Πολλές φορές σε διάφορους καιρούς, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, βιώνουν φοβερές καταστάσεις εξαιτίας πολέμων, εμφύλιων συρράξεων, τρομοκρατικών ενεργειών, καταπιεστικών καθεστώτων, αλλά και σεισμών, πλημμυρών, τυφώνων που τους στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, υλικές καταστροφές, που φέρνουν την πείνα και τις επιδημίες.
Τότε, τα ανεπτυγμένα κράτη στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια.
Να ένα ''παραμύθι'' ανθρωπιστικής βοήθειας όπως μας το διηγείται η Λίντα Πόλμαν που το έζησε από κοντά.
Μια φορά λοιπόν, στο καιρό του εμφυλίου πολέμου στη Σιέρα Λεόνε, στη δυτική Αφρική,... ''πήγα να ζήσω και να εργαστώ εκεί ως ανταποκρίτρια για το ολλανδικό ραδιόφωνο και για τον ολλανδικό Τύπο, το 1999, όταν μαινόταν ακόμη ο εμφύλιος πόλεμος. Μόνο μια στενή λωρίδα εδάφους κατά μήκος της ακτής ήταν υπό την κατοχή των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ. Το υπόλοιπο της χώρας ήταν στα χέρια των ανταρτών. Ζούσα στην πρωτεύουσα, το Φρίταουν, ένα μικρό μέρος με περίπου μισό εκατομμύριο κατοίκους, πολλοί από τους οποίους ήταν πρόσφυγες από τα εδάφη που είχαν καταλάβει οι αντάρτες. Το Φρίταουν ήταν κυριολεκτικά βυθισμένο στο σκοτάδι: δεν υπήρχε βενζίνη και έτσι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν οι γεννήτριες ώστε να έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Περάσαμε πολύν καιρό εκεί με τα κεριά. Ήταν επίσης, ένα μέρος σιωπής : οι άνθρωποι δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν μπαταρίες για τα ραδιόφωνα. Έτσι δεν υπήρχαν ειδήσεις, ούτε μουσική. Και ύστερα από 9-10 χρόνια ενός πολύ σκληρού και φρικτού πολέμου, οι άνθρωποι ήταν όλοι καταθλιπτικοί.
''Στο τέλος, υπογράφτηκε μια συμφωνία ειρήνης μεταξύ της κυβέρνησης της Σιέρα Λεόνε και των ανταρτών και διατέθηκε αμέσως ένα διεθνές ''πακέτο βοήθειας'' για ανθρωπιστική βοήθεια και την ανοικοδόμηση της Σιέρα Λεόνε.
Σε μια βραδιά διεθνείς οργανισμοί κατέφθασαν στο Φρίταουν για να ξοδέψουν τα χρήματα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Περισσότεροι από 200 διεθνείς οργανισμοί έφτασαν μέσα σε δύο βδομάδες. Το Φρίταουν άλλαξε σχεδόν εν μια νυκτί. Οι οργανώσεις βοήθειας έφεραν βενζίνη και έθεσαν σε λειτουργία τις γεννήτριες τοους. Έτσι υπήρχε ξανά φως, κίνηση, θόρυβος. Οι οργανώσεις χρειάζονταν τρόφιμα και μέρη να μείνουν και έτσι άνοιξαν καταστήματα, ξενοδοχεία, και εστιατόρια. Οι ξένοι ήθελαν ψυχαγωγία...έτσι άνοιξαν ένα καζίνο, αρκετές ντισκοτέκ και παραλιακά κλαμπ. Στην αρχή ήμουν κατευχαριστημένη. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ''σωθήκαμε''! Η ζωή επιστρέφει στη χώρα.
'' Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι οι ''κακοί'' είχαν πρόσβαση στις οργανώσεις βοήθειας, στα χρήματα που διέθεταν και στα προγράμματά τους. Ήταν η πολιτική ελίτ, οι πολιτικοί που ήταν ένοχοι για τον πόλεμο. Ήταν η επιχειρησιακή ελίτ, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε κάνει χρήματα με εμπορικές συναλλαγές σε όπλα και σε ''ματωμένα διαμάντια'' και μετά τον πόλεμο έκανε χρήματα εφοδιάζοντας όλες τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας με χώρους για γραφεία, με σπίτια για να μένουν, με καζίνα, με τρόφιμα, με οχήματα.
''Και τώρα, με τη λήξη του πολέμου, οι αρχηγοί των ανταρτών, αυτοί που κατά τη διάρκεια του πολέμου πετσόκοβαν τα άκρα ανθρώπων με ματσέτες, είχαν προτεραιότητα στην προσοχή και στα χρήματα των διεθνών οργανισμών.
''Οι απλοί άνθρωποι, που είχαν υποφέρει τόσο πολύ κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνέχισαν να υποφέρουν και μετά τη λήξη του. Γι αυτούς δεν υπήρξε η ελάχιστη προσοχή και δεν ωφελήθηκαν ποτέ από τα χρηματικά προγράμματα βοήθειας.''
''Αναρωτήθηκα εάν το ίδιο πράγμα συνέβαινε και με άλλες αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας- εάν δηλαδή, οι τοπικές ελίτ ήταν αυτές που επωφελούνταν από τη διεθνή βοήθεια. Έτσι πήγα σε άλλες αποστολές βοήθειας και τις μελέτησα, όπως στη Λιβερία, στο Αφγανιστάν, στο Κονγκό, στο Νταφρούρ κ.ά., ενώ μελέτησα επίσης την ιστορία των αποστολών στην Μπιάφρα τη δεκαετία του '60, στην Αιθιοπία, τη δεκαετία του '80, στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90 κ.ο.κ. Κάθε φορά, ανακάλυπτα τα ίδια πρότυπα, τους ίδιους ''νόμους'' μέσα από τους οποίους γινόταν η διαχείριση και η αποκομιδή των οφελών της βοήθειας από τις ελίτ. Στις εμπόλεμες ζώνες οι ελίτ είναι οι πολέμαρχοι και η ανθρωπιστική βοήθεια χρησιμοποιείται ως όπλο πολέμου''!!!!!!!!!!
.................
Η Λίντα Πόλμαν είναι Ολλανδέζα συγγραφέας και δημοσιογράφος, που ειδικεύεται στις διεθνείς ανθρωπιστικές και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ο διεθνής Τύπος την έχει περιγράψει ''ως μια από τις καλύτερες δημοσιογράφους ρεπόρτερ στη σύγχρονη εποχή''.
Τα βιβλία της, που ασχολούνται με τη σύγχρονη ανθρωπιστική βοήθεια και τις επιπτώσεις της , έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και έχουν λάβει σειρά διακρίσεων.......
Από το -Ε-1032
Τότε, τα ανεπτυγμένα κράτη στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια.
Να ένα ''παραμύθι'' ανθρωπιστικής βοήθειας όπως μας το διηγείται η Λίντα Πόλμαν που το έζησε από κοντά.
Μια φορά λοιπόν, στο καιρό του εμφυλίου πολέμου στη Σιέρα Λεόνε, στη δυτική Αφρική,... ''πήγα να ζήσω και να εργαστώ εκεί ως ανταποκρίτρια για το ολλανδικό ραδιόφωνο και για τον ολλανδικό Τύπο, το 1999, όταν μαινόταν ακόμη ο εμφύλιος πόλεμος. Μόνο μια στενή λωρίδα εδάφους κατά μήκος της ακτής ήταν υπό την κατοχή των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ. Το υπόλοιπο της χώρας ήταν στα χέρια των ανταρτών. Ζούσα στην πρωτεύουσα, το Φρίταουν, ένα μικρό μέρος με περίπου μισό εκατομμύριο κατοίκους, πολλοί από τους οποίους ήταν πρόσφυγες από τα εδάφη που είχαν καταλάβει οι αντάρτες. Το Φρίταουν ήταν κυριολεκτικά βυθισμένο στο σκοτάδι: δεν υπήρχε βενζίνη και έτσι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν οι γεννήτριες ώστε να έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Περάσαμε πολύν καιρό εκεί με τα κεριά. Ήταν επίσης, ένα μέρος σιωπής : οι άνθρωποι δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν μπαταρίες για τα ραδιόφωνα. Έτσι δεν υπήρχαν ειδήσεις, ούτε μουσική. Και ύστερα από 9-10 χρόνια ενός πολύ σκληρού και φρικτού πολέμου, οι άνθρωποι ήταν όλοι καταθλιπτικοί.
''Στο τέλος, υπογράφτηκε μια συμφωνία ειρήνης μεταξύ της κυβέρνησης της Σιέρα Λεόνε και των ανταρτών και διατέθηκε αμέσως ένα διεθνές ''πακέτο βοήθειας'' για ανθρωπιστική βοήθεια και την ανοικοδόμηση της Σιέρα Λεόνε.
Σε μια βραδιά διεθνείς οργανισμοί κατέφθασαν στο Φρίταουν για να ξοδέψουν τα χρήματα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Περισσότεροι από 200 διεθνείς οργανισμοί έφτασαν μέσα σε δύο βδομάδες. Το Φρίταουν άλλαξε σχεδόν εν μια νυκτί. Οι οργανώσεις βοήθειας έφεραν βενζίνη και έθεσαν σε λειτουργία τις γεννήτριες τοους. Έτσι υπήρχε ξανά φως, κίνηση, θόρυβος. Οι οργανώσεις χρειάζονταν τρόφιμα και μέρη να μείνουν και έτσι άνοιξαν καταστήματα, ξενοδοχεία, και εστιατόρια. Οι ξένοι ήθελαν ψυχαγωγία...έτσι άνοιξαν ένα καζίνο, αρκετές ντισκοτέκ και παραλιακά κλαμπ. Στην αρχή ήμουν κατευχαριστημένη. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ''σωθήκαμε''! Η ζωή επιστρέφει στη χώρα.
'' Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι οι ''κακοί'' είχαν πρόσβαση στις οργανώσεις βοήθειας, στα χρήματα που διέθεταν και στα προγράμματά τους. Ήταν η πολιτική ελίτ, οι πολιτικοί που ήταν ένοχοι για τον πόλεμο. Ήταν η επιχειρησιακή ελίτ, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε κάνει χρήματα με εμπορικές συναλλαγές σε όπλα και σε ''ματωμένα διαμάντια'' και μετά τον πόλεμο έκανε χρήματα εφοδιάζοντας όλες τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας με χώρους για γραφεία, με σπίτια για να μένουν, με καζίνα, με τρόφιμα, με οχήματα.
''Και τώρα, με τη λήξη του πολέμου, οι αρχηγοί των ανταρτών, αυτοί που κατά τη διάρκεια του πολέμου πετσόκοβαν τα άκρα ανθρώπων με ματσέτες, είχαν προτεραιότητα στην προσοχή και στα χρήματα των διεθνών οργανισμών.
''Οι απλοί άνθρωποι, που είχαν υποφέρει τόσο πολύ κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνέχισαν να υποφέρουν και μετά τη λήξη του. Γι αυτούς δεν υπήρξε η ελάχιστη προσοχή και δεν ωφελήθηκαν ποτέ από τα χρηματικά προγράμματα βοήθειας.''
''Αναρωτήθηκα εάν το ίδιο πράγμα συνέβαινε και με άλλες αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας- εάν δηλαδή, οι τοπικές ελίτ ήταν αυτές που επωφελούνταν από τη διεθνή βοήθεια. Έτσι πήγα σε άλλες αποστολές βοήθειας και τις μελέτησα, όπως στη Λιβερία, στο Αφγανιστάν, στο Κονγκό, στο Νταφρούρ κ.ά., ενώ μελέτησα επίσης την ιστορία των αποστολών στην Μπιάφρα τη δεκαετία του '60, στην Αιθιοπία, τη δεκαετία του '80, στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90 κ.ο.κ. Κάθε φορά, ανακάλυπτα τα ίδια πρότυπα, τους ίδιους ''νόμους'' μέσα από τους οποίους γινόταν η διαχείριση και η αποκομιδή των οφελών της βοήθειας από τις ελίτ. Στις εμπόλεμες ζώνες οι ελίτ είναι οι πολέμαρχοι και η ανθρωπιστική βοήθεια χρησιμοποιείται ως όπλο πολέμου''!!!!!!!!!!
.................
Η Λίντα Πόλμαν είναι Ολλανδέζα συγγραφέας και δημοσιογράφος, που ειδικεύεται στις διεθνείς ανθρωπιστικές και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ο διεθνής Τύπος την έχει περιγράψει ''ως μια από τις καλύτερες δημοσιογράφους ρεπόρτερ στη σύγχρονη εποχή''.
Τα βιβλία της, που ασχολούνται με τη σύγχρονη ανθρωπιστική βοήθεια και τις επιπτώσεις της , έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και έχουν λάβει σειρά διακρίσεων.......
Από το -Ε-1032
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου