      Διαγραφή