''Μην σπρώχνετε.... ένα παιδί είναι.............που απλά δεν βλέπει''!!

Είναι καλύτερα να σε φθονούν, παρά να σε λυπούνται -Περίανδρος- 

Οίκτος....το χειρότερο συναίσθημα, για μένα, που μπορεί να σου χαρίσει ένας  συνάνθρωπός σου!!

Το συναίσθημα που ο άνθρωπος ανέχεται πιο δύσκολα είναι ο οίκτος, και προ πάντων όταν τον αξίζει. Το μίσος είναι ένα τονωτικό, του δίνει ζωή, του εμπνέει την εκδίκηση. Αλλά ο οίκτος σκοτώνει, εξασθενίζει ακόμα πιο πολύ την αδυναμία μας. (Ονορέ ντε Μπαλζάκ "Το μαγικό δέρμα"

Αφορμή για να σκεφθώ σήμερα αυτό το συναίσθημα που απλόχερα προσφέρουμε σε όσους χρειάζονται μόνο τη βοήθειά μας ή την κατανόησή μας, ήταν μια είδηση που διάβασα για ένα μικρό παιδί στην Αγγλία!

 

Ένα μικρό αγόρι που αναγκάστηκε να μάθει να κυκλοφορεί με το λευκό μπαστούνι από τα πρώτα του βήματα, επειδή είναι τυφλό!

Δεν είναι το μόνο , θα μου πείτε.......Αλλά γι αυτό το παιδί οι γονείς του αναγκάστηκαν να μιλήσουν δημοσίως, με σκοπό την ευαισθητοποίηση των συμπολιτών τους..... ΄Όχι για να ζητήσουν χρήματα ή μια οποιαδήποτε βοήθεια, αλλά για να ενημερώσουν τον κόσμο που κινούνται ανάμεσά του, ότι το παιδί τους δεν βλέπει....δεν κρατάει ένα μπαστούνι -παιχνίδι, αλλά τον οδηγό του!

''Ο μικρός χρησιμοποιεί το μπαστούνι για να περπατά από την πρώτη στιγμή που στάθηκε στα πόδια του. Συχνά περπατάμε και σταματά να μυρίσει το ψωμί έξω από φούρνο ή να αγγίξει πράγματα γύρω του. Οι περαστικοί χάνουν την υπομονή τους και τον σπρώχνουν!!!!'', λέει η μητέρα του για την καθημερινότητα του μικρού.

Δυστυχώς, πολύ λίγος κόσμος πιστεύει ότι το δίχρονο αγόρι είναι πραγματικά τυφλό, ενώ ο πατέρας του μιλά για «έλλειψη ενημέρωσης στη Βρετανία σχετικά με το θέμα», καθώς ακόμη και όταν πηγαίνουν το παιδί τους σε παιδότοπους οι υπόλοιποι γονείς τον κοιτάνε περίεργα.

Ένα πλασματάκι που η ζωή του έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Αλλά θα μάθει να ζει μέσα σ'ένα  κόσμο που η ανθρωπιά είναι είδος προς εξαφάνιση.

Η ματιά μας  ή η προσοχή μας  σε άτομα σαν τον Όσκαρ (έτσι ονομάζεται ο μικρούλης), η βοήθεια που δίνουμε κατά καιρούς προέρχεται σίγουρα από  το συναίσθημα αλληλεγγύης ή είναι σκέτη λύπηση;;

Βασικός παράγοντας δημιουργίας τέτοιων συναισθημάτων για τα άτομα με αναπηρία γενικότερα, είναι  τα ΜΜΕ. Ή θα παρουσιάσουν στους τηλεθεατές τον ανάπηρο- ζητιάνο για να του προκαλέσουν τον οίκτο.....ή θα παρουσιάσουν τον ανάπηρο- παιδί -θαύμα για να προκαλέσουν το θαυμασμό.

Θαυμασμός και οίκτος δεν είναι  η εικόνα της αναπηρίας.

Άνθρωποι  είναι που χρειάζονται βοήθεια κάποιες φορές, περιβάλλον για να κινηθούν με ασφάλεια, μια πολιτεία που θα τους εξασφαλίσει τον τρόπο   που θα τους διευκολύνει τη  διαβίωσή τους, είναι  άτομα με προσωπικότητα που χρειάζονται αγάπη και σεβασμό ,όπως χρειάζομαι και εγώ, που θέλουν δικαιοσύνη στη ζωή τους και αναγνώριση από το κράτος τους ότι υπάρχουν και αυτοί!!! 

Ένα τέτοιο άτομο με δικαιώματα στη ζωή του είναι και το μικρό αγόρι που το σπρώχνουν επειδή ......................δεν βλέπει!!!!!!!!

Και είναι απάνθρωπο να σπρώχνεις ένα παιδί.........................είτε βλέπει, είτε δε βλέπει!!!!

Ενα post από το άλλο blog μου