Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα παιδιά


Κάναμε και τα γενέθλια της μικρής μας εδώ στο εξοχικό. Υπέροχη μέρα, υπέροχα πέρασαν όλα τα παιδάκια αλλά και οι γονείς, όπως φάνηκε.
Μια αυλή γεμάτη μπαλόνια, κορδέλες, σημαιούλες, γιρλάντες, ανεμόμυλους και φυσικά..... παιχνίδια. Τσουλήθρα και κούνια απαραίτητα παιχνίδια για τα παιδιά, αλλά και πλαστικές πισίνες γεμάτες νερό που τα πιτσιρίκια τίμησαν με το παραπάνω. Καρεκλίτσες και τραπεζάκια για τα μικρά πλασματάκια, ποδηλατάκια και αλογάκια συμπλήρωναν τον δικό μας παιδότοπο.
Παιδικά τραγούδια ακούγονταν σε όλην την αυλή, και αφού ήπιαμε τη μπύρα μας και φάγαμε το μεζέ μας, σβήσαμε τα κεράκια και κόψαμε την τούρτα της μικρής μας ''γοργόνας''.
Οι φίλοι ήρθαν το πρωί και έφυγαν το βραδάκι παρ όλη τη ζέστη αν και οι ανεμιστήρες στη βεράντα δούλευαν πυρετωδώς.
Η επόμενη ημέρα  ήταν για το ξεστόλισμα..........για το συμμάζεμα........με το ραχάτι μας βέβαια, αφού δεν μας πίεζε ο χρόνος. Μετά τον κάματο του ''βάλε το κάθε τι  στη θέση του'', καθίσαμε γύρω από το τραπέζι της βεράντας πίνοντας αναψυκτικά και λέγοντας διάφορα από το παιδικό μας πάρτι.
Όλες οι ηλικίες παρούσες. Μεγάλο σόι βλέπεις και έμειναν να βοηθήσουν.
Η συζήτηση κατέληξε να είναι ενδιαφέρουσα.
Ξεκίνησε από τους νέους της παρέας και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Η αφορμή για την ενδιαφέρουσα συζήτηση δόθηκε από ένα δώρο της μικρής μας που έγινε δυο ετών. Το δώρο ήταν μια κουκλίτσα στρουμπουλή που μιλούσε και τραγουδούσε και που έπινε το κακάο της αν της έβαζες το ποτηράκι της με το καλαμάκι στο στόμα. Άκουγες μάλιστα και τον ήχο της κατάποσις, αλλά και τη διαμαρτυρία της κούκλας όταν τραβούσες το κακάο:''πεινάω, πεινάω'' έλεγε και αν ήταν χορτάτη εκθείαζε το ρόφημα που μόλις --υποτίθεται--είχε πιει.
-Πόσο ετών να είναι η κουκλίτσα; ρώτησε ο πρώτος νέος της παρέας.
-Θα 'ναι δυο -τριών ετών, συμφωνήσαμε όλοι.

-Και γιατί κακάο; ήλθε η επόμενη ερώτησή του. Σ' αυτήν την ηλικία τα νήπια πίνουν γάλα. Και όλοι ξέρουμε πόσο το γάλα είναι απαραίτητο και ωφέλιμο για τα παιδιά αλλά και για το μέλλον τους, ειδικά για τα κορίτσια, είπε.
-Μα και το κακάο είναι ωφέλιμο ρόφημα είπε κάποιος άλλος
-Όμως το κακάο εμποδίζει τον οργανισμό να απορροφήσει το ασβέστιο. Γιατί ένα παιχνίδι εκθειάζει τόσο το κακάο; Διαφήμιση κάνει; Προτείνει στα παιδιά να μην πίνουν το γάλα τους; Μιμηθείτε την κούκλα σας, τους λέει; ήρθαν οι απανωτές ερωτήσεις του.
Όλοι συμφωνήσαμε ότι τα παιχνίδια θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσεγμένα αφού απευθύνονται σε παιδάκια που απλά μιμούνται...
-Μα επίτηδες γίνονται παιχνίδια που αλλοιώνουν τις διδαχές των γονιών στα παιδιά, είπε μια άλλη νέα, κοπέλα αυτήν τη φορά.
Ελπιδοφόρο να ακούς νέους που ξέρεις ότι θα φτιάξουν οικογένεια να έχουν τέτοιες αντιλήψεις. Να ξέρεις ότι δεν παρασύρονται από το σύστημα που θέλει άβουλους καταναλωτές και υπάκουους μιμητές των προτύπων που επιβάλλουν.
Η συζήτηση άναψε. Μιλήσαμε για ένα σωρό παιχνίδια που είναι όντως ακατάλληλα να βρίσκονται στα χέρια μικρών παιδιών.....
-Και οι γονείς; Γιατί τα αγοράζουν και δεν ανθίστανται με το να τα αφήσουν στο ράφι όσο και αν διαμαρτύρονται τα παιδιά;; ρώτησε κάποιος άλλος.
Ίσως οι γονείς να μην κοιτούν τις λεπτομέρειες αυτές, είπαμε, ίσως να βιάζονται να ικανοποιήσουν τα παιδιά τους για να μη γκρινιάζουν ή ίσως ίσως να μη βλέπουν αυτά που ειπώθηκαν νωρίτερα....
Πάντως μια καλή αντίσταση των γονιών είναι η περιφρόνηση του παιχνιδιού που προσβάλλει και τη νοημοσύνη των γονιών- παιδιών, αλλά και που τους αλλοιώνει τις σωστές κατευθύνσεις που οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους.
-Και εσείς όμως, μας είπε ένας άλλος, βάλατε παιδικά τραγούδια που δεν είναι παιδικά..
-Μα τι λες; ήλθε η διαμαρτυρία μας. Είναι καθαρά παιδικά και μάλιστα πολλά εξ αυτών είναι και παλιά. 
-Τα άκουγα και εγώ μικρή, είπα
-Και το ''ήταν ένα μικρό καράβι'' είναι σωστό να το λέμε στα παιδιά; 
-Γιατί; Τι λέει;
-Μα δεν έχετε προσέξει τους στίχους; Λέει κάπου'' .............σωθήκαν ο...ο..όλες οι τροφές οε οε οε οε.Και τότε ρίξανε το κλήρο και τότε ρίξανε το κλήρο να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί......'' δηλ; θα τρώγανε ή τα αγόρια ή τα κορίτσια που φαίνεται ότι ήταν στο καράβι; είπε.
-Α...ναι εμείς το έχουμε αλλάξει του είπα. Λέμε σ' αυτό το σημείο που όντως είναι απαράδεκτος στίχος '' και τότε ρίξανε το κλήρο να δούνε ποιος ποιος ποιος θα βρει φαΐ οε οε οε οε''...Και τα παιδάκια που με ρωτούν ''πού θα το βρουν;'' τους απαντώ ότι θα βρουν ψάρια ψαρεύοντας..
-Ωραία είπε ο προλαλήσας. Και ο Μπάρμπα-Μπρίλιος;; Που τον έφαγε η γαλοπούλα του;; Δηλ τα ζώα μας αν τα ταΐζουμε πολύ θα μας φάνε είναι η διδαχή που δίνουμε στα παιδιά;;;
Ναι είχε δίκιο. Και δεν το είχα προσέξει
-Αμ εγώ!!! Είπε ο άλλος νέος της παρέας. Που μικρός δεν μ' άρεσε που με έλεγαν Θανάση γιατί το τραγούδι που μου τραγουδούσαν ''1-2-3 πήγα στην κυρία, μου 'δωσε ένα μήλο , μήλο δαγκωμένο. Το δωσα στην κόρη, έκανε ένα αγόρι 
το 'βγαλε Θανάση ,σκούπα και φαράσι''. Δηλ ο Θανάσης είναι σκουπίδι και γι αυτό το φαράσι και η σκούπα είναι απαραίτητα; Τι άλλο να θέλει να πει; Ή ήταν ανοησία του στιχουργού που δεν έβρισκε ομοιοκαταληξία και έβαλε ό,τι του ήρθε;
Περιττό να πω ότι η συζήτηση κράτησε πολύ ώρα, και το καταλάβαμε όταν άρχισε το στομάχι να διαμαρτύρεται αφού είχε έλθει μεσημέρι πια και είχαμε ήδη χάσει το θαλασσινό μας μπάνιο.
Πραγματικά άρχισα να κοσκινίζω τα τραγούδια που λέμε στα παιδιά μας...τι τους λέμε.........τι τους μαθαίνουμε. 
Είναι ίσως υπερβολή γιατί γενιές μεγάλωσαν με πολλά από αυτά τα τραγούδια και δεν επηρεάστηκαν...ή μήπως δεν μπορούμε να το ξέρουμε αυτό;
Η ουσία είναι μία: Ό,τι αφορά τα παιδιά θα έπρεπε να διπλοκοσκινίζεται γιατί μπορεί να επέμβει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.
Έτσι δεν είναι;
----------------------------------
http://www.paidika-tragoudia.gr/ εδώ θα βρείτε όλους τους στίχους των παιδικών τραγουδιών που αναφέρθηκαν αλλά και άλλων που λέμε στα παιδιά


Η αφαίρεση μερικών τριχών δεν είναι αλληλεγγύη!

vasilioskosmas.wordpress.com -

O Τζορτζ Μπους λοιπόν ο πρεσβύτερος, ξύρισε το κεφάλι του  για να δείξει την αλληλεγγύη του στο μικρό που πάσχει από λευχαιμία.
Δυο χρονών παιδάκι........δυο χρονών μόνο και δεν είναι το μοναδικό που βασανίζεται από την διαολεμένη νόσο. Όπως λέει η ειδησεογραφία είναι γιος ενός άντρα από την ασφάλεια του πρώην προέδρου των ΗΠΑ.
Και φωτογραφήθηκε μαζί με τους άντρες της ασφάλειάς του που ξύρισαν και αυτοί το κεφάλι τους---δεν θέλω να πιστεύω ότι το έκαναν  κατόπιν εντολής.
Γνωρίζει ο Τζ. Μπους τι είναι αυτή η ασθένεια αφού πριν 60 χρόνια έχασε και αυτός την κόρη του από λευχαιμία...
Μπράβο του θα έλεγα ....................αν δεν διάβαζα στη συνέχεια ότι η Μυστική Υπηρεσία έχει δημιουργήσει ιστοσελίδα για την οικονομική ενίσχυση της οικογένειας του Πάτρικ. Και επειδή τίποτε δεν είναι δωρεάν στην περίθαλψη στις ΗΠΑ, κατανοούμε τα έξοδα που θα αντιμετωπίζουν οι γονείς του μικρού Πάτρικ.
Να γιατί δεν λέω μπράβο του...Έχει την οικονομική δυνατότητα ,να μην χρειαστεί η οικογένεια οικονομική ενίσχυση από τον κόσμο....είναι μάλιστα ο πατέρας του μικρού  στην υπηρεσία του πρώην προέδρου..............πρόκειται πάνω από όλα, για ένα μικρό πλάσμα που δεν γνώρισε καλά καλά τη ζωή............και τελικά -ο Τζ Μπους-  διετέλεσε πρόεδρος μιας υπερδύναμης που με την πολιτική της απέναντι στο περιβάλλον οδηγεί περισσότερα παιδιά στον καρκίνο.
Ας αφήσουν τα φλας μακριά από τον πόνο παιδιών και ας δείξουν αυτοί που πραγματικά μπορούν την αληθινή έμπρακτη αλληλεγγύη τους.
http://www.voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=144115
Και να μην ξεχνάμε ότι εκτός από τους κληρονομικούς παράγοντες που προκαλούν λευχαιμία- μια ασθένεια που είναι η πιο συχνή μορφή καρκίνου στα παιδιά- υπάρχουν και οι περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Ποιος είναι υπεύθυνος για το περιβάλλον;;;
Εμείς οι άνθρωποι.
Και κυρίως οι ''ηνίοχοι'' των κρατών. Εκείνοι που παίρνουν αποφάσεις, νομοθετούν,  (πρέπει να ) τιμωρούν τους παράνομους, σέβονται και ενδιαφέρονται για την ποιότητα ζωής των πολιτών τους (έτσι πρέπει τουλάχιστον).
Γι αυτό και στο άκουσμα της είδησης άλλαξα κανάλι.



Πατησίων ...................ένας δρόμος που έχει πολλά να ''πει''!


Η παρέα μας ήθελε να συναντηθούμε Φωκίωνος Νέγρη. Καιρό είχαμε να τα πούμε πίνοντας το καφεδάκι μας και συζητώντας για   τα πάντα.
Είπα να κατέβω μερικές στάσεις πριν τον τελικό μου προορισμό για να περπατήσω την Πατησίων μια και είχα καιρό να την επισκεφθώ.
Ο κεντρικός αυτός δρόμος πάντα με ''καλούσε'' μια και τα καταστήματα παπουτσιών ήταν εκεί, με τα καλύτερα ονόματα στο ''παπούτσι'' στη σειρά.
Ο δρόμος των διαδηλώσεων, της ΑΣΟΕΕ, της ΓΣΕΕ, του Πολυτεχνείου, βοά από την κίνηση και στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.

Αλλά πολλά καταστήματα κλειστά... άδεια. Ίδια εικόνα όπως σε κάθε εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Η κρίση είναι πανταχού παρούσα. 
Μελαγχολία ένοιωσα περπατώντας εκεί που άλλοτε, χαζεύοντας τις βιτρίνες, έλεγες και μερικά συγνώμη στους περαστικούς που εμπόδιζες ή ενοχλούσες.
Περνά ο καιρός και όλα αλλάζουν. Δεν ξέρω αν πάντα είναι προς το καλύτερο.
Η Πατησίων - 28ης Οκτωβρίου σήμερα, μια ονομασία που δεν έγινε αποδεκτή από τους κατοίκους- έχει τόσο μεγάλη ιστορία να διηγηθεί, έχει τόσες πολλές  στιγμές καθημερινές και ενδιαφέρουσες να πει, αν μπορούσε, που ίσως θα ήταν αδύνατο να καταγραφούν! 
Ο δρόμος προς τα Πατήσια, ένας δρόμος που οδηγούσε από τότε που η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα το 1834 στο χωριουδάκι Πατήσια ήταν ο πιο δημοφιλής δρόμος το 19ο αιώνα. Γιατί ήταν ο εξοχικός περίπατος των Αθηναίων που τον διάβαιναν για να φτάσουν στα Πατήσια, σ' αυτό το χωριουδάκι με τις πράσινες γωνιές,με τα δέντρα και τα άνθη, με τα αναψυκτήρια, ένας μικρός παράδεισος, όπως έγραψε ο Άγγλος ναύαρχος Μάλκομ, μια και το επέλεξε για να χτίσει το αρχοντικό του το 1832.
Ένας παράδεισος τότε, μια κόλαση σήμερα! Μια αλλαγή προόδου όχι προς το καλύτερο!
Η Πατησίων ήταν χωματόδρομος τότε, στα 18κάτι... Στα 1841 άρχισε η διευθέτηση για την κατασκευή της Πατησίων που οδηγούσε στα Πατήσια.
Αυτός ο δρόμος ήταν η κυριότερη ψυχαγωγία των κατοίκων, όλων των τάξεων.
Αναψυκτήρια, καφενεδάκια, μπυραρίες, ήταν διάσπαρτα στην Πατησίων της εποχής εκείνης. Τις Κυριακές και τις αργίες γινόταν εκεί πραγματική γιορτή. Για δυο ώρες οι μουσικοί του στρατού έπαιζαν καντρίλιες, βαλς και πόλκες και διασκέδαζαν τους Αθηναίους. Ακόμη και ο βασιλιάς με τη βασίλισσα έκαναν τη βόλτα τους εκεί για να απολαύσουν και τους γνώριμους ήχους της μουσικής της πατρίδας τους. Οι μουσικοί ήταν πάνω σε μια πολυγωνική εξέδρα ξύλινη, στημένη στο χώρο μπροστά από το εκκλησάκι του Ταξιάρχη στο Πεδίον του Άρεως. Η πολυγωνική εξέδρα έδωσε το όνομά της ''Πολύγωνο'' στη γύρω περιοχή.



Οικογενειάρχες, παιδιά, γυναίκες, ευκατάστατοι πολίτες της Αθηναϊκής κοινωνίας, ξένοι πρεσβευτές, αξιωματικοί, αλλά και εργάτριες και υπηρέτριες που παρακολουθούσαν αυτό το πήγαινε έλα της κομψής κοινωνίας της εποχής εκείνης, περπατούσαν την Πατησίων χειμώνα- καλοκαίρι.
Με άλογα ή με αμαξίδια ανάλογα την οικονομική τους θέση, αλλά και με τα πόδια οι Αθηναίοι ήταν εκεί. Ο δρόμος ήταν χωματόδρομος και οι λάσπες ανασταλτικός παράγοντας για έναν περίπατο το χειμώνα. Σήμερα δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα   να μια αλλαγή προς το καλύτερο. Αλλά και οι κοπριές των αλόγων ήταν μονίμως πρόβλημα για τους περιπατητές τότε, όπως εμάς είναι πρόβλημα και μεγαλύτερο το καυσαέριο που αναπνέουμε.
Άλλες εποχές, ίσως έτσι είναι η ζωή....μια πάνω, μια κάτω!
Ο Δανός θεολόγος Waldemar Schmidt που είχε επισκεφθεί εκείνα τα χρόνια την Αθήνα, έγραφε για την Πατησίων: 



''Ο δρόμος στην αρχή είναι εξαιρετικός με πολύ καλό πλακόστρωτο,φτιαγμένο σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Μετά από μια ώρα περίπου αρχίζει και γίνεται στενός χωματόδρομος. Εν τούτοις, κατά ένα περίεργο τρόπο, μπορεί κανείς να διασχίσει αυτό το δρόμο με αμάξι σε μια απόσταση που είναι περίπου 4 ώρες. Στο πρώτο μέρος του  δρόμου, το πλακόστρωτο, συναντά κανείς σκόρπιες κατοικίες και μικρούς αμπελώνες. Στ'αριστερά του δρόμου ανοίγεται ο ελαιώνας, πίσω από έναν λοφίσκο που μοιάζει να ξεφυτρώνει από το χώμα, έχοντας στην κορυφή του το μαρμάρινο μνήμα του ξακουστού αρχαιολόγου Karl Ottfried Muller. Στη συνέχεια διασχίσαμε το χωριό Πατήσια με όμορφα και περιποιημένα σπίτια, το καθένα με το αμπελάκι του και πνιγμένα μέσα στα συκόδεντρα, τις πορτοκαλιές και τα λιόδεντρα''.... Σήμερα δεν χρειαζόμαστε 4 ώρες για αυτήν τη διαδρομή... μας αρκούν 4' ή λίγο παραπάνω αν έχει κίνηση. Η πρόοδος έχει και τα καλά της. 
Έτσι κερδίζουμε  χρόνο για να διασχίσουμε τη ζωή με ταχύτητα! 




Περιφέροντας το βλέμμα στην παραλία................


Είναι όμορφα να βρίσκεσαι κοντά στη θάλασσα, ειδικά τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού. Μια βουτιά και εξαφανίζεται η κάψα του ήλιου, νιώθεις ανανεωμένος και ήρεμος. 
Πάντα μου άρεσε να αγναντεύω τη θάλασσα οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, όλες τις εποχές του χρόνου. Το καλοκαίρι όμως μ' αρέσει να περιφέρω το βλέμμα μου στην παραλία και στους άλλους λουόμενους. Περισσότερο μ' αρέσει να βλέπω κουβαδάκια με φτυαράκια στην άμμο, μπρατσάκια που πλατσουρίζουν στα ρηχά, μουτράκια που γελούν παίζοντας και γιαγιάδες -οι περισσότερες- που φωνάζουν το γνωστό ''πρόσεχε'' στα μικρά βλαστάρια.
Αλλά το Σ/Κο είναι αλλιώς. Οι γιαγιάδες εξαφανίζονται από την παραλία. Ή μένουν σπίτι να ετοιμάσουν καλούδια....βλέπεις ήρθαν τα παιδιά από την Αθήνα, ή πάνε άλλη ώρα για μπάνιο. Τα μικρά, τα ίδια μπρατσάκια, τα ίδια κουβαδάκια και φτυαράκια, είναι για δυο μέρες με τους γονείς τους. Πώς φαίνεται ότι χαίρονται περισσότερο από τις άλλες ημέρες!  Λάμπουν!  Η μαμά και ο μπαμπάς είναι εδώ.

Το δικό μας βλασταράκι, αν και δεν γνωρίζει πόσος χρόνος περνά από το ένα σ/κο στο άλλο, μόλις ακούσει '' να η μαμά έρχεται'', αν και ο μπαμπάς του είναι μαζί του διακοπές, ανοίγει τη δυο χρονών αγκαλίτσα  του και φωνάζει ρυθμικά ''μα -μα, μα-μα''. Το αυτοκίνητο της μαμάς φτάνει  και σταματά. Πόρτες ανοίγουν και μένουν ανοικτές για να γεμίσει η μαμαδίστικη αγκαλιά με το μικρό  της, που γελά συνεχώς και βγάζει μικρές στριγκλούλες χαράς.
Όλο το σ/κο ξέρω ότι θα γίνει ιδιότροπο. Δεν θα θέλει κανέναν άλλον να το αλλάξει, να το ταΐσει, να κολυμπήσει μαζί του, να παίξει μαζί του, να το κοιμίσει, παρά μόνο τη μαμα.
Και η μαμά, αφήνει τα άγχη της δουλειάς κλεισμένα σε κάποιο συρτάρι του μυαλού της και γελά, παίζει, κοιμίζει και ταίζει το κοριτσάκι της που της έλειψε όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Το  πλάνο αγοράς, οι στόχοι  που  πρέπει να πιάσει η εταιρεία, οι τρόποι που  πρέπει να επιβληθούν για να γίνει  ο  πελάτης - που έχει ανοίξει μια νέα τρύπα στο ζωνάρι του- πιο καταναλωτής, ήταν θέματα του μίτινγκ που άγχωνε μια μαμά που θέλει να συνεχίσει να είναι εργαζόμενη. Όμως ... είπαμε είναι σ/κο και το παιδί της λείπει και την χρειάζεται. 
....γίνεται;;;; Δεν γίνεται!!!!!!!!!!!

Όμορφη η παραλία τα σ/κα! Γεμίζει μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά τους.
Όμορφες οικογενειακές στιγμές που το μυαλό μου τις αποθανατίζει  και χαίρεται να βλέπει οικογένειες αγαπημένες--έτσι δείχνουν--που δίνουν μεγάλη προσοχή στα παιδιά τους--ως φαίνεται-.
Και η Δευτέρα έρχεται γρήγορα....μα πώς περνάει η ώρα όταν θέλεις μόνο να σταματήσει για λίγο ....μόνο για λίγο... Αυτός ο αποχαιρετισμός του μικρού σου, που το φιλάς και το ξαναφιλάς, που το αγκαλιάζεις, που το σφίγγεις περισσότερο από το κανονικό για να πάρεις μαζί σου αυτήν τη ζεστασιά, είναι συγκινητικός και ας είναι κάτι συνηθισμένο.
Και το μικρούλι μας... με το δυο χρονών μυαλουδάκι του λέει ''μαμά ντουλειά ;'' Και όταν λες ''ναι '' φωνάζει νευριασμένο σαν να διαφωνεί....αλλά είπαμε, η  μαμά θέλει και πρέπει να συνεχίσει να είναι εργαζόμενη. 
Η παραλία τη Δευτέρα είναι πιο ήσυχη... ακόμη και οι φωνούλες μου φαίνονται πιο αδύναμες...ή ίσως να είναι η ιδέα μου αφού ο χωρισμός μαμάς παιδιού, έστω και για μια μέρα, μου φαίνεται δύσκολος.
Το επόμενο σ/κο λοιπόν για να ακούσω δυνατές φωνούλες χαράς και κεφιού στην παραλία!!